Tuinverdriet in het lang

Goedemiddag iedereen

De kranten, koffie, telefoontjes, alles liep uit. Maar ik ben er.

Wat ik vragen wil: hoe kom ik plotseling op erg veel dagelijkse bezoekers, veel meer dan gewoonlijk? Van de een op de andere dag? Weergaven nòg meer.  Ik heb de tags gecontroleerd, er staan geen attracties bij als ‘seks’ of relevante onderwerpen. Daar ben ik juist voorzichtig mee.
Ik vertrouw het niet.

Een andere vraag gaat weer over ongewenste moderatie. Iemand die er verstand van heeft (dat zegt’ie tenminste) beweert dat niemand daar iets aan kan doen. Ik niet, de ontvanger niet. Volgens hem ‘lusten’ sommige sites de mijne niet, en gaan dan controleren in de vorm van moderatie. Ook als die uitgezet is.

Het klinkt me als flauwe kul in de oren maar ik heb geen betere verklaring. Iemand van de lezers intussen?

Verder geen nieuws.

Het is warm. Het is zomers en straks komt er visite.

Er staat taart en koffie klaar maar ik vermoed dat ze liever de cornetto hebben. Ik ook, ik heb er al een getest en vind hem erg goed.

Tot zover,  vanavond of vannacht.
==

Laat

Er staat een rijtje aan binnengerolde berichten.
Beantwoorden is nu niet aan de orde, te laat, er wachten andere zaken maar morgenochtend begin ik er aan. Waarbij ik meteen wat vragen stel.
Na het doorbladeren van de kranten en het printen van de puzzels, na de koffie en klaarzetten van het middageten, na een telefoontje en…
nou ja, die dingen.
Het weer was vandaag goed. Vrij warm, de lucht was helder en wat opviel was dat er in de schaduw een ijzige gloed hing. Ik zal me de tegenstrijdigheid verbeeld hebben maar zo voelde het echt.
Het is ook mogelijk dat mijn opmerkingsvermogen verruïneerd is door het ontregelende klimaat. Ik hoop het niet, ik wil geen koe in huis zien als ik een muis vermoed laat staan een ijsbeer. Wolven zijn al erg genoeg.
Tot zover de late gedachten die niet veel zaaks zijn.
Enfin.
Tot morgen.
==

Meisje voor spiegel

Turend, haar blik op vol vermogen, speurt ze de huid van wangen, neus en kin af.
Alleen maar gladde huid. Geen puistje te zien, denkt ze tevreden.
Ze veegt een lok naar links, drapeert hem over het oor, schudt hem weer terug.
Als ze die ene krul achterover kamt, zou dat niet beter staan? Mmmm, nee….
Eigenlijk heel stom zelfs.
Ze brengt beide handen achter haar hoofd en tilt het haar op.
Dan draait ze haar hoofd iets naar rechts en omlaag; probeert een schuine blik omhoog. Tuitmondje erbij.
Jé, niet slecht, net een model, zal je die meiden moeten zien kijken.
Met één hand de haren vasthoudend probeert ze een selfie te maken van haar spiegelbeeld. Verdomd lastig, maar het resultaat is goed genoeg om op te slaan.
Nu de andere kant; haar rechterprofiel mag er ook zijn.
Ze oefent met haar wenkbrauwen. Vragend? Of toch maar verwonderd kijken, met grotere ogen? En de wangen ingezogen, gos wat een interessante kop is dit. Misschien uitproberen bij die lesbo van Duits? Lachen.
O ja, nog een strenge blik oefenen. Morgenmiddag komt die nieuwe voor biologie, een hunk maar wel serieus.
Ze fronst licht haar wenkbrauwen en trekt een strakke mond.
Ja, precies goed, hier móet hij voor vallen.
—
Ingesponnen door ijdelheid hoort ze niet de deur opengaan.
De moeder, een treurige puntenlijst in haar hand, kijkt naar de dochter die naar zichzelf kijkt.
Moedeloos haalt ze de schouders op.
Hier helpt geen gepreek.

