Over oud worden

Pratend over dingen van weleer kwam me het beeld voor ogen van mijn ouders, schoonmoeder en anderen die ik oud zag worden.
De meesten van die groep waren redelijk goed af. Helder denkend, geïnteresseerd in de wereld, zelfstandig wonend, al of niet met een paar uur hulp. Hier en daar een leeftijd-gerelateerd mankement.
Van de pechvogels raakte ik wèl onder de indruk.
Diverse trieste ziektes,  maar wat me het meest raakte was de onverschilligheid van enkelen.
Ogenschijnlijk luisterden ze naar familie, in werkelijkheid gaven ze geen bal om hun leefwereld. Clubs, nieuws, televisie en andere ontspanning interesseerden hen niet. Geen mens kon hun aandacht vangen, cru gezegd leken ze te oefenen voor het dood-zijn.
Ze zaten daar maar, deden af en toe een loopje van 25 meter, bladerden in tijdschriften, gaven plichtsgetrouw wat geld aan kleinkinderen. Misschien een taartje of borreltje en de proost op een jarige, zo kort mogelijk.
Als sprekende kasplantjes.
Een vorm van levensmoeheid? Ze leken niet suïcidaal.
Verlies van een hersenfunctie? Ze waren goed bij hun hoofd.
Waren ze altijd al zo? Niet dat ik weet
Gemis van dierbaren? Dat zou misschien meespelen, weet ik niet.
Dachten ze eigenlijk wel? Leden ze er mee? Niet merkbaar.
Hoe zou hun EEG eruit zien? Zat er wel leven in?
Ik vond het een akelig beeld en hoop zo niet te worden maar dat weet je niet . Al wist je het wel van te voren, wat zou je er aan kunnen doen?
==