Natuurlijk bedoel ik dit letterlijk.
Dat gaat nogal eens fout maar het is te leren. Google op ‘snellezen’ en je vindt legio hits.
. In de haast zie ik hem aan voor een u. Verkeerd om dusEn wéér was er iets kwijt.
Ik miste de kleine koekenpan, een groot mes, een tafelmes en en een koffiemok.
De pan was gauw gevonden, die stond op de gewone plek. Ik had er overheen gekeken.
De koffiemok had ik ook gauw te pakken, stond nog buiten met een dessertbordje (had ik nog niet gemist) en het tafelmes. Samen met een verfrommelde tissue.
Het grote mes echter baarde me zorgen. Ik kon me met geen mogelijkheid herinneren waar ik dat gelaten had.
In gedachten ging ik terug. Sla gesneden en een ui, de gewone dingen, maar hoe ik ook piekerde, er verscheen geen mes.
Vreselijke visioenen kwamen op.
Bewustzijnvernauwing en iemand doodgestoken? Kat geslacht? Waarschijnlijk niet, er waren geen bloedspatten.
Beginnende aftakeling? Heb ik met het mes boodschappen gedaan? En waarom? Heeft iemand het me afgenomen? Dan kon ik elk moment de politie verwachten.
Onder bed verstopt in een vlaag van paranoïa?
Een dievende onverlaat die nu rondsloop om me te vermoorden?
Moe van dit achterlijke denken kreeg ik eindelijk een logische inval: de vaatwasser, er valt wel eens wat tussen de rekken.
Daar lag het mes. Op de bodem.
Pffffffff.
Ik had een ontspannen boek nodig om bij te komen.
–
Het is niet dat ik een chaoot ben, integendeel, alles heeft een vaste plaats.
Het is gesuf. Lees ik een boek dan vergeet ik de tijd en andere dingen. Waarschijnlijk heb ik een paar hoofdstukken gelezen voordat ik de afwas opruimde.
Ik geef het node toe maar mijn moeder had wel ’n beetje gelijk als ze me een doos zonder deksel noemde.
Maar misschien leer ik nog bij.
—
Leesbril kwijt, dan valt er niet te tabletten. Nou ja, bij de laptop ligt een andere.
Daar viel telkens een glas uit, verdorie. De volgende, uit de keuken.
Geloof het of niet, de steker brak af, nou zeg, ze moeten me wel hebben. Nog één kans en dat is de bril naast bed.
Wat, ook al kwijt? Nee, geplet tussen matras en ledikant en, natuurlijk, gebroken.
Vier exemplaren en niet kunnen lezen, hoe krijg ik het voor elkaar.
Zonder leesbril ben ik onthand, alleen krantenkoppen en grote letterreclame begrijp ik. Op de laptop is tekst te vergroten maar op een minischermpje is dat ondoenlijk met lange zinnen.
Van alle gewoongeworden dingen is de leesbril (en -loep) een van de beste uitvindingen.
Stel je voor, nooit meer te kunnen lezen en puzzelen, een ramp, ik zou de laatste cent overhebben voor Drion.
Handwerkers en -sters zijn uitgehobbied, veel mensen van middelbare leeftijd stoppen met werken, knollen worden voor citroenen verkocht, politici tekenen verkeerde wetten, lesgeven is alleen voor veertigminners, je koopt de verkeerde wijn of een rare jurk, de lijst is eindeloos.
–
Enfin, met de verrekijker kroop ik in en door en onder alle hoeken en stoelen en vond uiteindelijk de zoekgeraakte, de ene die nog heel is.
Nu kan ik de andere drie repareren.
–
–
Vanmiddag, bij het leeghalen van de zoveelste kast te (ik lijk er honderden te hebben) kwam een ontstellend aantal mappen, losse vellen, schriften, schrijf- en kladblokken tevoorschijn.
De meesten zijn vijf à tien jaar oud maar ook getypte en handgeschreven stukken zaten erbij.
Wat moet je met zoiets, meteen bij het oud papier kieperen? Misschien het verstandigste. Ja, maar toch, er was al zoveel weggegooid. Weifelend door een paar verhalen bladerend raakte ik geïnteresseerd
Uiteindelijk nam ik de stapel onder mijn arm en ging er eens breed voor zitten. De kast kon wachten.
Het werd een woordenslemppartij.
Veel stukken misten een hoofdstuk, toch amuseerde ik me kostelijk met flauwekul, romantiek en idiote drama’s, vol doorhalingen en aantekeningen.
Schrijven is schrappen heet het. In deze schriften was het knoeien hetgeen de pret aanmerkelijk verhoogde; al dat gekras maakte de plots alleen maar warriger met raadselachtige situaties.
Toen ik uitgelachen was vond ik onderaan nog iets terug van de allereerste weblog. Een verloren gewaand voorleesverhaaltje en een vervolgverhaal in 24 delen. Helemaal compleet. Als een extraatje.
Het was een van de gezelligste middagen van de laatste tijd.
–
Het schemerde, de letters schemerden mee; al dieper boog ik over de pagina’s.
Intussen brak een regenbui los, ik merkte het amper hoewel de serreruiten besloegen en het licht afnam.
Tenslotte kwam het einde; ik rechtte mijn rug en zag hoe onzinnig ik daar zat. Binnen was het donker. Buiten was het nat.
_
Lezen is een van de fijnste hobbies, boeken de beste artikelen om te krijgen/lenen/door te geven.
Niet iedereen houdt ervan; ik ken genoeg mensen die zelden of nooit een boek inzien. Of zeggen: veel te dik, dan sla ik de helft over. Daar begin ik niet aan. Ze houden het bij een weekblad en de krant dan wel sufferdje.
Daar begreep ik voorheen niets van.
Goedgeschreven romans, biografiën, detectives, historische boeken, noem maar op, konden me niet lang genoeg duren.
De laatste tijd echter komt het steeds vaker voor dat ik boeken dicht sla. Ik heb het gevoel dat er teveel auteurs zijn die langdradige geschiedenissen breien van plots die je in hoofdstuk 1 al ziet aankomen, evenals de ontknoping.
Het zal mijn ongeduld zijn. Met een paar jaar leeservaring leer je al de geheimzinnigheden van een doorsnee politieroman te doorzien. (Over spionageromans kan ik niet meepraten, daarvan raak ik altìjd de draad kwijt).
Dan zijn er richtingen waar ik niet van houd, bde’s (bijna-dood-ervaring) boeien me niet, iemand als Castaneda met zijn hallucinaties niet, new age niet, ‘psychologische’ hulpjes niet. Zweverigheid sowieso niet en daar zijn er juist zo veel van met titels die je misleiden en voor je het weet zit je weer met zo’n boek dat je niet uitleest.
Nu kun je ook mij horen zeggen: veel te dik, daar begin ik niet aan.
Dat had ik echt nooit gedacht.
Ook mamma wordt ouder.
–