©Bertjens/Bertie

Tv en ik

Gisteravond: geen beeld op tv.
Alles nagelopen, mediabox uit- en aangezet, kabels eruitgetrokken en ingeplugd, stekkers, knoppen, handleidngen, storingen zoeken, alles wat je je bedenken kon deed ik.
Niets hielp en bij Ziggo was de helpdesk doorlopend bezet.
Nou ja, dan maar een avondje zonder, er lagen nog een paar boeken. Het komt voor dat zo’n ding het de volgende dag zomaar weer doet. Niets zo eigengereid als elektronica.
–
Maar vanavond deed hij wéér niks. Stond me stom aan te gapen, daar kon ik niet tegen.
Opnieuw het volledige traject nagelopen, ergernis-zweet vloog in stralen van me af en ik was er na aan toe het toestel een schop te geven.
Bellen hielp niet: ‘Het is nog steeds erg druk, laat Uw nummer achter dan sms-en wij U…’
Rot op.
Ik werd al kwaaier, het was de tv of ik en ik zou winnen! Wat dacht ‘ie wel?
–
Tot het tot me doordrong hoe ik me aanstelde.
Dat ik niet eens wist wat ik wilde zien en er een zinloos punt van maakte.
Wie weet had het toestel ook last van de warmte.
Rustiger nu bekeek ik nog eens de handleiding, drukte daarna kalm op de aanknop.
En had beeld. En keek er naar
Tevreden.
Dat had ik toch maar mooi zelf gefikst.
==

Petrie’s stranddag

Lui leunt ze achterover, trots op haar zonnebruin, op de blikken, afgunstig of flirtend. Een enkele met nostalgie.
Ze weet het en geniet van de aandacht na een paar drukke maanden in haar baan.
Ze doezelt wat. Verlegt en strekt haar benen en zucht ontspannen.
Luistert naar de typische strandgeluiden die verweg klinken als ze haar ogen dicht doet.
De bel van een ijscoventer klinkt, een jochie lacht verlegen als zijn bal over haar heen rolt.
Ze tuurt naar de streep tussen lucht en water; hoe zou het zijn in Engeland?
Er vaart een boot langs de horizon. Later wil ze een grote reis maken op een luxe cruiseschip, daar droomt ze van.
Nu is ze weer thuis en moe, een uurtje naar bed voor ze gaat stappen zal lekker zijn.

Rond acht uur ontwaakt ze en kijkt bevreemd naar zandduinen en kamelen, waarop Adèle en Bieber langs palmbomen deinen, begeleid door Rutte in een rondvaartbootje op het Y. Macron danst met Merkel de Last Tango.
Het doodshoofd van Jackson zit op een witte tandem en deelt een sigaretje met Rihanna in een galgenbroekje, loom zwaaiend naar een verbijsterde Petrie, die niet weet of ze lachen moet of huilen. Dit is toch niet wat ze voor ogen had van een uurtje uitrusten?
Ze trekt het kussen over haar hoofd maar blijft het chagrijnige geknor van de kamelen horen en het klotsende Y-water.
–
In opvlammende paniek gooit ze het dek van zich af en schiet haar bed uit, water, veel koud water, ze moet wakker worden, weg met die beesten. Ze slaat en schopt en schreeuwt en zigzaggend, links en rechts stompend bereikt ze de deur, haast bezwijkend onder de hitte van de woestijnzon.
Bevend hangt ze tegen de wastafel, veert terug om de deur op slot te doen, huilend van ellende.
Wat is er aan de hand, snikt ze, ze is toch wakker, hoe komen al die mensen hier, ze hallucineert toch niet? Niet van een dagje zon?
Ze blijft in de badkamer zolang ze het gesnuif en gebabbel van de vreemde figuren hoort.
Langzamerhand wordt het rustig en durft ze voorzichtig de deur te openen. Er is niets te zien. Opgelucht kleedt ze zich aan.
Stappen, muziek, biertje, ze heeft er zin in.
Ze haast zich.
Op de trap naar beneden glijdt ze bijna uit over een hoopje zand. Er steekt een halfverdord palmblad in.
==
© Bertjens/Bertie

