Fotopauze

Melancholie.
Daar houd ik toch al niet van.
Ja ik wéét dat vroeger alles veel mooier en beter heet te zijn maar ik weet ook dat dat meestal een halve waarheid is. Dat het slechts enkele geluksmomenten zijn die in je geheugen de tijd rekken.

En nu, halverwege de klus, overviel het juist mij, onbegrijpelijk.
Talloze malen bekeken we foto’s,  herinnerden we ons momenten met plezier, trots of liefde, maar altijd met het nuchtere idee: het was mooi, nu is verleden tijd.
Ik weet niet eens om welke foto’s het ging, ineens kreeg ik het zowat te kwaad. Dit ben ik kwijt en dat, voorgoed, wat erg... schoot door mijn hoofd.  Alsof ik rouwde.

Het ging niet over dus liet ik de boel liggen, ik bekijk het morgen wel of later.
Hoe komt een mens daarbij, zo plotseling?

Misschien komen er teveel herinneringen tegelijk op tafel, anders kan ik het niet verklaren.
==