Discreet dus veilig.
klik op Gemma
Advertenties
Geen categorie
Wachten op storm
Ben je er happig op? Ik wel en zit vol spanning. Nu er ook in het oosten code geel beloofd is hoop ik op sensatie.
Rondvliegende kranten, struiken en takken, met wat geluk zien we kleine dieren langs fladderen, eventueel een niet te grote hond of kat, dwarse kippen die te laat op stok gingen en ontsnapte biggetjes die niet voor ham en snert willen opgroeien, en heel misschien, maar daar durf ik niet op te rekenen, vliegen er gebakken aardappelen door de straat. In dat geval ga ik met een pan in de deur staan.
Wat een mooie verwachtingen, ik zucht er van. Toch wringt me iets. Ik moet morgen even weg, een uurtje maar, stel dat ik dan net die gebakken aardappelen mis.
—
Voetenwerk
Mijn voeten zijn steenkoud, dat betekent sneeuw. Zegt men. Nu vraag ik me af: zal ik ze koud laten en de sneeuw verwelkomen of sokken aantrekken om warm te worden en de sneeuw op afstand te houden. Een dilemma.
Ik denk na. En kies voor sokken en dekbed. Met wat geluk droom ik van ijzige winters met warme sneeuw, zalig vooruitzicht nietwaar? Slaap ze en tot morgen.
Laptop naar de Piet Gijs..
..vrees ik. Jammer, deze Asus was een van de fijnste computers om op te werken. Wanneer hij niet gerepareerd kan worden zal er een nieuwe moeten komen, maar welke? Ik dub, en dub, ik dub me suf en ben er nog niet uit. Eerst een nachtje rouwen, misschien krijg ik een verhelderende droom, je weet maar nooit hoe een koe een pc vangt.
—
En dit zijn de Turfjes met Bessensap. Kookboek 1946.
Voor mij nieuw, aardappelmeel zie ik nooit meer en pijpkaneel heb ik niet gekend. Met moderne ingrediënten zal het ook wel smaken.
Krijspaleis. Van ’t Hek in NRC.
Je hoeft het niet altijd met hem eens te zijn maar deze keer heeft Youp een column geschreven die ik volledig onderschrijf.
Geweldig!
Gitaar
Verlangend kijkt Lola naar de akoestische gitaar in een kraam op de rommelmarkt, precies wat ze altijd al wilde hebben. ‘Meneer, wat moet’ie kosten?’
‘Vijf euro mevrouwtje.’
Dan zal het niet veel soeps zijn, piekert ze maar een muziekleraar kan hem stemmen, kan ze meteen een paar lessen nemen.
‘Ik neem hem.’
–
In haar flatje plukt ze aan de snaren; stofwolken vliegen op en verdoffen het geluid. Hm, niet wat ze wil horen.
Ze kijkt hem na waarbij een dikke prop in het klankgat een niesbui teweeg brengt. Ze schudt het instrument leeg en wrijft het op, nu kan ze echt beginnen. Wacht, de onderste snaar even spannen, ze draait hem strak. Te strak, hij springt. Oei, dat is jammer. Nou ja, het is er maar één.
Optimistisch probeert ze het nog een keer. Plingplongplihahahahaնèèng…. hmmm, niet gek. Sterker: ze voelt de energie door haar lijf stromen, vibrerend tot in haar binnenste voelt ze de klanken. Ze geniet buitengewoon. Waarom zou ze les nemen? Trommelend en plukkend maakt ze haar eigen muziek, zoveel kwaliteit had ze zichzelf nooit toegedacht.
Gelukzalig tokkelt ze door en door. Gegrepen door een nieuw bedacht ritme raakt ze in trance en speelt de rest van de dag tot ze in slaap valt.
De ochtend geeft haar een nieuw lied in waarbij ze onvermoede stemhoogtes ontdekt. Alsof er zilveren klokjes in haar keel zitten, zo jubelend, vindt ze zelf.
Dat zal de mensheid vreugde brengen, stelt ze zicht voor. Blije mensen die mee gaan doen.
–
In de loop van de middag nemen de vibraties langzamerhand af, haar spel wordt trager, haar stem schor. Ze bedenkt een slaaplied; met lange rukken aan de snaren componeert ze ter plekke een dommelig geluid tot ze wordt overstemd door de bel die lang en doordringend overgaat.
Ha, daar zijn ze al, de blijen!
Verwachtingsvol doet ze open. Neuriënd, nog maar half bij zinnen kijkt ze naar buiten; daar ziet ze alle flatbewoners op haar stoep. Gekwelde gezichten, zichtbaar lijdende mensen. ‘Genade,’ smeken ze, ‘we gaan er en bloc onderdoor en verhuizen is geen optie. Ach buurvrouwlief, toe, zing niet meer en gooi dat jammerhout ook maar weg…’
Verbaasd luistert Lola naar het huilerige stemmen. Is het waar, bezorgt ze de mensen verdriet? Maar dan moet ze juist vrolijkheid brengen en ze reikt naar de gitaar.
Vlug stapt een politieagent naar voren.
‘Hola, hier dat ding. Ik neem hem in beslag en klaag U aan wegens geluidsoverlast en het toebrengen van psychische schade aan de U omringende bewoners. Tenzij U belooft nooit meer te zingen anders dan binnensmonds, en stopt met musiceren. Wat is hierop Uw antwoord? Nou?’ Hij dringt aan op een directe belofte, zich bewust van de drom mensen die naar hem luistert.
Lola heeft haar trots.
‘Heel goed. Nooit meer zal ik zingen, zelfs geen woord meer hardop uitbrengen.’
Zwijgend doet ze de deur dicht.
En zwijgend leeft ze tot ze dood gaat.
–
Iemand legt een gitaar zonder snaren op de steen.
-.
Blogpauze
Weet nog niet voor hoe lang.
Dag alle lezers,
Hartelijk dank voor het medeleven en de lieve wensen, en voor het gedicht, Beekje.
Ik kon niet eerder schrijven, de eerste week was ik van de wereld door pijn en pijnstillers. Er was een breuk in rechterbovenarm, links en rechts van de kop lagen een paar stukjes bot los. Schouder, knie en onderarm waren alleen wat geschaafd. Gelukkig hoefde er niets gezet te worden en is het dragen van een sling (band) voldoende. Stel je voor dat er met deze temperaturen gips aan te pas kwam.
Met de linkerarm je dingen doen terwijl je rechts bent, dat valt tegen. Voorlopig zal ik niet veel schrijven of lezen, boek of tablet vasthouden is lastig.Kan ik mooi mijn zonden overdenken ☻
Ik wens iedereen nog meer zomerse dagen met nog meer zon, gezien de toestand in de voortuintjes denk je aan een verschroeide aarde maar dan zonder oorlogsgeweld.
Tiswat, als we niet zo zweetten zouden we zelf nog verdrogen.
Groet en tot over een paar dagen.
AU
Voorlopig geen berichten, bovenarm gebroken.
Krak-groet,
Bertjens.
