Verliefde buurman 9

‘Wat erg, ze moet ver heen zijn geweest…’ Ik huiverde . ‘En, werd ze gauw gevonden?’

‘Doodzielig,’ begon ze.
‘Kinderloosheid was voor Len niet te verteren hetgeen zich  uitte in ziekelijk moedergedrag. Ze kocht pampers voor haar man, maakte flesjes warme pap, vermaande hem als hij niet wilde drinken ‘Je wilt toch groot worden, jochie’  liefdevol zijn buikje knedend. Ook kietelde ze hem graag achter zijn knieën en klopte hem op de rug voor een boertje.
Het getuttel en geknijp beu -had hij dáár nu een vrouw voor? – sleepte hij haar naar de huisarts. IVF of adoptie waren wat hem betreft bespreekbaar maar eerst een psychiater. Ze was gek geworden.
Ze wilde er niets van weten; in plaats daarvan greep ze buurmeisjes’ lievelingspop en verstopte zich ermee achter de supermarktkarretjes.’
Olga pauzeerde voor een slokje.
‘Wat erg, ze moet ver heen zijn geweest…’ Ik huiverde . ‘En, werd ze gauw gevonden?’
‘Heel gauw maar ze liet zich niet zomaar oppakken, ze zag haar man en de politie als belagers, met e-prikstokken en een vangnet kregen ze haar in de auto. Er volgde een gedwongen opname. Na enige maanden mocht ze naar huis. Ze jaagde haar man de deur uit en hield zich onledig met diverse huisbezoekende therapeuten die ieder een eigen methode hanteerden.’
Olga zucht. ‘Moedeloos?’ Willem knikt begrijpend.
‘Ach, het schiet niet op. Ze is nu in zoverre beter dat ze kinderen haat en
alle mannen als smeerlappen beschouwt. Daar dicht ze over en om een bundel uit te geven wil ze een poëtische auteursnaam. Vandaar die cursus. Noem je dat genezen?’
Ik probeerde een paar lijnen te trekken. Karretje, slechte mannen, kinderhaat.
‘Hoe past Frank hier in? Is dat toeval’?

© Bertie
Wordt vervolgd.
=
Klik op ‘vervolgverhaal’ om alle afleveringen te lezen.