Wat doet sommige mensen zo sterk hechten aan hun geboortegrond?
Oké, ze hebben er meestal hun jeugd doorgebracht, school gelopen, zijn er verliefd en volwassen geworden. Maar dat zijn belevingen die je niet meer terug vindt.
Toch willen ze per se in hun eigen gemeente trouwen en wonen of er, in latere jaren, hun oude dag doorbrengen. Terug naar hun roots, heet het dan.
Zelfs van emigranten ken ik er die hun nieuwe huis en tuin zoveel mogelijk modelleerden naar die in hun moederland want dan voelden ze zich ‘thuis’.
Is het het landschap? De omgeving? Het dialect? Traditie (mijn achteroveropoe is hier nog geboren)?
Alle antwoorden zijn goed tot je ze weerlegt. Behalve de laatste zijn eigenschappen van de overige argumenten overal te vinden, zeker in eigen land.
Wat speelt er dan mee?
Ik denk dat het iets eigens is, iets onbenoembaars, een gevoel, te vergelijken met de pannenkoeken-van-je-moeder, en dat de ene mens dat makkelijker achter zich laat dan de andere. Ik roep maar wat want het is moeilijk te beoordelen.
Een vroegere vrijer kwam uit Rotterdam en zou nooit, NOOIT van zijn leven in Amsterdam gaan wonen. Van een Amsterdamse zwager hoorden we precies hetzelfde maar dan andersom. Tja, wat konden we daar op zeggen. We begrepen het niet.
Zelf ben ik Zaanse en op mijn veertiende in Oost-Brabant neergezet.
Het is niet onaardig gelukt: ik sloeg aan.
—
BERTJENS 
Ik woon in mijn geboorteplaats, alleen vlak na mijn trouwen heb ik even in Purmerend gewoond.
Ik denk dat ik overal gelukkig zou kunnen zijn, maar hier heb ik mijn kennissen en familie, hier zijn mijn verenigingen, toen had ik hier mijn werk (dat telt nu niet meer mee), hier ken ik erg veel mensen….. ergens anders zou ik dat moeten opbouwen. Dat zou wel lukken, maar zonder goede reden ga ik hier niet weg. Komt ook bij dat ik het geluk heb erg mooi te wonen natuurlijk, dus ik wil dit huis niet eens uit (tenzij er een goede reden voor is dus).
Maar ik denk dat mensen die jarenlang ergens anders gewoond hebben en dan na hun pensionering weer terug gaan niet vinden wat ze zoeken….. het is niet meer wat het was toen ze weggingen, je pakt niet zomaar de draad weer op.
Ik denk dat jonge mensen op dat punt flexibeler zijn, als je ouder wordt zit je toch wat meer vastgeroest. Het maakt ook verschil of je in je eentje vertrekt of met een partner en of er kinderen zijn. Als mijn man werk in Groningen had gehad zou ik zo meegegaan zijn hoor, maar hij werkte hier in de buurt, dus dan woon ik erg graag in Monnickendam. Mijn familie woont hier al generaties lang, ik denk dat dat toch een extra band geeft, daardoor heeft alles een geschiedenis voor mij, straten, huizen, overal weet ik wel iets van dat met de familie te maken heeft.
LikeGeliked door 2 people
Het is ook hier dus een scala van redenen. Ik snap het.
LikeGeliked door 1 persoon
Het maakt een groot verschil of er een reden is om te verhuizen……. maar ik zou niet graag weggaan als ik niet veel meer kan, nauwelijks de deur uitkom, zeker als ik alleen ben….. dan is het erg moeilijk om ergens anders te wennen (ik denk dan aan “ouwe bomen moet je niet verplaatsen”( , maar zolang ik zelf nog rondhups is het geen probleem.
LikeGeliked door 1 persoon
Dan nog kan er heimwee zijn, bij sommigen blijvend.
LikeLike
Ben echte Rotterdamse, maar geloof dat ik ook wel ergens anders zou kunnen wonen als het zou moeten. Voorje werk bijv. Maar ik zou Rotterdam wel missen.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien speelt de leeftijd waarop iemand vertrekt ook een rol.
Mijn geboortedorp viel bij weerzien erg tegen, de tienerjaren waren al verankerd in het ‘nieuwe’ land..
LikeLike
Ik ben geboren in Zevenaar en heb er tot mijn achttiende jaar gewoond. Daarna gaan studeren. Tot een jaar Zwitserland aan toe. Zürich.
