Weer aanwezig en schrijfklaar.

Maar wat?
Veel zit er niet in mijn hoofd.
Ik bekeek een oude verjaardagskalender  waarvan zoveel namen waren doorgestreept dat ik de nog levenden haast niet meer kon vinden. Op de nieuwe staan er zo weinig dat ik ze met extra grote letters geschreven heb. Van de schoonfamilie bestaat nog maar één zus en een aangetrouwde.  En ik.
Snik.
–
Toen dacht ik, een broodje haring etende, aan een vroegere buurman. Hij had fuiken staan in een van de sloten achter ons huis. Een tamelijk brede sloot maar toch: modder tot aan je knie, hoe zou zijn vangst gesmaakt hebben? Levend tussen  slikmossels en allerlei onduidelijke viezigheden die bewogen? Getverderrie,  wat een smerige gedachte.
–
Daarna bekeek ik oude huisfoto’s en vond er een paar lachwekkende. Zoals deze, een pauze-avond tijdens de verbouwing. Eind jaren zeventig.
Ik nam het ervan: voeten omhoog, sigaret, glas wijn, puzzelboek en pen, alles tegelijk en de hond deed mee.  Ik wist niet dat echtgenoot de camera had.
Zelden heb ik iemand zo hard zien lachen, telkens als hij de foto bekeek.
Bij mezelf landde de grap later pas.

Kijk, heb ik toch een logje bij elkaar geschraapt.
==

==

Buurkat.

Alsof hij een vette muis in zijn geheel heeft doorgeslikt.

====

Nieuwe foto

Gisteren heb ik een foto laten maken.
Haar gewassen, extra glansje erin.
Beetje fijne crème opgesmeerd, ogen bijgewerkt.
Nieuwe broek en bloes  aan, laarsjes gepoetst.
Jas netjes rechtgetrokken.
Morgen naar de huisarts,  om het plaatje te bespreken.
===
ps   je begrijpt dat ik mijn gezicht heb weggewerkt.
pps ik mankeer niets ernstigs.
—

Ook voor kabouters is het naatje met de woningen.

Nuttige bezigheden

Vaas gepoetst, verse bloem geplukt, handleiding voor beginnersfotografen (half-)gelezen.
Een welbestede dag.  Zoiets.

Dat chaotische geheugen van ons…

… waarvan we allemaal zeggen ‘Maar ik vergis me niet, ik zie het voor me, ik weet het zeker, ik weet wat ik zag, die-en-die was er zelf bij…’
Ik ga er nooit meer over in discussie, laat iedereen maar blij zijn met de eigen herinneringen. Juist of niet.
–
Hieronder staan drie foto’s waarvan ik er twee in mijn gedachten heb als vroege ochtendopnames.
Een medevakantiegangster kwam tot de conclusie dat het avond was ten tijde van knippen.
Ik geloofde haar niet en zocht de info op. Wat blijkt?
Zomeravond in Zuid-Frankrijk, ongeveer 20 uur.
En in Duitsland was het veel later, 22 uur al blijft het moeilijk te geloven, met zoveel licht. Toch een foutje van de camera?  Of verkeerd aflezen? (ook ik geef niet toe. ☻)
Het enige wat ik goed heb is de slechtweerfoto van de Pyreneeën. Bijna nacht, veel geluiden, angstaanjagende luchten en lichten, we keken en luisterden met ontzag. Onweer in dat gebied maakt veel indruk en dat onthoud je in ieder geval.
Respectievelijk Frankrijk, Duitsland en Pyreneeën en let maar niet op de kwaliteit, dat is misschien de oorzaak van het verkeerde licht.

 

 

 

Geen maanfoto

Het maanverhaaltje  was te slap, ik wilde het ’n beetje kracht bij zetten met spannende foto’s.
Sprekende plaatjes van donker en licht, ze zouden de maan zelf moeten evenaren.
Verschillende bouwsels zette ik op, nam ze met en zonder flits, in de avond en overdag, ging zelfs op stoelen staan voor een betere presentatie.
Het werd niks. de boel stortte in en ik bijna.
Maar deze vind ik best aardig. Ik had er een prima stukje gereedschap bij, de filter gaf een lief kleurtje et voila.
Alleen, het had niets met de maan te maken.
Waarmee dan wel?
Dat verzin ik nog.
==
Het is bekend dat ik het fotogen mis. Dit is per ongeluk goed gegaan.
==

Over camera’s en foto

Dat het oog van de camera meer ziet dan het menselijke is bekend. Het geldt misschien niet voor iedereen, voor mij dubbel. Nieuwe foto’s bekijken is dan ook een spannende bezigheid en soms een crime.
Deels omdat ik de personen niet altijd herken (inclusief mezelf) èn omdat er vaak ongewenste details op staan. Dat overkwam me al als kind.
Dat mijn neus zo groot was (wist ik niet). Tante A. een dik hoofd had. Een mooie jurk me niet stond. Het duurde even voor ik begreep geen tweede BB te zijn, zoiets kun je het beste zo jong mogelijk inzien maar stak me in mijn ijdelheid.
Zo ook de selfies, ze bezorgden echtgenoot lachbuien. Tot ik er mee stopte.
Van de week heb ik het nog één keer geprobeerd, een hitteselfie moest het worden.
Het werd niks, ik zag een vreemd mens met een gezicht vol vlekjes en schaduwen. Uit wanhoop  gooide ik er filters overheen tot ik niet meer wist wat het origineel was.
Enfin, misschien kunnen we er later om lachen.

Zoals deze. Die waarop ik (12) een echt kapperskapsel kreeg en een nieuwe jas en toch zielig zit te huilen want ik jankte bijna altijd.
Broer lacht, hij wel.
–

Foto

“Er moet een persoonlijk fotootje komen op je weblog, dat vinden de lezers leuk”
Misschien is dat zo. Maar er kleven ook nadelen aan, heb ik dat niet al eerder uitgelegd?
Hij kan te onaantrekkelijk zijn waardoor de aanstormende lezer onmiddellijk verder zapt: zal de rest ook wel niks zijn.
Hij kan te mooi zijn, waardoor een bladeraar niet meer aan lezen toekomt en zwijmelend de tekst vergeet.
Hij kan te oud zijn, waardoor enerzijds lezers onder de negentig afhaken en anderzijds de eeuwelingen zich gaan verlekkeren op een manier die gevaarlijk is voor hun gezondheid.
Hij kan te jong zijn waardoor de gedachte aan een kleuterschool opkomt.
Hij kan te blond zijn waardoor een bijnalezer denkt een stom stuk onder ogen te krijgen.
Hij kan te, ja, hij van alles te zijn en daarom begin ik er niet aan.
–

Schermselfie

Als de verveling toeslaat…

Wat we zagen

Skyline↓ van de druivenklimop. Vaak sta ik er vanuit de achterdeur naar te turen en geniet, kijker op zijn scherpst.

Een zijtak↓ van de klimop. Zoals U ziet wordt het silhouet onderbroken door een paar hoge stokreuzen. Wie, vroegen een paar mensen zich af, heeft dit goedgekeurd en nog wel zonder inspraak? Zonde dat de situatie verandert, het was toch goed zoals het was??
Tja.

Opvallendste bezienswaardigheid↓ in Burgers’ Zoo. Trok weinig bekijks, blijkbaar het protesteren niet waard.