Zonverzinsel

Ik ben niet lekker, sprak de zon.

Hij zag er inderdaad raar uit. Besmeurd, zou je denken.

Maan bekeek hem en fronste. ‘Gatverdarrie, je hebt vlektyfus, blijf uit mijn buurt.’

Ook een groep sterren verdween haastig het heelal in.  Ze boodschapten en passant een paar planeten en zonden besmettingsalarmsignalen uit.
Het werd stil rondom de zon.

Op aarde werd dit allemaal opgevangen en besproken.

Niemand begreep de paniek, zonnevlekken waren  allang een bekend verschijnsel, waarom die heisa?

Allerlei bijgelovige veronderstellingen werden geuit maar dat deed de mensen niets, overvoerd zijnde door wanstaltige ideeën.

Toegegeven, wetenschappers moesten erkennen dat de vlekken deze keer wel èrg donker waren. Kennelijk waren de nieuwste telescopen krachtiger dan ze dachten.
De lege plekken in het zonnestelsel? Ze boden juist een praktische doorkijk voor James Webb, bovendien waren vluchtende sterren een prima onderzoeksthema  en wie weet, een extra leerstoel… ?

Er gebeurde verder niets bijzonders op aarde en na een aantal weken was de zon weer in orde. Een enkel litteken was alles wat restte.

Maan hernieuwde het contact, sterren herverschenen en boden excuses.

Zon straalde als nooit tevoren.

Het bleef rustig tot de volgende vlekperiode.

Dat die veel minder heftig verliep schreven deskundigen toe aan aardse inspanningen voor klimaat-,  energie-, racisme- en vluchtelingenproblemen .

Men geloofde het graag.

‘Trots op ons’.

==