Gisteren en vandaag.
Door een duif.
Zodra ik me vertoonde hoorde ik dat typische zwiepgeluid waarmee die beesten fladderen.
Hij landde vlak bij me en stapte heen en weer, pikkend naar de grond.
Liep met me mee naar schuur, poort en garage. Waar ik ging zitten rondde hij de stoel.
Eenmaal schrok ik me wild toen hij zich achter me op de stoelleuning zette en over mijn schouder keek. Was natuurlijk nieuwsgierig naar het leeswerk maar ik stuurde hem weg daar het een boek was over duivenslachterijen met bloederige afbeeldingen en een traumatische duif, huiverhuiver, een duivenasiel, nimby.
Vanmorgen was hij al vroeg aanwezig, hij bewaakte mijn schoenen.
Beetje in elkaar gezakt, futloos, langzaam waggelend. Net toen ik meelij kreeg rekte hij zich uit en was weer fit, het aanstellertje.
Hij at mijn broodkruimels en liep opgewekt achter me aan tot de buitendeur.
ik wist niet wat te doen. Aaien liet hij niet toe, adoptie trok me niet, zijn naam was me onbekend.
Omdat hij geringd was belde ik uiteindelijk iemand die duivenemelkers kende.
Alsof hij het gehoord had: hij vloog op en is weggebleven.
We zwaaiden hem vriendelijk uit, hij was tenslotte mijn persoonlijke stalker.
–
Maar serieus nu, wat bezielt zo’n beest? Zoekt hij een baasje? Is hij in de war?
Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, dan ging het om een zieke.
Wie weet zulke dingen?
=
.
BERTJENS 