Een foto of afbeelding plaatsen in een reactie, hoe moet dat?
Kan iemand me dat in het kort vertellen, ik kom er niet uit bij google.
ps
Dit is een gratis weblog.
–
update
Alle raadgevers bedankt, nu ken ik het kunstje ook.
Valt me mee, ik had niet gedacht dat het zou lukken.
–
’s Morgens leg ik een stapeltje strak opgerolde katoenen bloesjes/shirts in de diepvries.
Het helpt niet lang maar een paar keer per dag iets koels aan je lijf voelt goed.
Liever zou ik er zelf in gaan zitten, helaas is er geen plaats genoeg.
Dan moeten eerst die shirtjes er weer uit.
Het is ook altijd wat.
–
Er zijn weer een paar een volgers bij.
Hartstikke leuk, het streelt.
Benieuwd kijk ik wie m/v/enz. zijn.
Helaas, wat gebeurt komt te vaak voor. Er verschijnt een avatar, soms met naam en beschrijving maar geen url.
Ik denk niet dat het met opzet gaat, eerder uit onwetendheid.
Dan probeer ik met de naam te googlen om alsnog de betreffende volgers te achterhalen.
Dat lukt niet altijd en dat is jammer want ik barst van nieuwsgierigheid.
Dus blijft de nieuwe volger geheim en droom ik van sinterklaas. ‘Tis een vreemdeling zeker…’
–
Eens kwam ik in een superhecht gezin. Zo’n familie die ik alleen kende van een afstandje.
De kinderen trouwden in eigen dorp, kleinkinderen leken geen onderscheid te maken tussen ouders en ooms of tantes, zelfs de huisdieren hoorden bij de gezamenlijkheid. Die indruk kreeg ik.
Een soort commune, verdeeld over diverse woningen. Besloten ook. (Bijna) niemand van de leden vertrok of emigreerde.
Vader overleed. De hele bubs trok naar moeder, een en al liefde en behulpzaamheid.
Dit ging nooit kapot. Dacht ik naïef
Toen overleed moeder. Er was geen testament.
En het hele gezin viel uiteen.
–
…het is er de tijd voor.
Als kinderen keken we elk jaar. Het was geen muzikaal evenement, het gebeurde gewoon bij een buurboer. Langs de straat was een weitje waarin de beesten ont-manteld werden.
Wat we er zo mooi aan vonden weet ik nog steeds niet, eigenlijk was het een beetje zielig maar, zei mijn vader, de scheerder stond bekend om zijn handigheid en de schapen waren blij van hun vacht af te zijn. Dat troostte.
Op de feestelijke scheersessis van nu gaat het ongeveer hetzelfde maar dan met muziek en publiek, braderietje en dergelijke.
Daar hielden we niet zo van.
–
Een jaar of 7 geleden fietsten echtgenoot en ik een stille route door het achterland tot we ineens een bekend geluid hoorden: gegier en gemekker, iemand was schapen aan het scheren.
Nieuwsgierig stapten we af, een praatje met een boer was altijd gezellig.
Daar kwamen we deze keer rap van terug, ziende hoe de man te keer ging met de stomme dieren. Lomp werden ze heen en weer gegooid, het scheerapparaat leek een wapen. Hij keek op, zei niets, gooide een nieuw slachtoffer onder zijn knie.
Nu zijn we wel wat gewend op het platteland, we waren echt geen kleinzerige en jammerende buitenstaanders. We weten dat schapen geen kleinemeisjespoppen zijn.
Maar dit. De geschorenen waren stuk voor stuk flink bezeerd.
‘Alles bloedt,’ riep echtgenoot. Hij wist dat het er, buiten het zicht, niet altijd zo zachtjes aan toe ging maar ergerde zich evengoed. ‘Dit is niet nodig.’
De man ging stug door.
Wij zijn opgestapt.
–
Vanaf die tijd juich ik het feestelijke scheren toe.
In het openbaar is tenminste toezicht, alle kijkers leven met de schapen mee.
–
…waarvan ik nog nooit had gehoord.
Toen ik het voor het eerst meemaakte (ongeveer 25 jr geleden) wist ik niet wat me overkwam.
Het was een vrij heftige aanval, zonder hoofdpijn maar het zicht was ellendig. Alsof je een tekst in stukken knipt en de delen verschuift. Vlekkerig en met flitsen.
In plaats van hoofdpijn was er een unheimisch gevoel, zweverig en naar. Beetje beangstigend. Misschien een tia?
Ik ga dood, was mijn gedachte, ik ga alvast op de bank liggen.
Dat hielp. Het zakte na een paar uur en ik ging verder met de dag.
–
Ik dubte. Echtgenoot inlichten? Die zou me subiet naar de eerste hulp brengen en onderzoeken eisen. Gedoe.
Dus zei ik niets.
Na een paar aanvallen ging het over, mijn angst verdween en ik vergat het.
Later bleek ik glaucoom te hebben, de herinering kwam terug en ik vroeg de oogarts of het daarmee te maken had.
Ze kende het verschijnsel en noemde het oogmigraine, het had niets met glaucoom of staar te maken.
