Leeuw Cecil opgejaagd en gedood

–
Jagen.

Het is, naar ik ooit las, een oerinstinct. Uit de tijd dat mannen voor het belangrijkste voedsel dienden te zorgen. De noten of andere eetbare flora die de vrouwen bijeen gaarden waren blijkbaar niet voldoende om te overleven.

Het zal wel waar zijn

Dit zou de beste smoes kunnen zijn voor jachtliefhebbers.
Jagen wordt nog steeds door -teveel-  mensen geaccepteerd, sommigen denken zelfs dat het ‘sportief’ is waarbij dier en jager een ‘spannend maar fair’ spel spelen. De idioten. Op de krantenfoto’s staan ze met ziekelijke borstklopperij waarbij ze nog nèt niet ‘oeba oeba’ grommen. Je zou ze bijna een banaan voeren.
–

Hebben we intussen niet een en ander bijgeleerd?

We weten onderhand toch wel hoe verfoeilijk plezierjacht is? Als iemand dergelijke neigingen heeft kan hij (zij bestaat ook)  dan niet beter hulp zoeken, proberen ze om te zetten in andere spelletjes, filmen bijvoorbeeld? Of, beter nog, volwassen worden? Leren dat je niet aan alle wensen gehoor kunt geven? Andere uitdagingen aangaan?
Als dat niet lukt past een gang naar een psychiater.

–

En wat de Afrikaanse overheden doen is dubieus.  Iemand stelde dat ze van de verdienste voor jachtvergunningen juist opvangcentra (wildparken) voor de overgebleven dieren kunnen betalen. Misschien is het waar.
Om ze makkelijker te bejagen misschien?

Je zou het bijna geloven
–