Warrig brein

Laatst zat ik te denken.

Lach niet, het lukt wel eens al moet je je er niet teveel van voorstellen, gedachten gaan zozeer hun eigen gang dat je eerder kunt spreken van een zootje. Maar ik denk, hoe dan ook.

Ik krijg ideeën waar ik niets aan hebt maar die me wel bezighouden.
Dat is nuttig, op school werd je niet voor niets gewaarschuwd dat je je hersens moest gebruiken, bij weigeren was een waardeloos leven je voorland, de goot was nog het minste.

Om je hersens  te beheersen kreeg je vakken waarbij je moest  nadenken  -daar heb je het weer –  en, eh,dit is zo’n gedachtenzijgang. Wat moet ik ermee.

Een denkstuur zou handig zijn. Met een bel voor andere richtingen zodat je tenminste weet welke kant het op gaat. Of vermoedt.
De laatste tijd is de chaos groter dan ooit en wat me opviel was dat politici er ook last van hebben. Alle opties worden opengehouden want ja, mòcht je premier worden moet je met iedereen mee kunnen spelen en dan al die bochten waarin ze zich popi trachten te wringen. Dat moet wel kronkels opleveren.

Ik huiver ervan en, o ja, er staat nog wat lekkers in de koelkast. Hoe weten die hersens dat?

Het zal het avondeten zijn dat ik vergeten was.

Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb.
–