Koud, bang en koffie

bertjens
–
Lekker weer vandaag.

Toch werd het vamiddag kil in huis. Vreemd, cv brandde, ramen waren gesloten.
Zou de val van een paar weken terug me opbreken?  Daar had mijn temperatuur toch niets  mee geleden?
Nog maar eens de ronde doen en een kop hete koffie zetten. Alles was dicht, thermostaat op 22°.
Ik bleef koud. Mijn brein begon te werken, zou ik iets mankeren? Een of andere enge griep? Op het platteland kun je van alles tegenkomen met die beesten overal. Huisartsenpost bellen? En wat moest ik dan zeggen? ‘Stuur alstublieft een spoedambulance want Ik heb het zo koud’?
Dat durfde ik niet.
Toch liet het me niet met rust. Rillerig haalde ik een deken en kroop op de bank om de mogelijkheden te overdenken.
Het moest welhaast kouwe koorts zijn en godweetwat er ging gebeuren als er niet snel een oplossing kwam. Was er onlangs niet iemand overleden aan onderkoeling? Hoorde ik daar een plofje? Sloeg het al op de hersens? Laat het de brievenbus zijn, bad ik wanhopig en strompelde naar de voordeur.
En die…  stond half open, waaide wat en sloeg zachtjes dicht. Terwijl ik keek kierde het weer, opende verder en weer terug. Een windvlaag.  De stiekemerd, telkens achter mijn rug openwaaien.
Opgelucht, inwendig beschaamd, draaide ik hem in het slot.
Ik nam nog maar eens koffie. En vroeg me af hoelang die deur van het slot was geweest. De hele ochtend? Had iemand het gemerkt? Zat er niet een of andere killer onder bed? En dan? Buks mee naar boven of de broodzaag?
Het zweet brak me nogmaals uit.
Pfffff…..
Zo lastig om een bangebroek te wezen.
–

17 gedachten over “Koud, bang en koffie”

  3. Koorts begint vaak met het koud hebben, dus dat had gekund….. maar ja, een openstaande deur valt niet tegen te stoken,,,,,, al staat de verwarming op volle toeren te ronken….. een koude windvlaag die sneaky binnenkomt zorgt ervoor dat het niet behaaglijk is.
    Ooit stond mijn voordeur wijd open toen ik thuiskwam…. lang geleden, Edwin nog heel klein liet ik in het kinderzitje in de auto zitten, wel met de deuren op slot en ik heb eerst het hele huis doorzocht…… twee keer. toen pas haalde ik Edwin uit de auto. Ik was niet lang weggeweest, maar met een klein kind op stap betekend vaak veel meenemen en kind naar de auto dragen…… waarschijnlijk ben ik niet teruggelopen om de deur dicht te doen…. sinds die tijd kijk ik altijd nog even achterom als ik wegga. Ik ben niet bang uitgevallen, maar ik neem geen risico, als de deur openstond of als ik een raar geluid hoor dan controleer ik wat er aan de hand is. Ben ik boven en ik hoor beneden wat dan laat ik wel wel merken dat ik eraan kom, in de hoop dat evt. indringers dan niet op mij wachten…… ik stamp dus wat harder, maak licht….. en dan pas naar beneden….. nog iets roepend naar iemand die er niet is, zodat het lijkt alsof ik niet alleen ben…… hm…. ik ben niet bang schreef ik, maar als ik dit nalees komt het toch wel wat bangelijk over hahaha

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. In jouw plaats zou ik ook geschrokken zijn, je weet immers nooit wie of wat er naar binnen sluipt.
      Ik heb ook alle slaapkamers nagelopen, onder bedden gekeken, in kasten en kelder, schuur. De rest kon ik in 1 blik overzien. ☻

      Like

      Beantwoorden

  7. Slordig hoor. Niet alleen menselijk gespuis wandelt zo naar binnen, ook dierlijk. Denk maar eens aan enorme spinnen, muizen zo groot als ratten en ratten zo groot als katten…..Gelukkig dat het wat koud is buiten en veel van die dieren in een winterslaap, anders wordt je wakker van een gedrocht en sta je zelf door slordigheid voor aap…..:)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.