Er was eens…

…een muizinnetje.
Een knap en lief ding, alleen jammer dat ze nogal vraatzuchtig was.

In het nest begon het al; niet bespeurde ze haar moeder of ze dronk. Veel meer dan de broers en zusjes.

En zo bleef het, met pap, snoepjes, kaas, chips, het was buitengewoon lastig voor de rest van het gezin dat zus alles voor hun neuzen weg snaaide.

Moeder hield haar voor dat ze er beter aan deed zich te matigen. ‘Je eet je nog dood!’ waarschuwde ze onheilspellend.

‘Nou en?’ zei haar vader, ‘dat is haar eigen schuld. Hoeven wij niet meer als een gek op ons kaasje te letten.’

Tja, dat vond moeder wel hard; van de andere kant, muizen werden niet oud en als haar dochter verkoos zich naar het graf te eten was dat misschien te verkiezen boven de kat of de klem. Ze zuchtte.
–

Met kerstnacht, op foeragetocht in de voorraadkamer, troffen ze de helft van een enorme kerststol en het bijzondere was dat hij daar zomaar, onafgedekt, op de plank stond.  Het muizengezin werd stil bij de aanblik.

Eerbiedig kringden ze rond  het grote mensenbrood. De geur van het baksel, de vruchten, de spijs bedwelmde hen bijna.

Zo niet het muizinnetje. Ze dook pardoes middenin de spijs en at, nee, ze vrat en vrat,  met vreselijke wellust ging ze kopje onder in het brood.

De anderen wilden haar al naspringen als er gestommel klonk en de deur openging. Een mensenstem riep: muizen, ik hoor ze duidelijk. Poes, doe je plicht.

Natuurlijk wachtten ze de kat niet af en schoten als gekken naar hun muizenhuizen  behalve de vreetster.

Ze wilde wel maar kon niet, klem als ze zat in het gat van de spijs die ze op had.

Bibberend wachtte ze op haar lot.

En ja,  een kattenlach weerklonk,  een laatste piep. Vals gespin begeleidde een zacht sleepgeluid.

Vraatzucht en de kat werden haar noodlottig.
Ze had zich naar de dood gegeten.
–

Achter hun voordeur bogen vader, moeder en de rest van het gezin hun hoofdjes. Ze baden voor muizinnetjes zielenheil en hoopten dat er nog wat over was van de kerststol.

©