
Niet iedereen kon ze waarderen, anderen lagen krom, smaken verschillen en soorten humor ook.
Voorbeelden kan de lezer zelf wel bedenken, lijkt me.
Tweede poging voor verhaal. Deze keer fictief.
https://platoonline.wordpress.com/2023/02/07/een-nieuwe-we-300
======
Het is carnaval.
Ik sta voor de verkleedkast en zucht.Het witte bontje? Geruite hoofddoek met nepkrullen? Of de boerenkiel maar weer? Altijd handig en je past overal bij. Of nergens, net hoe je het bekijkt.
Ik heb weinig zin om overal en nergens bij te horen, dan ben je gegarandeerd eenzaam en dat is nou precies de reden dat ik wil carnavallen. Niet eenzaam zijn. Gewoon, met een paar willekeurige mensen, kletsen, biertje, liedje, dansen misschien, worstenbroodje.
Hoe is het mogelijk, hoor ik vaak, in jouw positie kan je iedereen kopen, er zit vast iemand tussen met wie je gemoedelijk kunt stappen.
Dan knik ik. Ach…
Mijn vrouw is beter af.
Ze voelt die behoefte niet, ze kwijt zich van haar taak en als het nodig is danst ze zich door alle situaties heen.
‘Gedraag je,’ vermaant ze me als ik me beklaag over het gebrek aan simpele ontspanning, ‘ga wat tennissen met de huisknecht, dan sla je twee vliegen in één klap: spel en je beweegt ook nog.’
De betreffende knecht staat waarschijnlijk te luisteren maar geeft geen krimp. Zou ik ook niet doen in zijn plaats.
Nu is het carnaval, een volksfeest van formaat. Boeren, burgers en buitenlui, iedereen mag meedoen. Een uitgelezen manier om me te ontspannen zou je denken maar op de een of ander manier valt het elk jaar tegen.
Ik doe mijn best hoor, de vermomming is goed, mijn gedrag is keurig, nog nooit ben ik herkend, zelfs stem en spraak weet ik in de hand te houden.
–
Vroeger kon ik het als de beste.
Ik vermaakte me met leeftijdsgenoten, de toekomst boeide me niet, vrienden of vriendinnen waren er altijd, we vereerden sportievelingen en proostten op hun successen.
Maar nu…
…mijn werk is exact omschreven en als koning heb je maar te gehoorzamen.
==
Als je maar lang genoeg piekert leer je van alles.
Dit zijn er alvast een paar, over de rest van de wereld denk ik nog.
Het is zwaar werk.
De zon straalt omdat hij blij is ons te zien.
Kan niet anders.
Dit moet een langhaarkat zijn die een mep kreeg. Een flinke mep, zie je zijn snelheid?
Dit leek een appeltje-eitje: een doof oor.
Helaas, het bleek een domoor.
==
Waarschuwing: lang verhaal.
Het was begin december en het regende en waaide, tussendoor een beetje vorst.
Typisch Decemberweer en een nadeel voor Mariet en Jos, zij voelden zich toch al zo bedonderd.
–
Ze vormden een aardig paar, gewoon een vriendelijk stel.
Onverhoeds raakte Mariet zwanger.
Ze schrok er erg van en wist niet goed wat te doen. Jos ook niet.
Een huis kopen? Dat zat er financieel nog niet in.
Bij de ouders inwonen? Het idee alleen al.
Abortus? Dat strookte niet met hun opvattingen.
Er zat niets anders op dan de gevolgen te accepteren en een grotere flat of etage te huren.
Het viel tegen, er bleek een groot tekort aan woningen. ‘Zoek eens bij particulieren’, was het advies.’Wij kunnen U voorlopig alleen inschrijven.’ Ze maakten geen haast, ze hadden nog een maand of vijf.
Eerst op vakantie, en op het warme strand speelden ze het nieuwe vadertje-en-moedertjesspel, verzonnen naampjes, koesterden elkaar in de zon.
