In een roman voelt een scholier zich ongelukkig omdat hij een gemiddelde is, geen bijzondere artistieke gaven bezit.
Meteen herkende ik het.
Waar ik me als startende puber verbeeldde een paar aardige talentjes te bezitten, op zijn minst origineel was, bleek ik doodgewoon te zijn. Niet alleen op artistiek gebied, ook in het dagelijkse leven blonk ik nergens in uit. Hoogstens in ontevredenheid want als uit-elkaar-gegroeide lijs ben je niet op je voordeligst. Niettemin keek ik in elke spiegel en winkelruit, zoals ik op school dagelijks hoopte op een opsteltaak of vrij tekenen of een praatuurtje Frans/Engels, vakken waarmee ik uit de voeten kon. Het Onze Vader en Weesgegroet bad ik in het Frans (geleerd als strafwerk) om maar iets te noemen. Sprak Engels met een prima Zaans-Amerikaans accent.
Helaas, het was niet aan de orde en ik scoorde nooit ergens mee.
Zodoende bleef ik dat doodgewone kind dat nergens in uitblonk behalve in spijbelen maar dat werd niet onderkend als een echte gave, integendeel, het leverde slechts kleinzielige telefoontjes op van de gehate biologiejuf die me betrapte toen ik met de hond wandelde.
Een middelmaatje.
Het verdroot me. Weliswaar had ik weinig ambities, er moest toch iets zijn waar ik bijzonder in was?
Nee dus.
Tot na het eindexamen waarvoor we allemaal slaagden. Alle leraren en leraressen feliciteerden ons uitbundig, de stemming was bijzonder goed. Toen kwam de biologiejuf op ons af, ook zij gaf iedereen een hand maar sloeg mij over. ‘Jou feliciteer ik niet,’ zei ze, ‘je hebt het niet verdiend.’
Verbouwereerd keek ik haar na. Ze werd afkeurend bekeken door klasgenoten en collega’s.
Was ik alsnog origineel. ’n Beetje dan toch.
–
Meteen herkende ik het.
Waar ik me als startende puber verbeeldde een paar aardige talentjes te bezitten, op zijn minst origineel was, bleek ik doodgewoon te zijn. Niet alleen op artistiek gebied, ook in het dagelijkse leven blonk ik nergens in uit. Hoogstens in ontevredenheid want als uit-elkaar-gegroeide lijs ben je niet op je voordeligst. Niettemin keek ik in elke spiegel en winkelruit, zoals ik op school dagelijks hoopte op een opsteltaak of vrij tekenen of een praatuurtje Frans/Engels, vakken waarmee ik uit de voeten kon. Het Onze Vader en Weesgegroet bad ik in het Frans (geleerd als strafwerk) om maar iets te noemen. Sprak Engels met een prima Zaans-Amerikaans accent.
Helaas, het was niet aan de orde en ik scoorde nooit ergens mee.
Zodoende bleef ik dat doodgewone kind dat nergens in uitblonk behalve in spijbelen maar dat werd niet onderkend als een echte gave, integendeel, het leverde slechts kleinzielige telefoontjes op van de gehate biologiejuf die me betrapte toen ik met de hond wandelde.
Een middelmaatje.
Het verdroot me. Weliswaar had ik weinig ambities, er moest toch iets zijn waar ik bijzonder in was?
Nee dus.
Tot na het eindexamen waarvoor we allemaal slaagden. Alle leraren en leraressen feliciteerden ons uitbundig, de stemming was bijzonder goed. Toen kwam de biologiejuf op ons af, ook zij gaf iedereen een hand maar sloeg mij over. ‘Jou feliciteer ik niet,’ zei ze, ‘je hebt het niet verdiend.’
Verbouwereerd keek ik haar na. Ze werd afkeurend bekeken door klasgenoten en collega’s.
Was ik alsnog origineel. ’n Beetje dan toch.
–
Als puber is het gevoel een gemiddelde mens te zijn niet voldoende.
Maar na het verstrijken van de jaren wordt deze wijzer. Hans
LikeGeliked door 1 persoon
Wijzer? Dat hopen we ☺
LikeLike
Pubers denken de wereld aan te kunnen. Met het ouder worden beseffen we dat we niet meer zijn dan grijze middelmatige mussen.
