Beste wensen.

Even iets anders. Over glazen.

Na een grotemensenverjaardag slopen broer en ik ’s morgens naar de keuken waar de lege glaasjes stonden te wachten op de afwas. Op een hoge richel die ons niet tegenhield, we trokken er een stoel bij en snoepten de laatste druppels van jenevers met suiker, zoete bessenwijn, advocaat, boerenjongens en zo. Tot Moe ons terug naar bed stuurde. Ze was heel boos maar kwam nooit op het idee de glaasjes in een bak water te zetten.
Naar verluidt deden andere kinderen dit ook.
—
Ergens ooit las ik iets over alcohol en hersenen, de smaak ervan blijft voor altijd in het geheugen. Ik weet niet hoeveel waarheid er in schuilt.
Het wil zeggen dat, wanneer een kind of baby alcohol proeft, het als basis kan dienen voor  een drankverslaving:  elke nieuwe slok wordt  door de hersenen herkend en als bevredigend ervaren tot iemand niet meer zonder kan.
Het klinkt plausibel, zij het dat alcohol ook voor anderen een leuke ervaring kan zijn en niet tot een verslaving leidt.
–
Als genoemde stelling waar is, kan iemand dus alcoholist worden buiten zijn/haar schuld. Een akelig idee maar het is niet uitgekomen.
In dat geval hadden veel verslaafden naar de ouders kunnen wijzen: we konden er niets aan doen.
Dat zou een moderne verdediging zijn geweest.
===

To block or not to block.

Eerst de blokken instellen, als dat in orde is ga ik proberen iets van de notities te maken.
Het is een raar idee. Spelen met blokken, daar vond ik als kind al niets aan. Pas toen er lego kwam werd het wat, daar kon je tenminste iets van maken. Alleen jammer dat ik daar te groot voor was, bovendien een meisje, ik kreeg ze dus niet.
Vermoedelijk smiespelden de zussen achter mijn rug: daar heb je háár ook weer.
Nu kan het hier.
Huizen bouwen lukt niet, je kunt ze alleen maar vol letters zetten. Hoewel, schrijven en rijmen is te vergelijken, je bouwt iets op. Tenzij er niets moois uit de toetsen komt , dan wordt het een blok aan je been en dat is zwaar  hoor. Onhandig ook,  beter aan beide benen een blok te hebben. Voor de balans.
Dan hoef je niet naar de psychiater, wat kan zo iemand je nog vertellen om in evenwicht te komen, misschien de blokken verwijderen?
Enfin.
Van deze praatjes wordt niemand wijzer, je krijgt er hoogstens een punthoofd van.
Zie je het plaatje?  Magere Hein heeft al een speciale hoed gekocht.
Een puntig hoofd staat hem niet zei hij, maar ik vind dat hij zich beter zorgen kan maken om zijn te dikke zoontje.
Een bevleesd geraamte, dat kan toch niet.
Zo jong al bedorven door deze consumptiemaatschappij, tssss…
Waar moet dat heen.
Ik ben blij dat ik oud ben, een beetje bederf valt niet meer op.
==
ps
Blokken instellen is te moeilijk, het verstoort mijn balans.
–

Blognotities

Zoontje van Magere Hein werd te dik.
Extremen in weertypen, daar houd ik van, ze moeten natuurlijk wel draaglijk blijven.
Je zou maar wakker worden in een bad vol weelde, al die harde munten in je rug…
Wat is er toch zo geheimzinnig aan een camera? Of mis ik de juiste hersens?
Dutjes overdag zijn goed voor je hart, las ik, ik vul er mijn dagen mee.
Enzovoorts.
–
Ooit ga ik ze gebruiken
==

Kerstsfeer leeft maar 24 uur.

Of je alleen of met meerderen bent, kerks of niet,  met kerstmis in aantocht zweeft er altijd iets door de lucht.
Je ontkomt er niet aan, ook als je er niets aan vindt.
De lockdowns verpesten het behoorlijk maar er blijft iets van verwachting hangen. Vrolijk, met tegenzin misschien maar het is merkbaar.

Tot de volgende ochtend.

Dan is de magie weg.

Zolang ik me kan herinneren voelde ik het, als kind al en nu nog.

Enerzijds is het een opluchting, zodra de logé’s weg zijn vlieg ik van logeerbed naar stofzuiger en wasmachine.

Anderzijds hang ik daarna rond en zoek naar iets, ik weet niet wat.

Het zijn uren om iets anders te doen, zien, horen.

Bijvoorbeeld luisteren naar dit snelle pianostukje, gespeeld door  Yuja Wang.

Ze speelt  iets van Prokofiev

Ook als je niet van klassiek houdt is het bewonderenswaardig om te zien.

