Wat nou weer

Vannacht werd ik wakker van een raar gevoel in een been.
Er zat iets niet lekker, het trok bij de tenen.
Bangelijk zat ik meteen rechtop en hoorde een zacht rrr-geluidje.
Je wilt niet weten welke vreselijke beesten ik in gedachten had, als een gek rukte ik het dekbed van me af en wat denk je?
Zat er een scheur in het onderlaken en daar stak mijn voet in. De rafels hingen over de wreef.
Wie verwacht dat nou, ik wist dat het een oudje was maar zo dun…. had ik scherpe teennagels? Weerhaken aan de hielen? Bestaat niet, de verstandhouding met de pedicure is opperbest.
Enfin, in het holst van de nacht ga ik niet met lakens liggen spoken dus kroop ik er weer in en sliep er prima op.
Versleten beddengoed. Vroeger heel gewoon, dan werd het versteld. Nu keek ik er van op.
Tja.
Als je niets meemaakt wordt het gewone bijzonder.
==

 

Trusten

Achttien jaar en bang zijn dat je overschiet.

Achteraf  lach je jezelf uit maar toen was het me bittere ernst.

Er waren overal jongens, ook aardige exemplaren maar niet één die ik als man wilde.

Zou niet erg zijn als de meisjes om me heen niet zo serieus waren. Zelfs op school waren er al een paar die officieel verkering hadden, elkaar cadeautjes gaven en zijn sigaretten rookten (het waren andere tijden).

Collegaatjes op kantoor spaarden op leven en dood, voor de uitzet en schreven zich in op woninglijsten.
Sjonge, dacht ik,  onder de indruk van zoveel volwassenheid, daar hoor ik thuis nooit wat over. Ik had de bus gemist, begreep ik. Ik zou overschieten, god bewaar me, oude vrijster worden.
Dat nooit.

Ogenschijnlijk luchthartig schaarde ik me bij de groep van losbollen terwijl ik me inwendig  grote zorgen maakte en naarstig zocht naar iemand die bereid was met me te trouwen. (overigens een bekend gegeven maar dat terzijde).
Het is me tenslotte gelukt.
Bij toeval.

Het overviel ons.

Zo simpel ging het uiteindelijk.
==

De boeren – de vrouwen.

Vaak kijk ik naar ze. Omdat ze gewone mensen zijn.
Soms vraag ik me af hoe die vrouwen denken, waarom ze reageren. Daten is doodgewoon maar dit is een openbare vertoning met reële gevoelens, lijkt me moeilijk voor spontaan gedrag.
Is  het spannend?  Vinden ze een buitenman aantrekkelijker dan een gemiddelde partner? Voor de gein? Willen ze gezien worden?  Houden ze van dieren of groenten?
Onder de pannen zijn met een gegoede boer? Een klein bedrijfje of simpele keuterij kwam ik nog niet tegen.
De kandidaten doen veelal enorm hun best.
Het gehengel is nogal genant en neemt soms zielige vormen aan, temeer daar het gedrag van een paar boeren het spel er niet makkelijker op maakt. Ik zie ze zelden geïnteresseerd zijn naar de achtergrond van de hijgsters en herken alleen hun wachten op het-grote-moment.
Hebben deze vrouwen een masochistische inslag?
Ik zou best psycholoog willen zijn om dat allemaal te onderzoeken.
–
Ziedaar, voldoende ingrediënten voor een roman of film.
Beter dan de gelikte figuranten in de zoveelste talkshow.
==

Okapi

Wat deed die okapi op mijn bureau? Wie had bedacht me blij te maken met een mislukte giraf?  Heb ik dat ooit laten weten?
Sliep ik nog? Om zeker te zijn ging ik voor de spiegel staan en ja, ik was er.
Ik kneep in mijn arm. Ik was er nog steeds.
Terug bij het bureau probeerde ik het beest te negeren, ging zitten met afgewend gezicht, loerde vanuit een ooghoek.
Hij was nog steeds aanwezig.
Wat nu, zei Pichegru  Huh? Was die er ook al? Verroest, het klopte, ik zag hem.
Het dreigde een onoplosbaar raadsel te worden, ik wist werkelijk niet wat ik er mee aan moest en kneep nog maar eens, nu in de andere arm.
Stond op om de koffie te controleren, was het misschien een verkapte borrel?  In dat geval kon ik net zo goed  die borrel nemen.
De okapi en Pichegru bleven op het bureau, ik kon beter iets nuttigs doen terwijl ik nadacht.
Rommel en papiertjes opruimen.
Zoals deze.

‘tIs dat gevoel…

====

Tafel …?

SLOT

Tafel luistert met aandacht.
Langzamerhand wordt hij iets wijzer.
Weliswaar begrijpt hij niet alles maar de kern dringt tot hem door.
Het probleem zit in zijn binnenste of in de hersenen, er komt een sommetje bij kijken al sluit hij een dans niet uit.
Nu weet hij.
Hij zit in het verkeerde hout.
Waar elke andere tafel trots is op een robuuste eiken afkomst, van bomen met een krachtige ziel, voelt het voor hem niet goed.
Hij mist de ouderwetse elegantie van rozenhout, kersenhout, notenhout desnoods, het materiaal voor sierlijke boudoirmeubeltjes met gebogen pootjes, modieus en zachtaardig.
Overduidelijk ziet hij het in.
Hij is een LHBTIQA+ tafel zonder specifieke letter want tafels worden geacht niet te lijden, niet in deze vorm
Men zal hem nooit vertimmeren, tenslotte is hij geen mens.
Een paar dagen weent hij, stilletjes, naar zijn tere aard.
Dan herneemt hij zich, het helpt immers niet.
Met dit inzicht draagt hij zijn gekwelde inborst.
Zonder gewiebel.
==

Tafel +?

Tafel wiebelt.
Voorzichtig, geen gedoe wensend met schilferige kartonnetjes onder een van zijn poten.
Hij staat niet lekker.
Wat het is weet hij niet.
In zijn beginjaren ging het nog wel, hij stond keurig en kweet zich vaardig van zijn bestaan: het dragen van dingen.
De laatste tijd echter vermindert zijn tevredenheid.
Al vaker komt de ergernis ter tafel.  Die foute poten, dat zware uitschuifblad, de verkeerde hoekverbindingen, wat, vraagt hij zich af, mankeert hij toch?
Is hij wel uit het goede hout gesneden?
Had hij andere poten moeten hebben, iets met een bolling misschien? Afgeronde hoeken?
Hij wil weten en volgt nauwgezet de gesprekken van aanzittenden, radio en televisie in de hoop op een aanwijzing.
—
Morgen het laatste deel.
===

oud baart nieuw

Dat er elk jaar iets uit de grond groeit verrast telkens weer ondanks het weten.
Maar dat dit uitgedroogde hout en bejaarde wortelbosje ook elk jaar leven voortbrengt verbaast me pas echt.
Taai spul hoor.
===

Wijsheid

   

Rottweiler: ‘Wij zijn de beste diersoort.’
Herder: ‘Nee, dat zijn wij, God zei het zelf.’
Kat:  ‘Dat heb ik nooit gezegd!’
======