Iets voor een neuroloog?
Dat wist ze niet. Of wilde het niet zeggen.
Toen ik het thuis alsnog vermeldde maakte ik er een kleinigheidje van, het was toch al voorbij.
Hoe dan ook, ik was het opnieuw vergeten tot ik vanmiddag een mini-aanvalletje kreeg. Niets ernstigs, na een halfuurtje achterover hangen was het weg.
Een mens loopt soms rare dingen op.
–
De spanning, het wachten, o god wat doet U ons aan, waaraan heb ik dit verdiend, dit lijden.
Dit… dit is onverdraaglijk.
Ik ga naar bed voor ik gek word.
En zie morgen wel hoe Waylon eindigde.
☻ ☻ ☻
Oergezellige dag, gisteren.
Met de auto naar de bus, net de bus naar Brussel. Toch gauw 2 à 3 uur rijden, waarvan een groot deel in de stad zelf. Het was ontzettend druk en een gezoek naar parkeerplaatsen
Maar een mooie stad, dat was ik vergeten.
Lang geleden waren we er ook. Deze keer zag ik veel imposante moderne gebouwen (EU), een opvallende combinatie met de oude bekenden. Paleizen, kerken, musea, pleinen, teveel om op te noemen. Helaas niet geschikt om te fotograferen anders dan in details. Een groot bouwsel krijg je nooit in zijn geheel, daarom zijn de plaatjes van Pixabay.
We konden niet alles bekijken.
We hadden maar één middag en moesten ook nog eten, koffiedrinken en, uiteraard, shoppen.
Van een uitgebreide maaltijd kwam niet meer terecht dan een hap bij de chinees en een bak sla, iemand voedde zich met versierde wafels (gruwelijk, banaan of aardbeien overgoten met chocolade. Je rook de zoetigheid drie straten verderop. Toegegeven, ik ben een wafelbarbaar).
Manneke Pis hebben we overgeslagen, bang dat het daar nog drukker zou zijn. De musici waren heel wat aantrekkelijker. Violen, accordeons, panfluit, drums, mooier dan de (gelukkig weinige) bedelaars en de vrouw die met een kindje op de arm en een geldbekerttje in andere hand voor ons kwam staan, dwingend. We gaven niets, ze liep gepikeerd verder. Misschien zagen we er uit als de provincialen die we zijn en verwachtte ze een grote tip.
Op het eind van de dag was de bus zoek, of ons groepje, daar wil ik van af wezen. Het werd na een half uur opgelost en dat was maar goed ook, ik sliep staande.
–
Vanmorgen uitslapen, de aanwinsten bekijken en verder slapen. Zoals bekend is een dagje slenteren veel vermoeiender dan gewoon werken of sporten of fietsen of wandelen.
Nu ga ik aan de opgelopen lijst mails en meldingen.
Als ik tenminste niet nogmaals in slaap val.
–
Jasje. Haartjes. Kammetje. Mammie. Poesje. Broekje. Kousje.
Voor kleine kinderen gebruik je kleine woorden, begrijpelijk.
Je kunt ook overdrijven.
Toen ik de oudste voor het eerst naar de kleuterschool bracht wist ik niet wat ik hoorde:
‘Aan dit haakje mag je je jasje ophangen en je tasje, daar zet je je schoentjes neer , hier mag je je handjes wassen,dit is je stoeltje…. enzovoorts.’
Deze manier van spreken werd doorlopend gebruikt, de kleuterleidsters zelf leken er niet eens erg in te hebben: kleurpotloodje, schaartje, blokjes, popjes, autootje, paardje, kraantje.
Ik zag dat niet alle ouders het op prijs stelden, anderen vonden het juist schattig.
Tja.
Heel soms hoor ik een moedertje nog op deze manier praten tegen haar kindje.
Dat voert me weer terug naar het kleuterschooltje,
En herinnert me aan het kind dat zijn moeder vroeg om een handdoekje. Ze was het gemelk spuugzat en antwoordde met ‘dat noemen we een HANDDOEK’.
Ook in ons eigen gezin kwam iets dergelijks voor. We hoopten dat het vanzelf overging en dat was ook zo.
Godje zij dank.
—
Van die dingen. Niet dagelijks maar het wringt.
Was ik blij dat ik bij het volwassen worden eindelijk niet meer die doos-zonder-deksel was (mijn moeders woorden), ga ik nu weer terug in de tijd.
Om bang van te worden.
Het is dat ik veel mensen ken die hetzelfde meemaken en toch gezond ouder worden, anders zou ik ernstig denken aan een naargeestige nabije toekomst: een reisje back to basic.
Dementie.
Het is een schrikbeeld. Het kost me moeite om niet iedere kleinigheid te interpreteren als een aanwijzing in de trant van ‘Zie je wel? Daar heb je het al.’ Daarom houd ik me voor dat het logisch is. Alles slijt, het geheugen ook. Je kunt minder onthouden.
Daar klamp ik me stevig aan vast.
Aan dit, eh, aan wat ook alweer??
–
