Als je maar lang genoeg piekert leer je van alles.
Dit zijn er alvast een paar, over de rest van de wereld denk ik nog.
Het is zwaar werk.
De zon straalt omdat hij blij is ons te zien.
Kan niet anders.
Dit moet een langhaarkat zijn die een mep kreeg. Een flinke mep, zie je zijn snelheid?
Dit leek een appeltje-eitje: een doof oor.
Helaas, het bleek een domoor.
==
Vandaag mooi weer, beetje zon, ideaal voor een winkelrondje.
Voor de bibliotheek was ik een uur te vroeg.
Nou ja, kan de beste overkomen.
Bij het Kruidvat vroeg ik naar een artikel dat recht voor mijn neus stond.
Nou ja, ook dat kan gebeuren.
Bij AH aan de zelfscan ging het afrekenen niet goed: pas niet geaccepteerd.
Ik riep er een bediende bij.
Ze keek, lachte: ‘ U moet ook niet de winkelpas gebruiken.’
Nou ja…
==
Nooit gedacht
dat
een elektrische kaars
zou vervormen
als een echte.
–
En hij doet het ook nog.
==
Blogblock? Bloggersblock? Writersblock is een te groot woord maar kletsblock of bertjensblock mag gezegd worden. Er is niets wat ik zou willen of kunnen beschrijven, niet weer de ontluikende voortuin en de klimopknoppen en de aankomende lente . Andere bloggers doen dat beter.
Ik wil in de zon zitten.
Een boek lezen en koffiedrinken met de buurvrouw.
Een nieuw tablet.
Leukere onderwerpen voor Bertjens.
En als we toch bezig zijn, een beter mens worden want het schijnt dat men op zekere leeftijd verlangt naar een herziening van karakter opdat Petrus de hemelpoort makkelijker opent. Daarvan hoorde ik gisteren, voor wat het waard is.
Dat ik daar niet in geloof doet niet ter zake, het klinkt op zijn minst bespottelijk.
Maakt niet uit, het zal de eindewintertijd zijn.
Over een paar dagen verzin ik zelf wel weer wat.
We zien wel.
==
Net terug van de oogarts blinkt de zon me tegemoet.
Lekker, denk ik, straks naar het dorp, op mijn gemakkie boodschappen doen, twee jasknopen los en doen alsof het lente is. Tenminste, zodra de ogen weer helder zijn. 
Want de afdeling oogheelkunde grossiert in druppels.
Om de oogboldruk te meten, om de letters te lezen, voor een extra cameraopname, soms twee stuks, en nog een want er ging iets mis, de wereld gaat aan oogdruppels ten onder. Maar alles is goed dus ik mag niet mopperen.
Opklaren van het zicht duurt wel lang, dit kan ik alleen typen met de neus op toetsen en scherm en veel herhalingen. Straks is de zon weg. En het lentegevoel ook. Moet de jas weer helemaal dicht.
Jammer.
Ik probeer optimistisch te blijven en hoop op een laat zonuurtje en anders reken ik op de volgende dagen.
Nog even doorgaan met lanterfanten en drentelen, met een wazige blik valt niets te ondernemen.
We komen er wel door, die ogen en ik.
Maar die twee losse knopen, dat mis ik.
==
Geen QR – op terras – in de zon – jasjes open – cappuccino – appeltaart – blije mensen…
… en pinnen mocht ik binnen.
==
Het regende.
Lusteloos drentelde het gezin door de campingwinkel.
Pa, verveeld, deed hier en daar een greep. Met een paar extra biertjes kwam hij die laatste paar natte dagen ook wel door.
Tienerdochter slofte er verongelijkt achteraan. Vanavond zal ik toch wel naar die danceparty mogen? Toch al een verzopen week gehad.
Ma probeerde zich in te houden zij het met moeite. Zit hij weer in de drankenafdeling, van de week nog meer naar binnen gegoten dan er regen viel, en wat loopt zij nou weer te mokken? Lach toch eens, kind. Vanavond zal ik haar een half glaasje wijn laten proeven. Als afscheid.
Maandag scheen de zon.
==
De buurkat is er weer, liggend/hangend tegen de voordeur, zich koesterend in de zon, lui ogenknippend wanneer ik hem aanspreek. Als kattenliefhebber versta ik zijn ogentaal.
Lig je lekker?
– Zeker.
Niet te heet? Het is hier minstens dertig graden.
– Och…
Heb jij geen last van warmte?
– Soms, maar het is zoveel werk me om te draaien.
Ik val stil, weet niets te antwoorden.
Even later zie ik hem omrollen, heen, terug, nu met zijn rug naar de zon.
En net als ik denk dat hij geniet van het gekroel en gedraai staat hij ineens op, rekt zich en loopt weg, nijdig loerend naar een wolk voor de zon.
‘Houdoe’ riep ik hem na maar hij kijkt niet naar me om.
Geeft niet, ik weet dat hij straks terugkomt, als ik naar binnen ga.
Dan gaat hij bij de koelkast zitten.
Daarin weet hij ham, kaas, en als het kon zou hij me gebieden:
‘Komt er nog wat van?’
=
Over de kat gesproken,
Een zomer in het weiland achter ons vroegere huis. Lang geleden.
Op een avond was ik daar, kijkend naar de oranjerode lucht. Een overbekend plaatje van sloten, landjes en riet in die kleuren.
En precies in het midden van mijn blikveld zat daar poes Moortje, ze stak pikzwart af tegen het gras en de zon, doodstil, ze leek de ondergang te controleren.
Zoals het een kat betaamt had ze de meest voordelige pose aangenomen en de beste plek bezet, niet wetend dat ik geen camera had. Het had haar trouwens niet geïnteresseerd.
Talloze malen probeerde ik dit tafereeltje te tekenen maar het is me nooit gelukt de juiste sfeer terug te halen.
Dan maar een plaatje van pixabay.
==
BERTJENS 