—
Ondanks hun schoonheid vind ik de grote grazers eng. In m’n eentje zal ik nooit tussen ze door lopen ondanks de wetenschap dat ze niets doen, bang dat ze de angst ruiken en me aanvallen.
Die Schotse Hooglanders, bakbeesten van ongeveer 500 kg, die zouden je aan hun horens (spanwijdte bijna een meter!) kunnen spietsen, de lucht in gooien en dan nog boven op je gaan zitten en pletten. Dat besef alleen al maakt me bang.
Ondanks hun schoonheid vind ik de grote grazers eng. In m’n eentje zal ik nooit tussen ze door lopen ondanks de wetenschap dat ze niets doen, bang dat ze de angst ruiken en me aanvallen.
Die Schotse Hooglanders, bakbeesten van ongeveer 500 kg, die zouden je aan hun horens (spanwijdte bijna een meter!) kunnen spietsen, de lucht in gooien en dan nog boven op je gaan zitten en pletten. Dat besef alleen al maakt me bang.
Indertijd fietsten we er vaak langs, ik onder bescherming van echtgenoot; niet dat hij zo’n koe aan kon, de gedachte hielp.
Weerloze vrouw → woest beest → dappere man. Dat idee. Terwijl ze vreedzaam graasden, pootje baadden of onder een boom lagen te luieren. Maar toch.
Niettemin zijn ze erg mooi om te zien; de kalveren met hun donzige poten en de grote stieren. Misschien blogde ik er vaker over, ze zijn ook zó indrukwekkend. En fotogeniek.
Eenmaal zagen we er een paar – mannetjes natuurlijk – die met elkaar in de clinch lagen, dat ging hard tegen hard!
We durfden niet af te wachten. Opgejaagd en geplet worden door een van hen is al erg, door twee stuks was zelfs man te gortig.
—
BERTJENS 