Maand: november 2020

Nog even over lachen


Het is gezond, zegt men.
Je kunt je buikpijn lachen. Een kriek, een orgel, een bult, ziek, een ongeluk. krom, van alles.
Natuurlijk ook als een boer met kiespijn of zuur.
Hoe dan ook, het is te leren.
Er bestaan al jaren lachcursussen, dit is er één  van.
Of een aartszuurpruim er iets van opsteekt is de vraag, sommige mensen lachen nog niet als de televisie naar ze knipoogt.
Meestal lachen mensen graag, gezien het succes van cabaretiers en comedians en een paar columnisten.
Jonge mensen lachen om niets.  Ik herinner me de keer dat ik met een klasgenootje naar school fietste, gearmd, en we met de sturen ineen haakten. Stompzinnig hielden we elkaar in evenwicht en lachten ons slap. Toen stortten we neer.
Soms wekken politici je lachlust.
Dat kan gevaarlijk worden, voor je het weet heb je ruzie. Dan lach je niet meer en moet je je lach verdedigen waardoor je alleen nog grimlacht.
Het zijn voorbeelden die men zelf kan aanvullen.
Ik zou ze graag zien, lachlogjes zijn er nooit genoeg.
==

Een serieuze les.

‘Maar,’ zei ze ‘mijn gevoel voor humor raak ik niet kwijt.’  Wie zei dat? Moeder natuurlijk.
Meestal kwam er achteraan ‘zorg dat je dat niet verliest, het is belangrijk.’
Nu vind ik het niet makkelijk om verdriet zomaar even weg te lachen.
Maar toch, er is wel iets van waar.
Uit ervaring weet ik dat gezinszorgen draaglijker werden met een lach, het kleinste spoortje van een glimlach werd opgepikt. Niet altijd gemakkelijk maar het werkte.
Natuurlijk denkt niet iedereen daar hetzelfde over.
Ik ken een man die niet begrijpt dat zieke of gehandicapte mensen plezier hebben. ‘Ze zitten in een rolstoel en ze lachen nog,’ verbaast hij zich. Hetzelfde bij een reportage over armoede en honger, ‘dat ze nog humor hebben…’ is zijn commentaar. Hij zou, vrees ik, terneergeslagen door het leven gaan wanneer hij getroffen werd door iets vreselijks hetgeen een situatie nog vreselijker maakte.
Daarover doordenkende moet ik Moe gelijk geven, op zijn minst haar woorden in gedachten houden, herkauwen en uitproberen.
Maar je moet het even snappen, besefte ik later, veel later.
Je lacht niet om het verlies van een dierbare.
Ook niet als het ‘alleen maar’ een huisdier is.
Evenmin om  problemen in huwelijk, gezin, school, familie, ziektes.
Pas naderhand, als de mist van verdriet optrekt, het dagelijks leven weer zichtbaar wordt, ja dàn.
Dan kan er iets humoristisch voorvallen wat je aanspreekt. Een blij kind. Hond of kat, wat dan ook.
En is lachen bevrijdend.
Maar ik snap dat het voor velen anders is.
==

De citroenbatterij…


… las ik ergens.
Een grappig kinderproefje om met citroenen, spijkers, draad en klemmetjes een ledlampje te laten branden.
Meteen dacht ik aan een jeugdblad (Taptoe?) of een andere kinderblad waarin ook dergelijk voorbeelden stonden, speciaal voor kinderen van de Lagere School(Basisschool).
Eenvoudige dingetjes die ons spannend leken en die we graag zouden uitproberen maar waar nooit iets van terecht kwam.
–
Het werd vergeten.
Niet alle benodigdheden waren aanwezig, of er was niet genoeg van.
Broer had een andere kijk op de beschrijving dan ik.
Vader verbood het gebruik van kostbare spijkers.
Moeder was zuinig op de elastieken en controleerde beschrijving op het gebruik ervan.
We kregen ruzie.
–

Kennelijk waren we niet het enige gezin waar proeven de mist in gingen, van klasgenootjes  hoorden we ook nooit iets spectaculairs.
De huidige voorbeelden zouden toen niet mogelijk zijn geweest, ik kende geen ouders die speciale spijkers zouden kopen, ballonnen of een extra tube kostbare tandpasta. Hoogstens werd een enkele keer zoiets toegestaan als extraatje in de vakantie.
Willen de kinderen van nu dit nog? Dat lijkt me niet want het knalt niet, bovendien is alles kant en klaar te koop.
Voor wie het zelf nog eens aandurft staan hier grappige probeersels
Succes en imponeer.
==

Gevaarlijke nacht

Wind. Regen bij vlagen. Zwiepende takken waar de maan onregelmatig tussendoor scheen.
Plotseling klonken er geluiden. Ik keek uit het raam. Niets.
Wat zou het kunnen zijn? Iemand aan een van de deuren? Buren?  Oude auto?
De wolken kierden, nog steeds zag ik niets wat op geluid leek.
Ik stapte weer in bed en probeerde te slapen. Het lukte niet, dit was echt griezelweer.  Mijn gedachte moet leesbaar zijn geweest, prompt hoorde ik gebons als antwoord, meteen daarop keihard de bel, ik vloog rechtop en beende naar het raam, opende het, kwaad nu, wie is mijn deur aan het mishandelen??
‘Héhé, wat moet je…’
Een gedaante keek op, geelgroen van ogen en met een raar postuur.
‘Ken je me niet meer?’  grauwde hij.’Laat me erin, ik barst van de kou.’
Oei, ik verschoot.  Het was de weerwolf uit een vroeger verhaal, die niets deed maar me vreselijke schrik aanjoeg.
Weigeren durfde ik niet .
Ik ging naar beneden en opende de deur.
Hij zag mijn angst maar was heel schappelijk. ‘Als ik hier even warm mag worden zal ik je niet opvreten. Een uurtje maar om mijn vacht te drogen. Deal?’
Ik  slikte.
Hongerige weerwolven zijn niet niks,  ze kunnen onverwachts overvallen worden door vers-vlees-honger en ik was de enige in huis, de kat was aan de boemel.
Wat kon ik anders doen dan thee voor hem zetten en een broodje smeren?
==

