Over het geheugen

Een vriend zei eens: stel dat je je geheugen verliest, dat lijkt me verschrikkelijk.
Hij zei het vaker, kennelijk bang voor zijn toekomst. Wij zeiden dat je dan niet wist wat je miste maar dat kon hij zich niet voorstellen. Wij ook niet, eerlijk gezegd.
Het is een onderwerp waarbij je van alles kan bedenken.
Er zijn enkele herinneringen die ik zou willen wissen, zowel van heel vroeger als die van later. Die me plagen als ik even wakker bent. Dan ben ik blij dat de goede in de meerderheid zijn.
Bij een paar mensen zag ik geheugenverlies van nabij. Beginnende dementie kan een ramp zijn, vooral voor de partners, toch zag ik ook iets anders.
Waargebeurd: een man die absoluut niet meer wist dat hij ernstig ruzie had met zijn kind en er af en toe op bezoek ging.  Pijnlijk maar het werd begrepen, hij werd zo goed mogelijk ontvangen. Je begrijpt dat het verdrietig was voor zijn partner  maar de man zelf had het goed, hij vond het gezellig om daar op de koffie te gaan tot zijn geheugen hem meer en meer in de steek liet.
Mijn moeder had iets vergelijkbaars.
Ze werd vergeetachtig en ziek, kwam in het ziekenhuis terecht maar begreep niet waarom wij ons zorgen maakten. Ze lag toch goed? Lekker eten, akelige behandelingen waren niet nodig (ze wist niet dat ze opgegeven was), lieve zusters, alle kinderen op bezoek, en kijk eens wat een uitzicht ik hier heb….
Voor ze naar een tehuis moest kreeg ze een sterke prik tegen de buikpijn, kwam in  een coma en overleed glimlachend. Ze had me nog even vastgehouden als was ik een pop.
Zonder herinneringen aan wat ze achterliet, geen goede en geen slechte. Het was mistig in haar hoofd, misschien zag ze de hemel?
Ik teken ervoor.
==