Deze schoonheid stuurde ik maar alle bekenden en plaatste hem op de allereerste weblog. Bewegende plaatjes waren een ramp maar dit stuk chagrijn vond ik zeer geslaagd.
Waarom? Wat een mens beweegt weet hij vaak zelf niet.
–
Een weblog was iets nieuws en spannend. Kon ik voldoende verhaaltjes verzinnen? Of columns? Nieuwtjes? Grappen? Hoe vulden ervarener bloggers hun site?
Het bleek niet moeilijk, rondneuzend zag ik letterlijk van alles voorbij komen, ik hoefde niet bang te zijn uit de toon te vallen maar na een paar maanden wilde ik dat juist wél.
En dat lukte natuurlijk niet, je bent nooit de enige met iets leuks of moois.
Tenslotte had ik daar vrede mee.
Het wende, werd gewoon iets wat erbij hoorde en is dat nog steeds. Een paar keer stapte ik over naar een nieuwe provider, kwam weer terug, ik wilde Bertjens niet missen.
Terugkijkend op een paar vroegere logjes bespeur ik veranderingen, minder van alles, spontaniteit is er haast niet meer bij. Dat krijg je als oude vrouw, ik moet oppassen niet te verzuren, af en toe delete ik stukjes waar ik zelf humeurig van word.
Ik neem aan dat ook andere bloggers niet meer dezelfde zijn als 15-20 jaar geleden.
Dus we begrijpen elkaar.
Hoop ik
==
BERTJENS 