Snipperdag

Rond acht uur ontwaakte ze met knipperende wimpers en gaapte een langdurige geeuw, zette zich daarna sierlijk rechtop.
Traag werkte ze zich naar de rand van haar bed en tastte naar een roze muiltje.
Peinzend keek ze naar haar andere been en liet het ten slotte naast het eerste glijden. Bedachtzaam schoof ze de voet in ’n eender muiltje.
Nu was ze echt wakker.
Ze ging staan en werkte zich traag door de ochtendrituelen, af en toe stoppend om een blik te werpen op het raam, de deur, of een ander object en soms bleef ze zelfs onbeweeglijk enige minuten in dezelfde houding staan,  starend naar niets.
Om een uur of tien was ze voldoende gesoigneerd om te ontbijten.
Ruisend in haar ochtendjapon liep ze naar de keuken; ze pauzeerde in de hal waar ze zich geruime tijd bij een bloemstuk (‘van Anthony, with love) ophield.
Met fraai geloken ogen snoof ze de geur op en glimlachte met dezelfde love in haar glanzende kijkers.
Aan de eetbar genoot ze elegant en onzichtbaar kauwend van sinaasappelsap en vetarme frutsels.
Ze onderbrak de maaltijd herhaaldelijk om minutenlang betekenisvol in de spiegel te kijken. En naar haar telefoon alsof ze een spannend bericht verwachtte.
Haar ogen vulden zich met charmante tranen toen ze aan hun laatste ruzie dacht. Waarom had hij het gedaan, vroeg ze zich af, waarom had hij haar belogen? Geruime tijd hield ze deze gedachte vast en bleven haar ogen glinsteren, evenwel zonder over te lopen. Zacht snuffend bette ze voorzichtig  de mascara
De rest van de ochtend besteedde ze aan het opruimen van ontbijtresten.
En almaar bleef Anthony door haar hoofd spoken, ze zag telkens flitsen van hem voor haar geestesoog dat werkte als een camera.
–
Zij en Anthony, ze waren beiden workaholics.
Ze werkten zelfs in hun vrije tijd.
Ze waren soap-acteurs.

Bertie. ©

Halfblinde toetsen

Wanner ik rutig typ krijg ik dit soot tekstn en dn tik ik vrij stevig. Om lle letters op het schrm te krijgen ou ik met ee moker op de totsen moeten hengsten.  Veroiend, bovendien i ht  te duur, mokers zijn niet goedkop, schijnt he.


Nu kan ik een nieuw bord kopen, maar dan is het over een paar jaar weer hetzelfde. En weer. Zelfs nu ik veel minder verhalen schrijf treedt er slijtage op.
Ik heb me al eens afgevraagd of ik slopershanden heb. Antitoetsvingers of onzichtbaar schuurpapier op de toppen, je gaat de raarste dingen  bedenken.
Het is wachten tot er iets onverslijtbaars op de markt komt .
Toetsen die altijd blijven doordrukken en waarvan ook de verf eeuwigheidswaarde heeft want al haalde ik ooit een blind-typen-papiertje, ik let evengoed op de letters. Halve letters intussen, i=l of omgekeerd, E=F, en van sommige kan ik niet eens meer zien wat het was.
Mocht iemand zoiets te koop weten houd ik me aanbevolen.
In Sinterklaas geloof ik niet meer.
==

Een net oudje

Kind, dat is toch een leuke jongen? Ziet er keurig uit, netjes geknipt.
Wie had je bij je gister? Zo te zien een fatsoenlijk meisje, net gezin zeker?.
Waarom draag je die broek niet vaker, staat je zo keurig.
Zucht.
Complimenten als keurig en netjes deden me meteen naar boven vliegen om me te verkleden.
Fatsoenlijk, grrrrr. Vreselijk, afschuwelijk, ijselijk, dit soort woorden eindigen niet voor niets op -lijk: je wilde zo nog niet dood gevonden worden.
Het waren woorden die we associeerden met stijf en truttig, braaf. Fantasieloos en niks durvend. Een soort engel.
Hoewel ze zelf juist een vlotte vrouw was had ze liever volgzame dochters maar ja, vroeger waren ouders altijd bang voor onverhoedse zwangerschappen.
Dat begreep ik later.
Bij het volwassen worden veranderde ik niet echt. En nu ik oud ben nog steeds niet helemaal.
Maar er is verschil.
Afzakkende schoudershirtjes, zwarte mascara, te strakke rokjes met brede ceintuurs, vreemde kapsels, het is er niet meer bij.
In de spiegel zie ik een gewoon gemiddeld vrouwmens.
Ongeveer vijftig procent,  veertig misschien, maar zéker dertig procent van die nette dochter ben ik dan toch geworden. Uiteindelijk.
Jammer dat Moe het niet meer ziet.
==