Thuiswinkelen?

Winkelreclame weer ik van de mail, nieuwsbrieven zijn niet welkom.

Ook niet met snailmail; elk wervend tijdschrift voorzie ik van de woorden ‘RETOUR AFZENDER’ en stop het terug in de brievenbus.
Soms sluipt er een blad tussendoor zoals afgelopen week. Een modeblad lag op de oudpapierstapel, natuurlijk nam ik het mee naar de luie stoel om het uitgebreid te bekijken.
Er stond veel in.
Sjonge, dacht ik na wat geblader, die trui en dat stel laarsje zouden precies bij elkaar passen en als ik deze broek erbij neem en het afmaak met dat ene lingerie-setje heb ik iets leuks voor een redelijke prijs.  Eerst verder zoeken.
Het schoenenaanbod was niets bijzonders maar ik ben er gek op (niet zo erg als Imelda). Geïnteresseerd  bekeek ik ze, twijfelend en watertandend tegelijk.  Rekenend,  eerst laarsjes kopen en nog schoenen erbij… hoewel, een reservepaar is nooit weg. Toch maar doen? Waarom eigenlijk niet, zoveel  koop ik niet voor mezelf.  Dus, Bertus?
Koffiepauze om denktijd te nemen.

Inwendig steigerde ik.  Dit is nu precies waarop postorderreclame inspeelt,  te langdurig verleidelijke voorbeelden bekijken en overstag gaan. Dan begrijp je weer waardoor veel mensen zoveel overbodige spullen hebben. Het deed me denken aan de dikke catalogus van Wehkamp, hoe verlekkerd men daarmee op de bank kroop alsof het een goed boek was. Zo werd het door velen beschouwd en letterlijk was het dat ook.

Ik bestelde niets en gooide het blad weer weg.
Noem het Hollandse benauwdheid, Brabantse zeikerigheid of hoe dan ook, ik kon het niet opbrengen iets te kopen wat ik niet nodig had. De broek en trui hoefde ik evenmin, van lingerie heb ik een kast vol. Het voegde niets toe aan sfeer, blijdschap  of geluk.
Het heeft niets met armoe te maken, ook niet met gierigheid, allerminst met potten.
Maar alles met nuchterheid. Ik zou geen andere reden weten.
–