Getob bij de goden I

Het werd dringen bij de hiernamaalse bestemmingen, de goden hadden het er druk mee.
Enkele van hen stuurden besluiteloze zielen naar de eeuwige jachtvelden, die waren ze alvast kwijt.
Niet netjes, vonden andere opvanggoden, zij dumpten de onplaatsbaren in het vagevuur als tijdelijke oplossing, hadden ze nog een toekomst.
Weer anderen konden de reïncarnaties niet meer aan wegens personeelsgebrek en veranderden ter plekke het geloof van deze zielen: je kunt hoogstens in een wolk overgaan.
Voor veeleisenden waren geen Zalige Eilanden meer beschikbaar, het Schimmenrijk bleek  niet te bestaan,  bij alle denkbare locaties hingen bordjes met VOL en bij een paar obscure gelegenheden: VOL = VOL.
Zelfs de Opperduivel kon niet vlug genoeg stoken, tot zijn grote spijt.
Wat nu.
Ze staken de koppen bij elkaar. 
‘…we raken overbezield – we moeten iets doen – de mensheid gezonder maken? – krachtvoer in de regen verstoppen? ‘
Het ene na het andere voorstel kwam aan de orde,
allerlei vragen passeerden maar geen antwoord was afdoende.
Ze besloten advies te vragen aan Moos, een oeroude hemelgast die nog graag met aardse spullen speelde.
—

Nu was het wachten op Moos, in de regel had hij wijze woorden dus wie weet.
Misschien horen we het in een volgende aflevering.
==

Machtige Mist

Er hangt een dichte mist. Een pesterige en ondoordrinbare wolk.

Mensen proberen er door te komen, ze duwen en stompen, schoppen en rammen hem met fietsen en auto’s.
Maar nee.
De mist doet lacherig, je hoort het flauwe gegrinnik.
Waarom doe je dit, vraag ik, mensen kunnen nergens heen, ze missen hun school, werk, vind je dat leuk?
– Ja, daar heb ik nou eens zin in.  Altijd maar gedreven worden door bazige  seizoenen, voor één ochtendje spring ik uit de band, houd dus maar op met klagen.

Ik zie dat het pas negen uur is. Er staat al een rand van mensen langs de huizen waaruit ze kwamen, ze hangen bij voor- en garagedeuren waar de mist ze tegenhoudt. Allemaal telefonerend.

Gezoem en geflits zwiept door de lucht,  zindert door de dikke wolk. Verontschuldigingen, sorries, vloeken. Eén zin springt er uit, ik ga lekker terug naar bed.

De mist geniet.

‘Een machtig gevoel.’
Glunderend maakt hij zich nog dikker en dichter.
—

Morgen meer.
==

Liefde

Zo verliefd als ze waren.
De hemel doorlopend blauw, op een roze wolk.
Dit kon nooit meer stuk.
En toen …
—

Zo kwaadaardig als ze spraken.
Venijnig, wreed, zoekend naar gif.
Dit vergaven ze elkaar nooit.
En toen …
—

Zo eens als ze het zijn.
Woordenloos. Opnieuw beginnen.
Voor immer.
Op hun eigen wolk.

Twijfelaarster

Ze aarzelde al toen ze in de wieg lag, rammelaar of popje?
Als peuter ging het door, driewieler of stepje, laarsje aan of laarsje uit.
De kordate juf wachtte er niet op, ze zette het kind resoluut aan een spelletje.
Op de basisschool viel niets te kiezen maar de leerstof bood hulp: met -dt of alleen een -t, moet die som zus of hoort het zo. Vriendin met Anna of toch maar met Jenny.
Als puber werd de twijfel heviger.
Elke morgen dacht ze: naar school of spijbelen, leraar Engels knapper dan de Franse,
is zoenen lekker of juist niet, broodje eten of Bossche bol.
Eindeloos redeneerde ze zonder passende besluiten te kunnen nemen, geen therapie, psycholoog, neuroloog, psychiater kon haar genezen, ook niet de aanpak van een strenge tante om over coaches maar te zwijgen.
Zo aarzelde ze voort tot ze oud was en ongehuwd op haar sterfbed lag waar de pastoor haar bijstond. Hij vroeg niets want kende haar, ze was in staat te twijfelen of ze naar de hel of de hemel zou reizen.
God was genadig en liet haar geen keus: rechtstreeks naar de hemel.
Maar hij ergerde zich wel een beetje toen hij zag dat ze zich doorlopend afvroeg: op welk wolkje zal ik gaan zitten.

