Oude dingen

Oude foto’s bekijken,  niet te vaak, wel een van de leukste bezigheden.
   
De geiten in bad (2009) aan de Maasdijk bij Milsbeek-Middelaar waren zo lachwekkend dat we onmiddellijk afstapten.
De koeien bij Beugen/Rijckevoort (2009) waren zomaar wat, een dagelijks beeld als je fietst op het platteland.
Ook het hoogwater van de Niers  bij Gennep (2012) deed ons even stoppen: hoe hoog staat het? Niet te vergelijken met de overstromende Maas, toch een fotootje waard.
Geen hoogwaardig materiaal, gemaakt met een goedkoop boxje, maar met herinneringen.
Das war einmal.
–
Misschien staan deze plaatjes al ergens, ik weet het niet meer want er is vanaf 2002 zoveel geplaatst  bij verschillende providers.
Dan kijk je er maar overheen. 😏
Achteraf spijtig dat ik niets noteerde of beter bewaarde, ook de Waybackmachine vindt niet alles terug.
Niets aan te doen.
==

Nieuwe foto

Gisteren heb ik een foto laten maken.
Haar gewassen, extra glansje erin.
Beetje fijne crème opgesmeerd, ogen bijgewerkt.
Nieuwe broek en bloes  aan, laarsjes gepoetst.
Jas netjes rechtgetrokken.
Morgen naar de huisarts,  om het plaatje te bespreken.
===
ps   je begrijpt dat ik mijn gezicht heb weggewerkt.
pps ik mankeer niets ernstigs.
—

Ook voor kabouters is het naatje met de woningen.

Over foto’s

Momenteel kan ik even niet fotograferen. Te ingewikkeld om hoe-en-wat uit te leggen maar ik kan wel vertellen dat het heel jammer is.
Want wat gebeurt er?
Alle bloemen, planten, buurkatten, lichtinvallen, superspinnenwebben, wolken, waaiende bomen, vijverranden, waterbeestjes en de rest, ze doen ontzettend hun best als model. Overdreven gezegd, ze zwelgen in schoonheid.
Het is er de tijd voor. Tussen bloei en verwelken.
Alsof ze roepen: kijk mij es mooi zijn. Pak je camera.
Ze weten vast niet meer dat ik er niet de beste mee ben  maar toch, de uitdagende bloei van alles had ik graag willen laten zien.
Gelukkig zijn er oude plaatjes. Niet helemaal hetzelfde, wel zomers.

=

Fotovraagje

Geef me een camera in handen en ik verknoei de foto’s, niet met opzet, ze moeten me niet.
Deze is met de telefoon gemaakt, ik heb alle knoppen uitgeprobeerd maar ik snap er weer eens niets van.
Het zijn verschillende lichtsnoeren, dat zal ook wel iets zeggen.
Vijf stuks, ook is er verschil in de grootte van lampjes.
Ik ging veraf staan, toen dichtbij, zelfs op een stoel , het werd er allemaal niet beter op.
Meestal geef ik niet veel om het resultaat maar deze wilde ik beter afleveren.
Vraag dus:
Hoe maak je een foto als deze zonder dat de lichtjes grote vlekken worden?
==

Foto’s uitzoeken…

…en rubriceren.
Al vaak  voorgenomen, nu zou het er serieus van komen. Deze keer echt.

Ik zette de eerste doos op tafel, met een vast voornemen: ik laat me NIET afleiden door elke herinnering.

Bovenop lag een map, ‘schoolreisje MULO ’63’.

U begrijpt. De doos werd niet geopend, morgen misschien.
–

Ik houd me bij één foto, natuurlijk de beste voor zover je dat kan zeggen van oud papier.

Het was in Noordwijk met uitstapjes rondom en natuurlijk ook naar Scheveningen.
We vonden het prachtig en gniffelden in de grote slaapzaal om een klagerige onderwijzeres (slecht bed),  luisterden naar een leraar die per se leerzame tochten wilde maken, naar een andere die begreep dat we liever wandelden door avondlijk Noordwijk met eettentjes en  brozems.  Overdag naar zee.

En zo deden we het.
Eerst naar het strand waar het koud was, zie de foto.
De dag erop was het zonnig.

We lagen er en rookten Stuyvesantjes, bespraken de rabarberrode benen van bleke mannen en bekeken zogenaamd achteloos een vrijend stelletje.  We waren wereldse meiden.

We waren dorpse meskes, dat zagen we pas met oudere ogen.

