Stille wateren – diepe gronden?

bertjens

Die ken ik weinig. De meeste stillen zijn verlegen, in eigen gedachten verzonken of juist gedachten-loos.
Een van de stillen die ik kende werd door zijn vriendin als Zeer Interessant aangemerkt: hij zegt niet veel maar dènken dat hij kan!   Aan zijn stiekeme vingers te voelen, voornamelijk aan onze heupen en achtersten, dat vertelden we haar niet.
Een andere stille wist nooit waar we het over hadden; ze lachte bij iedere vraag. Ze deed dat zo vriendelijk dat ze sympathiek was.
Dan had je nog het lege hoofd. Niemand wist wat er in hem omging, alleen dat hij telkens als eerste zijn glas leeg had. Dat spoorde met zijn hoofd.
Eén keer zag ik een stil meisje, zo ongeïnteresseerd dat ze slechts blanco voor zich uit staarde, met moeite een enkele zielloze glimlach wist op te brengen.  In de spiegelende ramen herkende ik mezelf.
Ik schaamde me heel erg maar vond  een excuus: het was de puberteit.
Achteraf.
–

18 gedachten over “Stille wateren – diepe gronden?”

  1. Ooit was ik ook stil, verlegen, schuw bijna…… vanaf mijn 16de veranderde dat, ik durfde ineens antwoord te geven, iets te vragen of zomaar iets te zeggen. Ik toonde duidelijk belangstelling voor dingen waarvan ik vond dat ik er meer van moest weten of die ik gewoon interessant vond…. werd soms zelfs een beetje gevat…. ik durfde eindelijk, mijn echte ik kwam boven…… toen ineens zei iemand dat ik aan het flirten was…… ik was stomverbaasd, was mij niks bewust en nog steeds weet ik niet wat de reden was dat mij dat gezegd was.
    De stille mensen die ik ken….. ik weet niet hoe diep hun gronden zijn, ik kan ze niet doorgronden.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

      1. Hoewel ik er nu wel eens dingen uitflap die ik beter niet had kunnen zeggen, ben ik blij dat ik van mijn verlegenheid af ben! Zo heel af en toe steekt het nog wel eens de kop op, meestal bij mensen die totaal geen gevoel voor humor hebben….. die als ik een gekke opmerking maak het niet begrijpen en dan vragen of ik het wil uitleggen….. dan sla ik dicht.
        Ik herinner mij van mijn werk in het zwembad dat ik eens briefjes moest uitdelen over tariefsverhoging. Veel mensen vroegen: “Hé, krijg je salarisverhoging?” Toen kwam er een man aan wie ik het briefje gaf en die nogal uit de hoogte vroeg: “Wat is dat?” Ik had de neiging om te zeggen dat hij dat kon lezen, maar ik riep vrolijk dat ik salarisverhoging kreeg. “Wat bedoelt u?” “De prijzen gaan omhoog” “Ik begrijp het niet” ….. toen wist ik het ook niet meer en kon alleen nog maar uitbrengen “Lees maar” Dat zijn de momenten waarop ik dicht klap!
        Alles moeten we leren, het één gaat vanzelf, het ander met schade en schande….. het is niet anders. Velen zijn niet aardig in de puberteit, het schijnt dat ik niet zo heel erg puberde,,,, natuurlijk wel een beetje, maar het werd niet al te heftig. Uiteraard wel aanvaringen met mijn ouders, die echt niet moeilijk waren, maar ja, ik vond toch dat ik niet alles hoefde te accepteren en liet het wel merken als ik het er niet mee eens was….. dan werd ik wel eens naar boven gestuurd en dat kon ik alleen maar met hard de deur dichtslaan en stampen op de trap…. moest ik terugkomen om het over te doen kon ik dat niet normaal, dan deed ik tergend langzaam de deur dicht….. boven begon ik een dagboek waarin ik schreef hoe onredelijk ik was behandeld….. de volgende dag las ik het over en begreep niet waar ik mij druk om maakte. Had ik zo’n bui dan ging ik als ik een beetje gekalmeerd was blokfluit spelen om mijzelf een beetje op te vrolijken.

        Geliked door 1 persoon

        Beantwoorden

          1. Hahahah, mijn broer Jan zegt nog steeds regelmatig: “Wij hebben vroeger veel geleden, mijn zus speelde blokfluit en luisterde naar Heintje!” 😀
            Tsja, ik begon met droevige liedjes en gaandeweg werden ze vrolijker.
            Er kwam een tijd dat ik niet meer speelde, de saxofoon kwam, ik werd ouder en de boze buien werden minder. In die tijd was ik eens mijn kamer aan het opruimen en vond in de kast mijn blokfluit…. hé leuk,. even proberen. Mijn vader hoorde het en wist nog dat ik altijd speelde als er wat aan de hand was, hij kwam naar boven, klopte aan de deur en vroeg: “Is er wat?” De blokfluit heb ik nog steeds…. toch maar weer eens proberen 😀

            Geliked door 1 persoon

            Beantwoorden

      2. Daar heb ik dan al héél lang last van 🙂 Ik zou het ook geen doofheid noemen, want ik hoor en versta juist alles. Ik wil het alleen niet overschreeuwen om mezelf verstaanbaar te maken. Ik heb geen harde stem, dat kost me teveel moeite. Dan kies ik ervoor om te zwijgen en af te dalen in mijn diepe gronden 😉

        Like

        Beantwoorden

  4. Wat een mooi spits stukje Bertie. Ik zal eens wat beter daarop gaan letten. Ik vrees dat je gelijk hebt. Zelf ben ik het tegendeel van een stil water. Wat zou dat volgens jou betekenen? Ik ben er erg benieuwd naar.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Stil of verlegen, nee ik uitte dat nooit. Ik was aanwezig. Ook al omdat je soms als jong mens het een en ander moet verwerken. De een sluit zich af, de ander kwekt maar wat in de rondte. Een puberaal gedrag vertoonde ik nooit naar mijn idee, al wist ik wel al op mijn 14e dat wat mijn ouders voor me hadden bedacht, niet mijn weg was. Ik wilde hogerop, directeur worden, niet voor anderen werken. Maar ook zekerheid, een huis, gezin, drie kinderen, een auto. Veel kwam uit, andere zaken niet. Je zou er stil van worden…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden
  7. Pingback: Dit is de ultieme zeurplek | Apie is open

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.