Lezend in een oude sf zat ik op de bank in een beetje zon en had geen oog voor de harde wind buiten. Het is nog steeds een goed boek, met name het laatste hoofdstuk is bijzonder spannend.
— De aarde liep op zijn laatste benen en ging uiteindelijk ten onder met verschrikkelijke rampen. Gebergtes verpulverden, de zeebodem kwam omhoog. Continenten braken in tweeën. Een groep mensen loofden hun god, anderen lagen in wanhoop verstrengeld, ze zagen hoe de bodem spleet en de lucht veranderde. Verdoofd of huilend… —
Ik leefde me volledig in, voelde werkelijk hoe het verkilde en donkerder werd, ik rilde zelfs.
Pas toen ik het uit had zag ik dat de zon ècht weg was en de temperatuur ècht daalde.
O ja, dacht ik, die storm.
==