‘Er brult alleen de kop’

Een uitdrukking die ik als jonge moeder voor het eerst hoorde maar schoonmoeder in de lach deed schieten. Zij kende het van haar eigen kindertijd, het was dus erg ouderwets.

Het werd gezegd van hardhuilende kleine kinderen of babies en misschien werd het elders ook zo genoemd.
Zolang er geen duidelijke aanleiding toe was, was aandacht niet nodig:
‘Er brult niks dan de kop’. (brullen is Oost-Brabants voor huilen).
Ik keek er vreemd tegenaan.
Maar die kinderen leerden misschien veel vlugger te gehoorzamen dan de latere generaties.
Wie zal het zeggen. Die brullende kinderen?
—

Zelfkapster, 11 jaar

Paardestaart en pony, het was een kapsel van veel meisjes.
Wat me stoorde was de pony die nooit bleef zitten zoals ik wilde dus knipte ik hem zelf, voorzichtig, netjes rond.
Zo trots als een pauw liep ik door het huis.
Er was weinig bewondering voor mijn kappersactie, de een na de andere zus bekeek me en en smoorde een grijns.
Iemand had een camera en ondanks de commentaren ging ik er extra-mooi voor zitten.
Het lukte niet zo goed door dat gelach,  anders had ik er wel beter uitgezien.  Zo verdedigde ik me.
Wat onze kinderen zeiden loog er ook niet om: ‘Ieieieieiew, dat kapseltje...’
–

Kindje

Telkens als jezusje

geboren wordt

denk ik aan mebroertje

ook zo aanbeden.

Hij was de jongste
–

Kind

–
Opstaan, rekken, gapend aan de thee
niets bijzonders je doet mee

met de saaiheid elke dag.

Daarmee stopte ik op slag

trok de theepot aan zijn oor

en hij riep ‘au’, de kletsmajoor

ik kookte pap met modderkluiten

aan de schoenen, ging naar buiten
voor een smeerbeurt van de kat
sneed een stuk brie van de mat

die nu te klein is voor de voeten

geeft niets want de zachte zoete

broodjes die ik bakte

en daarmee terrein aftakte

deden me’t genot beseffen

dat niet is te overtreffen.

Vandaag doe ik mijn eigen zin

Vandaag ben ik de koningin.
–