Huisvrouw

Dat is het woord waaraan ik status ontleen.

Een andere benaming is er niet voor een vrouw die geen baan buitenshuis heeft. Nu stelden vroegere buitenshuise baantjes niet veel voor dus is het geen punt dat ik later opnieuw huisvrouw werd net als in de eerste jaren van ons huwelijk. In die tijd was ik ook  pedagoge, verpleegkundige, tuinvrouw, fietsenmaakster, kokkin, naaister, kortom, een multitaskster waaraan een huidige opschepster niet aan kan tippen. Vermoedelijk zou een huisvrouw er haar hand niet voor omgedraaid hebben haar kinderen van hun blinde darm af te helpen als het zo uitkwam.
Huisvrouw dus.
Niet dat ik het was, ik spéélde het slechts; op enkele karweitjes na vond ik het een moeilijk beroep en spiegelde me aan de ervarener buurvrouwen om de spelregels te volgen. Zo wist ik uiteindelijk wanneer het ramenlappen aan de orde was, leerde de bedden-verschoonscène en hoe de was wit te houden. Uiterst nuttige lessen want zo kreeg ik het spel onder de knie.
Dat schonk een soort voldoening die me matig voldeed maar ook dat leerde ik.

Nog herinner ik me de ultieme trots bij een zorgvuldig gestreken stapel luiers zo wit,  bijna verblindend en waarin de babies amper in durfden te poepen. Niettemin groeiden ze op in redelijk geestelijke gezondheid.
–

Nu ben ìk de ervarene.
En spiegel me opnieuw. Aan de jonge stellen die geen tijd hebben zich druk te maken om gestreken theedoeken.
Zij kennen de spelregels veel beter.

–