Haan

Verveeld liep hij tussen de bomen, hier en daar in het gras pikkend, beetje op de toom kippen lettend. Hij betrad ze niet meer, diende ze slechts bij elkaar te houden. Ook zij waren op leeftijd maar nog steeds deugdelijk. Leverden ze geen eieren meer, dan waren ze goed voor de poelier.
Hij voelde zich onvoldaan.
Uitgewerkt, en verder?
Het leven als uitgetreden haan stelde niet veel voor.
Weliswaar had hij heel lang een geheime wens gekoesterd, die hij zou uitvoeren wanneer hij oud werd maar nu het zo ver was wist hij niet hoe aan de wens te voldoen.
Hoe er te komen? Zijn baas  te ontlopen? Ach…
Hij probeerde het te vergeten en slenterde dagelijks langs zijn eveneens uitgebluste harem.
–

Er stopte een vrachtwagentje. Een handelaar in spullen, haan kende hem en zijn accent.

Uh? Zijn accent?  Dat was toch het taaltje van de kust? Plotseling drong de mogelijkheid tot hem door: meeliften. Ongezien. Nú!

Hij aarzelde geen moment, fladderde naar de auto, sprong in de laadbak en verborg zich tussen de spullen.

Er werd gestart, ze reden,  dichter en dichter naderden ze zijn bestemming.

Opgewonden sprong hij eruit en wist zich te verbergen. Bijna donker, dat was gunstig.

Hij sloop van struik naar struik van duin naar duin, krabde zich een kuiltje  en bracht de nacht door in een bos helmgras.  Ruim op tijd werd hij wakker.

Hij rekte zich, keek over het strand, zag de zee langzaam oplichten.

Tranen sprongen hem in de ogen.
Deze keer hoefde hij niet op een armoedig hekje te staan om een miezerig stukje van de zon aan te kondigen, hij kon zijn diepste wens uitvoeren en de wereld volledig goedemorgen wensen.
Rillend van opwinding haastte hij zich  tot op de top van het voorste duin, zette zijn borst uit en sperde zijn snavel wijd open.
Ontroerd bracht hij zijn hanen-ode.
KUKELEKUUUUUUUUUUUU…..

====

© Bertie Bertjens