Waarschuwing: lang verhaal.
Het was begin december en het regende en waaide, tussendoor een beetje vorst.
Typisch Decemberweer en een nadeel voor Mariet en Jos, zij voelden zich toch al zo bedonderd.
–
Ze vormden een aardig paar, gewoon een vriendelijk stel.
Onverhoeds raakte Mariet zwanger.
Ze schrok er erg van en wist niet goed wat te doen. Jos ook niet.
Een huis kopen? Dat zat er financieel nog niet in.
Bij de ouders inwonen? Het idee alleen al.
Abortus? Dat strookte niet met hun opvattingen.
Er zat niets anders op dan de gevolgen te accepteren en een grotere flat of etage te huren.
Het viel tegen, er bleek een groot tekort aan woningen. ‘Zoek eens bij particulieren’, was het advies.’Wij kunnen U voorlopig alleen inschrijven.’
Ze maakten geen haast, ze hadden nog een maand of vijf.
Eerst op vakantie, en op het warme strand speelden ze het nieuwe vadertje-en-moedertjesspel, verzonnen naampjes, koesterden elkaar in de zon.
Eind oktober, Mariet werd al mooi rond, beseften ze dat ze er werk van moesten maken en gingen opnieuw naar huurdersverenigingen. Helaas, er was nog steeds geen huis voorhanden.
‘Maar wij zijn URGENT! We zijn ZWANGER!’ riep Jos. Meewarig keek de woningconsulente het stel aan. ‘Meneer”, orakelde de dame, dat is tegenwoordig geen probleem meer voor ons.’ ‘Pardon? We krijgen een KIND, BE-GRIJPT-U-DAT-WEL?’
Het hielp ze geen zier. Er waren gewoon te weinig huurwoningen, zo simpel was het.
Zo begon hun tocht door de stad. Ze zetten advertenties. Zochten bij ‘te huur aangeboden’. Ze schakelden vrienden, familie en kennissen in. Collega’s, chefs, clubgenoten, kroegmaatjes, iedereen hielp hen zoeken naar een aanvaardbare woning, maar het baatte niet.
Jos en Mariet werden ’n beetje down. ‘Hoe is het mogelijk,’ vroeg Jos zich af, ‘dat we zoveel pech hebben. We zullen in jouw of mijn kamer moeten wonen’.
‘Dat kan toch niet, één zitslaapkamer met een kitchenette, hoe wou je dat doen…’ ‘Bij mij dan, zei Jos, als we de bank eruit gooien en het bed opklappen dan kan er precies een wieg staan…….’ Zijn stem stierf weg. Daar zaten ze nu, verstoten door de stad.
Hij werd nijdig.
Hij sprong op. ‘Kom op, we gaan het nog één keer proberen.’
Ze sjokten naar ’n paar adressen die Jos aangestreept had. De verhuurders zagen Jos’ kletsnatte piekende haren, Mariets bleke gezicht en de niet te verbergen dikke buik. ‘Nee,’ schudden ze hun hoofden, ‘er is geen plaats voor U in dit huis…’
Het stel liep verder, verkild in de nare nattigheid en de akelige wind..
Ze konden nog één adres bekijken, waarvan ze hadden gehoopt het niet nodig te hebben, een souterrain waar ze beiden weinig zin in hadden.
Zwijgend zochten ze het adres, belden aan en nadat ze door de huiseigenaar uitgebreid waren gemonsterd – met een onverwachts begrijpende blik – liet deze hen binnen.
‘Kom dan maar,’ mompelde hij.
Zo kwamen ze, op 20 december, in het bezit van een klein, muf en schimmelig woninkje. Binnen twee dagen had Jos er, met behulp van zijn vader, het meubilair, een wieg en een luieruitzet staan.
Eenvoudig en liefdevol.
En weer drie dagen later werd Jesse geboren.
Hij werd een gezond en buitengewoon pienter kind, ondanks de vochtige start.
Hij máákte het in de wereld.
© Bertie Bertjens.
Een lachwekkend vergelijk, de betekenissen liggen nogal ver uit elkaar.
Ik deed mijn best
BERTJENS 