De tijd vervloog.
Alles is anders, alleen mijn lengte heb ik nog.
==

Geloof in jezelf

Deze foto is van ongeveer 10-15 jaar terug.
Later viel me pas op dat de tafel met afdekplastic ongunstig  afstak bij de rest.
De grindtegels  en het dak vond ik veel treuriger.
Wat vond man ervan?  ‘Beetje onscherp, niet? Ik had de tafel eerst opzij gezet.’
En zus? ‘Wat lelijk Bertie, het verpest de foto’.
Zwager, zelf amateurfotograaf: ‘Och, het wordt nog wat…’
Daarna zocht ik  een passende uitleg voor mezelf.
‘Alles groeit  mooi en volgend jaar zie je het dak ook niet meer. Juist door het plastic valt de rest beter op.’ Het ondersteunt als het ware het groen en ik geloofde het ook nog.
Dat was afdoende, het plaatje kwam in een album.
Daar heb ik het nu uitgeknipt en weggegooid.
==

Nuttige bezigheden

Vaas gepoetst, verse bloem geplukt, handleiding voor beginnersfotografen (half-)gelezen.
Een welbestede dag.  Zoiets.

Dat chaotische geheugen van ons…

… waarvan we allemaal zeggen ‘Maar ik vergis me niet, ik zie het voor me, ik weet het zeker, ik weet wat ik zag, die-en-die was er zelf bij…’
Ik ga er nooit meer over in discussie, laat iedereen maar blij zijn met de eigen herinneringen. Juist of niet.
–
Hieronder staan drie foto’s waarvan ik er twee in mijn gedachten heb als vroege ochtendopnames.
Een medevakantiegangster kwam tot de conclusie dat het avond was ten tijde van knippen.
Ik geloofde haar niet en zocht de info op. Wat blijkt?
Zomeravond in Zuid-Frankrijk, ongeveer 20 uur.
En in Duitsland was het veel later, 22 uur al blijft het moeilijk te geloven, met zoveel licht. Toch een foutje van de camera?  Of verkeerd aflezen? (ook ik geef niet toe. ☻)
Het enige wat ik goed heb is de slechtweerfoto van de Pyreneeën. Bijna nacht, veel geluiden, angstaanjagende luchten en lichten, we keken en luisterden met ontzag. Onweer in dat gebied maakt veel indruk en dat onthoud je in ieder geval.
Respectievelijk Frankrijk, Duitsland en Pyreneeën en let maar niet op de kwaliteit, dat is misschien de oorzaak van het verkeerde licht.

 

 

 

Foto’s en klimroos.

Me verliezend in foto’s vergat ik opnieuw de tijd. Dat doen vroegere beelden, je ziet  de situaties weer, denkt oude gedachten, (zo die er waren bij gedwongen schoolfoto’s), verzinkt in herinneringen.
Vorige week deed ik dit ook, nu had ik een goeie smoes. Iemand had een plaatje nodig.
Oké, dan moet je bij mij zijn, de albums van pa en moe liggen allemaal hier.
Ouwe tante Marie? Zoek ik op.
Opa van pa’s kant? Heb ik. En van opoe.
Die van oma met ome S. op het erf? Geen probleem, de kippen staan er ook op en overal lees ik de namen erbij.
Honden, weilanden, fruitbomen, bruiloften, strand, mensen hadden een dicht-bij-huis leven, Valkenburg was een van de hoogtepunten. Toen.
Als tegenwicht een vluggertje van deze ochtend, de kinderen van de gepassioneerde klimroos.
Ze jubelen ondanks de regen en de kille grijze lucht.
==

Oude foto’s bekijken…

…ik doe het nog steeds graag al heb ik ze ontelbare malen gezien.
Nu er niemand is met wie ik de pret kan delen lach ik in mijn eentje. Geeft niet, gaat vanzelf over.
Intussen loopt me een tienerfoto in handen die ik langer bestudeer.
Het blijft een probleem: ben ik dit echt? Deze is wel héél erg lelijk  (geloof me) en ik begrijp weer waarom ik hem meteen verscheurde. Moe heeft de stukken toen aan elkaar geplakt, ze bedoelde het waarschijnlijk goed, de ziel.
Later heb ik hem nog vaak bekeken en nu weer. Met aandacht, hem vergeleken met foto’s  van ouders, broers en zussen, eigen kinderen. Niet dat het helpt, ze lijken allemaal op elkaar.

Waarom bewaar je zoiets? Wat intrigeert je zo? Is het te vergelijken met een smakeloos  maar geliefd aandenken? Hield ik zoveel van me?
Ik weet het niet. Er zal een deskundoloog aan te pas moeten komen maar ja, die ontkomt niet aan het feit: ik stond er inderdaad goddeloos lelijk op. Hij zou beschaamd zijn.
Hoe dan ook.
Ik heb hem teruggestopt voor de volgende kijksessie.
Dan vraag ik me weer af: waarom bewaar je zoiets….
==