Maar toen we op een flat in Arnhem woonden en een huis zochten, niet te ver van Arnhem omdat we daar allebei werkten en mijn schoonmoeder op mijn zoontje paste, zeiden we tegen elkaar: “Zevenaar is nog zo gek nog niet voor een paar jaar. Daarna weer terug naar de stad.”
Afijn. Dat was 1972. We wonen er nu nog en willen niet meer weg. En zeker niet naar de stad.
Zevenaar is niet meer het dorp van vroeger. Gelukkig ook niet meer dat bekrompene. Maar nog steeds kom ik mensen tegen die me kennen van vroeger. En dat is vertrouwd.
LikeGeliked door 1 persoon
‘Vertrouwd’, dat is misschien het sleutelwoord. En wanneer iemand daar kansen in krijgt is het prima.
Zelf heb ik weinig gevoel bij het begrip geboortegrond, bezoeken aan het dorp van vroeger vielen tegen en zeiden me weinig.
De Zaanstreek als geheel zei me iets neer..
LikeLike
Ik heb geen roots. Ik ben ergens geboren waar ik niet woonde. Ik was al licht introvert en moest bij elke verhuizing dan ook weer van 0 beginnen. Op mijn 14de zei ik: “ik hoef geen vrienden meer. Ik heb woord gehouden tot lang na mijn trouwen. Na mijn scheiding bleef ik weer alleen (met Luc) achter. Als ik omkijk is er geen van die plaatsen waar ik terug naartoe wil. Ook met het dorp waar ik nu woon heb ik geen banden. Ik denk dat ik te dikwijls “verplant” ben geweest.
Iemand die dat niet heeft, heeft tijd om te aarden … en te blijven of terug te komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent een ontheemde? Dan bouw je al zéker geen band op. Weet je ook niet waar je wieg stond? Mis je het?
Ik heb ook geen band met de plaatsen waar ik woonde en vind het goed zo. De mooie omgeving hier stemt me tevreden maar er is één ding wat ik mis en dat is reuring. Die vond ik in de grotere plaatsen in de omgeving. Den Bosch, Uden, Duitsland. Maar daar komt nu niet veel meer van.
LikeLike
Interessant… ik was gelukkig als kind op de plek waar ik woonde… maar als ik er nu kom, krijg ik het benauwd… Zou daar een verklaring voor zijn?
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent gegroeid, de plek misschien niet? Ik raad maar wat.
LikeGeliked door 1 persoon
De engheid van geest in het kleine dorp vond ik verstikkend… dat zal nu misschien niet meer zo zijn, maar ik krijg dat oude gevoel vaak als ik er ben.
LikeGeliked door 1 persoon
ik woon al heel mijn leven in Roeselare, maar heb dit uit praktische overwegingen zoals het werk gedaan. Speuren naar sporen uit het verleden doe ik niet en met de mensen uit mijn jeugd heb ik geen contact meer of ze zijn allang gestorven.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo zijn er ook veel. Het leven loopt gewoon zo.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar, vind mijn Zaanse geboortegrond wel belangrijk maar het is niet meer mijn woonomgeving.
Er is zoveel veranderd dat je het oude gevoel van toen wel kwijtraakt.
Voel me nu best gelukkig in Amersfoort, hoef niet meer terug. Hans
LikeGeliked door 1 persoon
Als je toch niet terug kan is dat het beste. Heimwee naar toen is niet fijn.
LikeLike
De ene omgeving is de andere niet. Het is maar hoe je kunt integreren of je je ergens thuis gaat voelen. Sommige gemeenschappen zijn afstotend naar nieuwe bewoners, andere heel open. Ben je een stadsmens is een dorp best lastig, kom je uit een dorp is een stad best een uitdaging. Dat gedoe over Amsterdam of Rotterdam is natuurlijk sterk overtrokken en vooral door voetbalhooligans bepaald. 50% van de bewoners van beide steden zijn allochtoon, komen uit een heel andere omgeving en hechtten zich daar waar ze kans maken op goed onderwijs en werk. Niks met die oude wortels. Ik ben een Mokummer. Heb het echt ooit geprobeerd in een omgeving op 35km afstand van de Westertoren. Net als vele andere mensen uit Amsterdam (van toen). Maar beviel toch minder. Nu weer 24 jaar terug op het oude land en de Wester op loopafstand. Blijft lekker…
LikeGeliked door 1 persoon
‘Wat is dat toch met mensen dat ze zo hechten….’ ☺
LikeLike