==

Vallende sterren

Vannacht kunnen we ze bekijken, de  Perseïden
Ik denk niet dat ik daar wakker voor wil worden. Op de filmpjes zie je ze voorbij flitsen als minibliksempjes,  je kijkt en ze zijn al weer weg.
Daarom houd ik het bij een oud fotootje. Zonder meteorenzwermen maar wel zo apart, je ziet er een veer in of een visgraat en zeg nou zelf, wanneer kom je een albino makreel tegen als je naar boven kijkt? Zelden toch?
Dat bedoel ik maar, daarvoor wil je wel naar de camera grijpen.
Laat die meteoren maar de blitz maken.
Ik houd het bij een wolk met artistieke neigingen.

==

Vers sneeuwvers.

Sneeuw, hé sneeuw
je brengt me aan de peeuw
als het niet gauw beter wordt
schiet ik straks een wolk aan gort
kijk welk strooisel daaruit komt
ben je nu al afgestompt
is je sneeuwmachien kapot
geen 3Dprint of robot?
Ik ga slapen en ik droom
van een bleke bladerboom
bij gebrek aan’t echte wit.
Blijf jij maar plakken in Madrid.

==

Alleen de wolken veranderen

Over drie weken is de de kortste dag.
Daarna nog een weekje of twee, drie doorbijten en na die dagen, bij helder weer, kun je het nieuwe licht ’s morgens zien opkomen en ’s avonds langer aanhouden. Niet veel, nauwelijks merkbaar maar je ziet het.
IK zie het.
Dan gaat het hard.
Plotseling is het lente- zomer- herfst en is het medio november en kijk ik naar de kaarsen die niet echt helpen en wil ik niet te vroeg aan snert en zuurkool beginnen en heb alle boeken herlezen en zit ik aan het toetsenbord mezelf op te peppen: Over drie weken is de kortste dag…
==

 

Wolk

Deze foto is een jaar of 8 oud,  toch bekijk ik hem nog vaak.
Om de eigenaardige wolken die aan rook doen denken,  of sluiers, een verre brand, de sigaren van vroegere ooms.
Met wat verbeelding kun je er manipulatie in zien.
Zelf vond ik het gewoon mooi.
Een meteoroloog kan het uitleggen, voor mij was het de zoveelste spannende wolkenlucht.
Ook in de bergen zie je soms de wonderlijkste vormen,  en vlak voor onweer, verschillende weersomstandigheden roepen dat op.
Een complot kan ik  zelf wel verzinnen maar wie zou me geloven. 😏
==

Mist voorspeld

Dat het opletten is in het verkeer weet iedereen.
Waar we niet zo gauw bij stil staan is dat het ook in andere opzichten gevaarlijk is. Dat besefte ik toen ik verdwaalde op een weg van maar een paar kilometer.
De afstand was me overbekend want duizend keer befietst maar toen de mist ineens in een dikke wolk veranderde had ik  geen ander hulpmiddel dan de rand van het fietspad waardoor ik geen notie had waar ik me bevond. Niet alleen het zicht verdween, ook het geluid evenals tijd- en richtinggevoel.
Af en toe stopte ik om een idee te krijgen van de omgeving, durfde  nauwelijks een stap te verzetten door plotselinge opdoemende autolichten.
Het ergste was de opkomende gedachte aan de onopgeloste moord van een paar dagen geleden in een naburig dorp, het drong tot me door dat een onverlaat me makkelijk kon benaderen, niemand die het zou horen en zien.
Ik was panisch en zag mezelf gewurgd, gekeeld, onthoofd en leegbloedend naast mijn fiets liggen. Wat moet ik nou, huilde ik.
Ik durfde niet verder.
Toen trok de nevel langzaam op en herkende ik de weg weer.
Pffff.
Ik maak er grappen over maar feit is dat je in dikke mist volkomen onbeschermd bent, je wordt vermoord waar je bij staat.
Ga liever met de auto.  Beter: blijf lekker thuis. ==

wonderlijke lucht

Suffend op rolligbed
lui en verloomd
staar ik omhoog
naar blauw en wit
blaadjes in groen
een dubbellipswolk
van rood
door hartjes omringd.
Waarschijnlijk gedroomd.
==