Rouw

Samen lopen, elke dag.
Zij praat, hij luistert.
Ze wijst, vertelt, legt uit,
zoekt een bankje, showt de zere voeten, verwacht geen antwoord.
Ze neemt twee koeken uit de tas
eet ook de zijne op.
Langzaam vervliegt hij, onontkoombaar.
Haar greep wordt vaster tot ze knijpt in eigen hand.
Loslaten kan ze niet.
==

46 gedachten over “Rouw

    1. Precies…..ik begrijp het zo goed! Een beetje vasthouden mag wel, maar loslaten is toch wel heel belangrijk. Het leven gaat door, met veel herinneringen en misschien nog wat gewoontes uit die tijd, maar krampachtig vast willen houden wat er niet meer is maakt het alleen maar moeilijker.

      Geliked door 1 persoon

  1. Ach wat lief Bertie.
    Je maakt weer herinneringen los,toen ik in Krommenie woonden en onze buurtjes op hoge leeftijd, hij was directeur van een meubelbedrijf.
    Ze gingen in hun autootje, elke dag naar Egmond aan zee, om een kopje koffie te drinken.
    Hij vertelde me ooit als knulletje dat oud worden niet zo fijn was, namelijk dan verlies je iedereen om je heen.
    Daarom waardeer ik jou, je geeft zo vaak herinneringen die ik was vergeten. Hans

    Geliked door 1 persoon

  2. Prachtig beschreven! Ik ken mensen die op het oog simpeler omgaan met dit verlies dan anderen. Er zijn er die daarna volstrekt uit het lood geslagen zijn en het evenwicht niet meer vinden. En anderen die op zoek gaan naar een nieuwe toekomst met een nieuwe liefde, zonder de oude te vergeten. Diepe gesprekken leggen beide emoties vaak redelijk snel bloot….

    Like

Geef een reactie op Bertie Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.