Eind oktober, Mariet werd al mooi rond, beseften ze dat ze er werk van moesten maken en gingen opnieuw naar huurdersverenigingen. Helaas, er was nog steeds geen huis voorhanden.
‘Maar wij zijn URGENT! We zijn ZWANGER!’ riep Jos. Meewarig keek de woningconsulente het stel aan. ‘Meneer”, orakelde de dame, dat is tegenwoordig geen probleem meer voor ons.’ ‘Pardon? We krijgen een KIND, BE-GRIJPT-U-DAT-WEL?’
Het hielp ze geen zier. Er waren gewoon te weinig huurwoningen, zo simpel was het.
Zo begon hun tocht door de stad. Ze zetten advertenties. Zochten bij ‘te huur aangeboden’. Ze schakelden vrienden, familie en kennissen in. Collega’s, chefs, clubgenoten, kroegmaatjes, iedereen hielp hen zoeken naar een aanvaardbare woning, maar het baatte niet.
Jos en Mariet werden ’n beetje down. ‘Hoe is het mogelijk,’ vroeg Jos zich af, ‘dat we zoveel pech hebben. We zullen in jouw of mijn kamer moeten wonen’.
‘Dat kan toch niet, één zitslaapkamer met een kitchenette, hoe wou je dat doen…’ ‘Bij mij dan, zei Jos, als we de bank eruit gooien en het bed opklappen dan kan er precies een wieg staan…….’ Zijn stem stierf weg. Daar zaten ze nu, verstoten door de stad.
Hij werd nijdig.
Hij sprong op. ‘Kom op, we gaan het nog één keer proberen.’
Ze sjokten naar ’n paar adressen die Jos aangestreept had. De verhuurders zagen Jos’ kletsnatte piekende haren, Mariets bleke gezicht en de niet te verbergen dikke buik. ‘Nee,’ schudden ze hun hoofden, ‘er is geen plaats voor U in dit huis…’
Het stel liep verder, verkild in de nare nattigheid en de akelige wind.. Ze konden nog één adres bekijken, waarvan ze hadden gehoopt het niet nodig te hebben, een souterrain waar ze beiden weinig zin in hadden.
Zwijgend zochten ze het adres, belden aan en nadat ze door de huiseigenaar uitgebreid waren gemonsterd – met een onverwachts begrijpende blik – liet deze hen binnen.
‘Kom dan maar,’ mompelde hij.
Zo kwamen ze, op 20 december, in het bezit van een klein, muf en schimmelig woninkje. Binnen twee dagen had Jos er, met behulp van zijn vader, het meubilair, een wieg en een luieruitzet staan.
Eenvoudig en liefdevol.
En weer drie dagen later werd Jesse geboren.
Hij werd een gezond en buitengewoon pienter kind, ondanks de vochtige start.
Hij máákte het in de wereld.
© Bertie Bertjens.
toe, vries niet meer
jij, kleurendief
gedraag je een keer.
– Wat wil je nou
jij, ouwe zeur
je vat geen kou
krijgt later weer kleur.
==
Dag winterlief
daar ben je weer
koud maar actief
als vorst en als heer
– Ha, mooie meid
ik zeg gedag
neem alle tijd
tot lentegelach. ☼
Voor de geïnteresseerden, tussen 11 en 12 uur.
dat wilde ik worden.
Misschien, ergens, ooit.
Er is niets van gekomen.Ik deed mijn best
was aldoor braaf
maar een prinsessenkroontje?
Dat kreeg ik helaas nooit.
Ik had nog een paar krullen
die vlocht ik in elkaar
nu ben ik geen prinses maar
is er toch dat kroontje
al is het slecht geplooid.
==
Op het platdak, vanmorgen ongeveer half 8.
Vorige week ook al een dun ijslaagje.
Niet abnormaal in september maar ik schrik er elk jaar van.
===