Herinnerd: iemands sterfdag.

Eens spraken we iemand die stelde dat hij zich net zo goed niet kon wassen.
‘Je wordt toch weer vuil,’ was zijn logica.
Hij lachte er bij.
We maakten er een grap van en verzonnen de gekste stellingen
…huis poetsen? Hetzelfde idee.
…eten? Je krijgt toch weer honger.
En meer van die melige voorbeelden.
Niet zonder reden. De man was vaak neerslachtig, we waren blij dat hij lachte.
–
Een paar maanden deed hij een suïcidepoging. De tweede keer lukte het hem. We schrokken heel erg. Depressief, ja, maar zó diep?
We herinnerden ons dit rare gesprek waarvan we dachten dat het een grap was, een losse gedachte. Dat kreeg nu een andere lading. Of stelde het niets voor? Als leek ga je van alles denken, alle kouwe grond-psychologie komt aan bod.
De schrik werkt zo maar je hebt er niet veel aan, hoe kun je weten wat er in iemands geest rondwaart?
Dezer dagen dacht ik er nog eens aan. Ik was vroeg wakker en twijfelde of ik zou uitslapen of naar beneden gaan.
Meteen daarna: ‘Waarom zou je opstaan, je gaat toch dood.’
Het zal door Allerzielen zijn.
==