Vanmiddag wilde hij een bad nemen in het vijvertje.
Toen hij zag dat er alleen ijs lag hipte hij een paar keer eromheen, aarzelde, hij had geen schaatsen bij zich, geen slee, en de wind voelde gemeen.
Dus begon hij maar weer te rotzooien tussen de tegels.
Poseren was er niet bij, hij keek me aan en vloog op.
Dan maar niet, ik vond nog een oudje.
=====
Ze kent geen Japans
maar dicht graag origineel
groet vee met: ‘Hai Koe’.
==
Nu het meeste van de oude meuk is opgeruimd had iemand het over de geldelijke waarde ervan.
Die is er niet.
De waarde van schoolboeken zit alleen in eigen geest, goede herinneringen voor de gelukkigen, jammerlijke voor de pechvogels.
—
Hobbyboeken lijken eeuwigheidswaarde te hebben. Menige erflater zadelt de ontvanger op met een stapel(-tje), die ze uit piëteit bewaart voor de volgende die ze bewaart enzovoorts.
Gelukkig had ik daarin slechts een miniem taakje, een paar technisch boeken nemen weinig plaats in.
De weblogs van mezelf staan op Internet maar daar heeft niemand last van.
Trouwens, ChatGPT maakt sneller en betere verhaaltjes.
–
Met de overige waarde-loze boeken kun je drie dingen doen:
stug doorgaan met bewaren
weggeven aan minibiebs
weggooien.
Met dat laatste dacht ik klaar te zijn maar die hardnekkige overblijvers die me doen twijfelen…
Dat zijn echte lastposten, ze grijnzen me elke schoonmaak aan. Ze liggen nog steeds op tafel.
=====
Een paar rijke spinnenpubers verveelden zich.
— Wat zullen we doen? Vliegen pesten? — Nee, altijd hetzelfde en zonder kaviaar smaken ze nergens naar.
Toen klonk er een luide zzzzoemmm.
— Hee, kijk daar eens. 
Iemand wees naar de lucht waar een prachtexemplaar vloog, stralend in hoogglanzend groen,blauw/lila en roze.
— Moet een mestvlieg zijn, een lekkertje!!
— Die wil ik, zei de brutaalste.
De vlieg hoorde het, glimlachte en dacht aan de giftige berg afval waarvan hij zojuist had gegeten. Zijn einde naderde.
Met zijn laatste krachten daagde hij de grootbek uit die hem lokte met een kleefdraad en vlak voor hij verdween in de spinnenmaag dacht hij: ‘Net goed voor die kakker.’
Hij overleed tevreden.
De spin krepeerde.
===
==
Hallo, ik merkte dat er reacties misten.
Dus ging ik op zoek.
En vond maar liefst zes reacties in de spam
en één in de prullenbak.
Het is me een raadsel hoe ze daar in kwamen, ik gooi ze er echt niet met opzet in.
Ik hoop dat de schrijvers me geloven. 😯😯
===
Dit las ik ergens:
‘De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen’
Meteen uitgeprobeerd.
–
Tranen houd ik stil
blijdschap deel ik met liefde
beiden bewaar ik.
==
‘Er was eens een heks.Een kwaadaardig wijf met een steekneus en piekhaar en een kakellach.
Ze was lelijk en gemeen, haar botten staken knokig uit, ze was net zo schriel als de bezemsteel waarop ze reed.
Haar kat was van dezelfde soort, met nare groene ogen die vals opgloeiden in het donker want hij hield van duistere zaken….’
Ho! Stop! STOP!!
‘Er was eens een heks.
Een onvriendelijk mens met een steekneus en een kakellach.
Ze was niet mooi, wel gemeen, en bijna net zo dun als de bezemsteel waarop ze reed.
Haar kat was van dezelfde soort, met groene ogen die oplichten in het donker want hij hield van de maan…’
–
We lazen kinderboeken die niet zo geweldig waren, het krompraten in Sjors en Sjimmie, Witte Veder, de achterlijk aandoende negerstammen in Kuifje waren vroeger al irritant.
Maar kinderverhalen en -boeken worden heus wel begrepen door jonge lezers, ook als ze ouderwets zijn en ‘eigenlijk niet meer kunnen’.
Dit ↓ is opvoeden en vermanen en dat is aan de ouders en leerkrachten.
