Het geheim van het huis. 1

Eenzaam stond het huis achteraan in de straat. Onbewoond.
Hoewel er meerdere woningen waren voelde het huis zich verloren en in de steek gelaten.
Het verlangde terug naar het geklip-klap van blote kindervoeten en gedreun van speakers. De klagerige stem van de oma en het brommen van opa.
Gegiechel, vermanende woorden, het wilde de gelukkige tijden her-beleven, en nog eens, en eeuwig.
Het was niet mogelijk, dat wist het huis, maar het hield zichzelf in stand voor nieuwe bewoners die, hoopte hij, leken op de vorige en die dáárvoor.
Het huis had sterke voorkeuren.
Een echtpaar, ouders van de moeder, een zoon, een dochter en als extra een kleine jongen. Deze samenstelling en niet anders. Zo was het zo, moest het.
Geen dieren, niet het kleinste beestje, hoe nietig ook. Ze raakten niet gewend, voelden instinctief dat het huis gedachten had en werden ziek.
–
Ongeduldig keek het huis uit naar de makelaar en gegadigden, bij elke bezichtiging hield het de adem in. Zozeer dat potentiele kopers een onaangename spanning bemerkten waardoor zij van de koop afzagen.
Het wachten duurde lang en af en toe verzonk het huis in nostalgisch gemijmer.
Dan dacht het weemoedig aan de oma van vier gezinnen geleden, de meest klagerige vrouw van allen die ooit als klagerige oma hier gewoond hadden.
En aan de allereerste bewoners, van wie de zoon een dwarse knul was die verdween op rooftocht.
De dochters die gegarandeerd voor problemen zorgden. De kleine nakomer, ondeugend en onweerstaanbaar.
De dieren die hij weg wist te werken.
De weemoed.
===
© BertjensB.