Warme dagen

Je past je aan, het is te doen, we komen de hitte wel door.
Met kinderen is het moeilijker. Daar kan ik geen raad meer in geven, dat laat ik aan anderen over.
Wat ik zelf het vervelendste vind is het geniks.
Eén keer de trap stofzuigen en je ligt zowat in coma.
De dingen die gedaan moeten worden (ze bestaan!) gaan in een traag tempo, met veel rustpunten. Het schiet niet op, het duurt en duurt.
Ik ben geen echte poets, maar tussen lezen, schrijven en puzzels door ben ik graag bezig. Beetje schoffelen, stoepie vegen, met de plumeau zwaaien, wasjes draaien en strijken, paar boodschappen doen. Niet te langzaam, vooral dat niet, het moet ’n beetje vlot gaan.
Dat kan nu niet, je hangt  wat in de rondte en maakt suffe bewegingen.
En daar heb ik het geduld niet voor.
Dan verbijt ik me en neem maar weer het boek dat dan niet meer boeit omdat ik er niet voor in de stemming ben terwijl het inwendige gemopper me alleen maar warmer maakt en….
Ik geloof dat ik het al vaker stelde: een zomerslaap zou me goed uitkomen.
=

Tropenrooster

“Hallo, leuk dat je belt. Hoe het gaat? Nou, ik ben moe.
Waarvan? Trainen, de godganselijk dag heb ik geoefend, ik trainde me versuft. Straks nog een uurtje.
Waarvoor? Moet je dat nog vragen? Wéét je dat niet??  Bereikt het nieuws jou niet???
Hoe is het mogelijk.
Heb je niks gemerkt aan de mensen rondom je? Van het gekreun en gesteun, de aangepaste roosters en linke codes?
Dan zal ik het je vertellen:
IK TRAIN VOOR DE TROPISCHE DAG. Snap je het nu? Dat ik wéét wat te doen als het naar de veertig graden gaat. Ja, hier in het oosten is het altijd warmer dan bij jullie, daar lopen ze nou eenmaal achter. Niks aan te doen.
Hoe ik train?
Waarom uitleggen, dat zal je dan ook niet begrijpen.”
==

Bloedprikken

Bericht dat ik kreeg deze week:
‘Blabla…bloedprikken… nuchter blijven en een plasje meenemen. Hiervoor kunt u een urinecontainer afhalen….’
Een container. Nou vraag ik je.
Elke keer als ik het lees en hoor vind ik het een lachwekkend woord.
Dan denk ik aan een kliko en dat niet alleen, ik zie mezelf ook zeulen met dat rammelende en klotsende ding en hem afleveren bij de prikster.
Met de zus die wijlen is werd er steevast een mini-act van gemaakt.
‘Alstublieft, de urinecontainer. Denkt U dat het genoeg is? ‘
‘Dank U, hoeveel zit erin?’
‘Litertje of 20…’
‘Dat lijkt me voldoende, ik zal hem leegmaken…’
Verder kwamen we nooit, de slappe lach verhinderde een verdere voordracht. Op het huisartsenbericht en het prikformulier wordt het woord ‘potje’ gebruikt, een heel wat sympathiekere benaming.
Ik mis de zus maar lach hier nog steeds om.
==

Huisdieren en eigenaren

Er liep een man met zijn hond aan de riem. Ze lieten elkaar uit. Woordeloos, elk  begreep de ander.
Even verderop wandelde een hond met zijn man. Ook zij lieten elkaar uit in zwijgend  begrip.
Toen de stellen elkaar tegenkwamen groetten ze allen beleefd, een knikje, een grom.
Ze waren gewend aan dooreengelopen identiteiten.
Tot zover de praktijk van honden en baasjes die op elkaar gaan lijken, ze merken het verschil niet meer.
Daar kwam plotseling een kat te voorschijn, hij leidde een vrouw.  Uitdagend, sjiek riempje om haar nek, zachtleren handlus tussen de tanden van de ander.
Honden en mannen keerden zich en bloc van hen af. Walgend.
‘Jaloerse krengen,’ mompelden ze.
==