De Oempa Loempa’s zijn vanaf nu “kleine mensen” in plaats van “kleine mannetjes”. In De fantastische Meneer Vos zijn de kleine vosjes nu vrouwelijk. In het boek De Heksen staat dat heksen kaal zijn en daarom pruiken dragen. In de nieuwe editie is toegevoegd dat er een “heleboel andere redenen zijn waarom vrouwen pruiken dragen en daar is zeker niets mis mee.”
====
Tweede poging voor verhaal. Deze keer fictief.
https://platoonline.wordpress.com/2023/02/07/een-nieuwe-we-300
======
Het is carnaval.
Ik sta voor de verkleedkast en zucht.Het witte bontje? Geruite hoofddoek met nepkrullen? Of de boerenkiel maar weer? Altijd handig en je past overal bij. Of nergens, net hoe je het bekijkt.
Ik heb weinig zin om overal en nergens bij te horen, dan ben je gegarandeerd eenzaam en dat is nou precies de reden dat ik wil carnavallen. Niet eenzaam zijn. Gewoon, met een paar willekeurige mensen, kletsen, biertje, liedje, dansen misschien, worstenbroodje.
Hoe is het mogelijk, hoor ik vaak, in jouw positie kan je iedereen kopen, er zit vast iemand tussen met wie je gemoedelijk kunt stappen.
Dan knik ik. Ach…
Mijn vrouw is beter af.
Ze voelt die behoefte niet, ze kwijt zich van haar taak en als het nodig is danst ze zich door alle situaties heen.
‘Gedraag je,’ vermaant ze me als ik me beklaag over het gebrek aan simpele ontspanning, ‘ga wat tennissen met de huisknecht, dan sla je twee vliegen in één klap: spel en je beweegt ook nog.’
De betreffende knecht staat waarschijnlijk te luisteren maar geeft geen krimp. Zou ik ook niet doen in zijn plaats.
Nu is het carnaval, een volksfeest van formaat. Boeren, burgers en buitenlui, iedereen mag meedoen. Een uitgelezen manier om me te ontspannen zou je denken maar op de een of ander manier valt het elk jaar tegen.
Ik doe mijn best hoor, de vermomming is goed, mijn gedrag is keurig, nog nooit ben ik herkend, zelfs stem en spraak weet ik in de hand te houden.
–
Vroeger kon ik het als de beste.
Ik vermaakte me met leeftijdsgenoten, de toekomst boeide me niet, vrienden of vriendinnen waren er altijd, we vereerden sportievelingen en proostten op hun successen.
Maar nu…
…mijn werk is exact omschreven en als koning heb je maar te gehoorzamen.
==
Een marsmannetje liep door het dorp.
Het was er een in ouderwetse stijl, groengevlekt, paarse ogen en blokvoeten. Een antenne stak in zijn linkeroor.
Kwetterend zwaaide hij naar de mensen.
‘H-a,’ riep hij tegen iedereen.
Er was veel lawaai, de meesten knikten vaag of wapperden terug met een glas of Alaaf en hosten weer verder. Ze zagen er heel anders uit dan in zijn lesboeken.
Het was een beetje zielig, hij dacht de mensen vriendelijk tegemoet te treden maar ze zagen hem amper.
Toen trok een konijnenmeisje aan zijn oor. ‘H-a’, riep hij blij.
Ze kneep in zijn arm en trok aan de antenne, almaar pratend met vragende ogen.
Hij verstond het niet, hij bleef H-ah-aën , dat verstond zij weer niet.
Ze dacht even, haalde haar smart tevoorschijn en nam een foto. Eerst van hem, daarna van zichzelf, ze liet ze hem zien en schreef ‘adres?’
Ook hij zweeg even. Informeerde in gedachtentaal zijn chef en vroeg upgebeamd te worden, hier was niets zoals hij het geleerd had. Aardlingen waren gek, hij liet zijn antenne rondgaan.
Geschokte reacties kwamen vanuit de huisraket. ‘Wat erg… ga gauw recht staan, ik straal je.’
Eigenlijk wist hij niet waarom hij terugwilde, er roerde iets in zijn binnenste, dat konijntje boeide hem.
–
Het meisje snapte er niets van.
‘Zo stond hij er, en zo was hij weg.’ De vriendinnen knipoogden. ‘Nog een biertje dan maar?’
Evenmin snapte ze iets van de kaart die ze na een paar dagen kreeg.
Er stond ‘H-ah’ onder de foto en ‘Groeten uit Mars.’
Ook in haar roerde iets.
===
BERTJENS 