De lezer snapt het intussen…

… over iets gewoons schrijven valt me niet mee.
Er zit geen verhaal in, dat is weggelegd voor anderen die dat beter kunnen.
Liever overdrijf ik, soms met opzet, soms groeit een vertelsel vanzelf die kant op.
Te gek, te mooi, te lief, te slecht, noem maar op maar altijd anders dan ‘gewoon’.

Zoals de pan groente die ik vandaag bakte en extra lekker wilde maken en door de overdaad aan kruiden/specerijen smaakte als hondenpoep of erger. En dat ik die evengoed opat, kokhalzend en met te grote afkeer, zo keek ik naar het bord, inwendig denkend: gadverdamme wat een smerig spul, hoe krijg je het voor elkaar, kon je niet effe nadenken enzovoorts. Stug door etend want het was zonde om weg te gooien.
Dat dan weer wel, Hollands krentenbloed verloochent zich nooit.
Overdrijven dus.
Niet iedereen houdt daar van. Hoeft ook niet, niemand moet zich verplicht voelen.
Zolang ik maar wat te verzinnen heb.
Er staat al iets op stapel.
==