De bijna ge-aarde zoon.

Magere Hein bekeek zijn zoon met ongeloof, ontzet klakte hij zijn hand voor de ooggaten.
Een kind van hem? Dit menselijke wezen?
Nu begreep hij. De mensenkleren, het eten. Gesloten badkamer.
Geschokt liep hij weg van het kiertje waar hij gluurde.
Goed dat hij het niet vertrouwde, nu kon hij er nog iets aan doen, hopelijk.
Huiverend dacht hij terug aan de trouwdag waarvan hij de foto definitief naar de hel verwezen had.
Zijn vrouw wilde zo graag ‘in kostuum’,  dat noemde ze sjiek.
‘Voor die ene keer,’ pleitte ze en hij gaf toe.
Stonden ze daar in dat kostuum en jurk, het was afschuwelijk, een vreselijke ervaring.
Nooit eerder had hij zich zo geschaamd.
En nu dit, een kind van zijn eigen bot en merg, hoe diep kan een geraamte zakken, vroeg hij zich af.
Hij verbeende zich en googlede een psychiater. Uitgebreid beschreef hij de situatie van een zoon die aardse kleding droeg en DIE VOLLEDIG OPVULDE, zich weigerachtig gedroeg tegenover zijn vader.
‘Laat hem,‘ luidde het advies, ‘hij wordt vanzelf ouder en zal zich met graagte ontdoen van het vlees. Hoe meer U  nu toegeeft, hoe eerder dat tijdstip zal aanbreken. Voer hem zoveel mogelijk vet en bier, biedt hem sigaretten en laat hem  luieren wanneer hij maar wil.’
Met grijnzend begrip las Hein de boodschap, als deskundige kende hij de symptomen en zijn zoon zou het ook leren. Met praktijklessen, een kostelijk vooruitzicht.
Zo geschiedde.
Zoon genoot een paar verrukkelijke jaren tot hij de trap naar de vliering niet haalde, misselijk en amechtig beklom hij twee treden en viel neer, grijpend naar zijn nietbestaande hart.
Vader Hein zag het aan. Hij gaf geen commentaar, verbeet slechts een grijns.
En inderdaad, met graagte liet de jongen zijn vlees vergaan.
—
Het is al duizenden jaren geleden maar ze hebben het er nog vaak over.
Zoon en zijn vader.
=