Duurt iets minder dan vijf minuten.  Daarna een zucht van opluchting: ze heeft het gehaald.
Nu is alles weer gewoon.

==

Aan alle lezers

Tot over een paar dagen.
==

Alternatief kerstdiner

Er was een hele grote kookpot.
De gasten mochten erin doen wat ze lekker vonden, er was voorraad genoeg. Van soepgroenten tot gehaktballen tot haaienvinnen en vossenbil.
Ieder had zo zijn eigen smaak.
Er werd een prei ingegooid en een pak vermicelli in leeggestrooid.
Iemand zocht konijnenbout, een ander zweerde bij pompoen.
Een halve kip volgde en een broodje kaas, zalmhapje, naarmate de avond vorderde en de flessen leger raakten kwamen er meer  en meer wonderlijke smaken te voorschijn.
Het liep volkomen uit de hand. Hond en kat maakten zich uit de voeten toen een lodderig oog op hen viel, de parkiet verschool zich.
Een echtpaar ruziede tot hij ook haar in de kookpot wierp, ze kon er zelf nog uitkomen zij het met tweedegraads brandwonden.
Dat luidde het einde van het diner in, mensenvlees was een smaak te ver.
Geschrokken zocht men jassen en sleutels.
Beschaamd mompelde men ‘bedankt en tot ziens maar weer’.
==

Eerste kerst als huisvrouw

Bijna, dan kan ik aan de voorbereidingen beginnen. Soep trekt al,  vlees marineren, dessert controleren.
Eerst het servies nakijken. Bestek. Ik weet dat het in orde is maar voor alle zekerheid. Kerstkleed en servetten, gauw wat papieren erbij kopen? Druppelvangers, ook altijd leuk. Kaarsen. Glaswerk niet vergeten. Deuren niet vol vette vingers? Salontafel schoon genoeg?
Goede broek klaar hangen en welke bloes erbij, hm, zien we nog. Strijkbout klaarzetten.
Rommelhoek moet uit het zicht, daar kan een stapel boeken voor.
Drank nakijken. Genoeg voor ieders smaak.
Enzovoorts.
Echtgenoot vond me overdreven ‘we zijn toch maar gewone mensen…’
—
Als jonge huisvrouw deed ik dit de eerste keer dat ik kerstgasten had uitgenodigd,  ik wilde absoluut indruk maken op ouders en een paar andere volwassenen, zij bezagen me als de jongste die alleen maar kwebbelde of letters vrat. Zo voelde ik dat.
Dat kon me meestal niets schelen  maar nu zou ik ze wel eens wat laten zien.
–
Het was geslaagd, het eten ging op,  er was ruim voldoende drank hetgeen de gasten zeer tevreden stemde.
En ik was een beetje zelfverzekerder, voldoende om er bij een volgende gastdag niet zoveel poeha van te maken.

==

Toen, op school

Door Maestro dacht ik terug aan een non op de Lagere School, we kregen les van haar in klas 4, 5 en 6. Nu groep 6, 7 en 8. Eind jaren ‘vijftig.

Ze leerde ons veel, meer dan je zou verwachten in die tijd.
–

Bijvoorbeeld hoe we moesten zingen zonder storende ademhaling die je op de radio vaak hoort. De beste manier om canons te zingen. Luider en zachter zingen wanneer teksten daarom vroegen. Buik inhouden bij bepaalde tonen.

Hoe we een mens moesten tekenen, de verhoudingen ongeveer. Een gemiddeld dier.

Een aanzet tot perspectief tekenen.

Een beginnetje wiskunde, heel minimaal maar we kregen een idee van wat ons te wachten stond op middelbare scholen.

Een prima leerkracht dus, een intelligente vrouw die haar vak verstond.
–
Het was dan ook onbegrijpelijk wat ze ons voor een carnavalsfeest leerde.

Een Brabants liedje,  -t-hermenieke-van-bergeijk

Met onze knauwerige Zaanse kelen zongen we het Brabantse taaltje als Herremenieke fan Bergaik.

En dat moesten wij voordragen, voor de andere groepen die zich achter hun hand kapot lachten.

Hoe verzint iemand zoiets.
Achteraf was het commerciële tv avant la lettre.

==

Bloggen

Zo laat al en nog niets verzonnen, meegemaakt of bedacht.
Waar moet dat heen, raakt de fantasie op?
Dat is niet te hopen.
Ik reken er op dat ik morgenochtend wakker word met wilde ideeën maar er is ook kans dat ik alleen maar denk:
–film in schouwburg gaat niet door– jammer–snik –enzovoorts…
Het was al uitgesteld.
Niets aan te doen.
Ik snap het. Echt.
Maar toch.
Zelf een film maken dan maar?

–=