Het was een jammerlijk persoon…

…de jongen die dacht dat hij alles wist.
Wacht even, ik wil niemand kwetsen.
Het zou net zo goed een meisje kunnen zijn. Man of vrouw of queer persoon. Iemand herkent zich misschien al is dit een bedacht verhaaltje en dat zou onterecht zijn.
Ook loop ik het risico zelf een bekende voor mijn geestesoog te krijgen, iemand die, eh…
Beter is het me te verschuilen achter een vreemd wezen, een sprookjesfiguur?
Wolf? Prinses?
Buitenaardse?
Godenfiguur?
De laatste lijkt me wel wat, in de Griekse (verder kwam ik niet) mythologie rommelden ze maar an met hun geslachtelijke kunsten, ze vermomden zich als stier of maakten  halfgoden wanneer ze hun zinnen op een mens hadden gezet en meer van dat.
Maar nu.
Door de lange inleiding ben ik de plot kwijt.
Zaten de Griekse godencapriolen in de weg.
Heb ik natuurlijk willen laten zien dat ik er weet van had. Niet in de gaten hebbend dat ik zelf de persoon kan zijn van de eerste zin.
Dan zou een vroeger verwijt van mijn moeder op waarheid berusten: ‘jij denkt alles te weten maar je snapt niet veel….’  Zelden was ik zo diep verontwaardigd, veertien jaar en te worden afgeserveerd als een klein kind.
Verwarrend allemaal maar het verhaal is nu toch al verknoeid.
Geeft niet.
Morgen kan ook nog.
==