LikeGeliked door 1 persoon
Viel niet mee dit te accepteren. 😮
LikeGeliked door 1 persoon
Die biologiejuf heeft in elk geval het talent mensen de grond in te boren! Ik heb je als puber natuurlijk niet gekend, maar nu vind ik je zeker geen middelmaatje! Je verhalen zijn vaak geweldig! Je hebt originele ideeën en weet dat mooi te verwoorden…. daarmee steek je sterk boven de middelmaat uit!!! Het is ook duidelijk dat je je voor veel dingen interesseerd, gezien de links die je vaak plaatst naar leuke sites over een goed onderwerp. Waarschijnlijk was je als puber ook niet muddelmatig, maar voelde je het zelf zo.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel, zoveel veren…
Ik wil het nu wel toegeven: ik was een miskend genie. ☻☻.
LikeLike
Ik moet je ontgoochelen, zelfs het verhaal is niet helemaal uniek. Hopelijk zijn we maar met ons twee. Het klopt zo ongeveer want spijbelen deed ik niet. De juf van een bepaald vak waar ik steeds hoge punten voor had was zwanger en werd op het laatst vervangen door de juf voor dactylo die me flagrant buisde en triomfantelijk de klas binnenkwam en zei: “iedereen is er door behalve ms”.
Ziek was ik ervan. Over het gehele jaar genomen was er geen probleem, maar je kan niet geloven hoe erg er die avond van de proclamatie geslijmd is, zelfs door haar. Ik denk dat er een fameuze vlieg op de lamp gezeten heeft. In die tijd kon je je examens nog niet opvragen, jammer genoeg.
Het was zelfs zo erg dat zelfs mijn moeder eens aan mijn kant stond.
😯
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt het je aangetrokken, wat erg. Zulke leerkrachten zouden verboden moeten worden, ze maken veel kapot.
Ik had het geluk dat ze openlijk ruzie had met haar collega’s en bij de leerlingen niet geliefd was dus stapte ik er vrij makkelijk overheen, misschien had ik het verdiend.
Uniek waren we natuurlijk niet, het gegeven van de ontevreden puber is universeel. Ook een domme leraar/lerares zal vaker voorkomen. Jammer genoeg.
LikeLike
Ik trok me alles altijd erg aan. Nu nog trouwens.
Ik zou niet weten waaraan je dat verdiende. Je was geslaagd en als je dat al spijpelend kon, dan is dat pas dikke proficiat.
LikeGeliked door 1 persoon
☺
LikeLike
Wat erg… maar ook herkenbaar… ik was heel verlegen… ik voelde mij zo lelijk en zo slecht in mijn vel en was extreem gesloten. Die geslotenheid werd verward met dwarsheid, onwil, enz… waardoor je minder kansen kreeg. Neen, ik heb er ook geen goede herinneringen aan en het heeft me ook kansen in het leven gekost. Maar anderzijds bracht het ook meer wijsheid voor mijzelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Foute conclusie, ach wisten zij veel.
Onderwijzers hadden niet allemaal zoveel mensenkennis als ze zelf dachten, vroeger ook niet. Ongewenst gedrag werd al gauw afgedaan met ‘onopgevoed’, je mocht al blij zijn wanneer iemand tijd en geduld nam voor een gesprek.
Niet dat ik dat wilde.
Je raakte wel gehard.
LikeGeliked door 1 persoon
Zoveel slechter zijn we er ook niet van geworden. De jeugd van tegenwoordig is misschien vaak minder gehard. Maar ook dat wil ik niet veralgemenen. Ik kan zeggen dat ik toch veel leuke pubers ontmoet. Ik bewonder hoe zij zich vaak staande houden in deze wereld vol druk(te).
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ook, het is een opdringerige wereld waarin ze nu leven.Zoveel mogelijkheden.
LikeGeliked door 1 persoon
Het zijn vaak juist niet de beste kindertjes van de klas die het ver schoppen…..
LikeGeliked door 1 persoon
Daar heb ik geen idee van. Hoeft ook niet meer. ☻
LikeLike