Schatzoeken

Een oude, stoffige Menora stond hier al dertig of meer jaren op de vliering.

Gekregen van iemand, ik weet niet meer wie.

Een ‘kenner’ beweerde  dat het echte kunst was, van brons. Zeer waardevol, er stonden inscripties in die te lezen zouden zijn na het reinigen.

Ach gut.
We vergaten het.
Tot hij nu weer tevoorschijn kwam en ik het eens beter bekeek.
—

Brons? Tja. Het groenigs, dat ik zag in de kaarshouders, deed me eerder aan koper denken. En er zit hier en daar een gaatje in.

De ‘inscripties’ lijken verdacht veel op slordig giet- of smeedwerk,  bobbelig en niet afgewerkt, de kaarsopeningen zijn ongelijk.
Misschien dat het gewicht van belang is, het ding weegt maar liefst 1,8 kilogram, terwijl hij slechts 24 cm hoog is. Verzwaard voor de verkoop?

Hij staat nu te weken in de olie, ik hoop de schroef -die tussen voet en houder zit- los te krijgen.
En daar een schat te vinden.

En anders maar niet.
==

De bijna ge-aarde zoon.

Magere Hein bekeek zijn zoon met ongeloof, ontzet klakte hij zijn hand voor de ooggaten.
Een kind van hem? Dit menselijke wezen?
Nu begreep hij. De mensenkleren, het eten. Gesloten badkamer.
Geschokt liep hij weg van het kiertje waar hij gluurde.
Goed dat hij het niet vertrouwde, nu kon hij er nog iets aan doen, hopelijk.
Huiverend dacht hij terug aan de trouwdag waarvan hij de foto definitief naar de hel verwezen had.
Zijn vrouw wilde zo graag ‘in kostuum’,  dat noemde ze sjiek.
‘Voor die ene keer,’ pleitte ze en hij gaf toe.
Stonden ze daar in dat kostuum en jurk, het was afschuwelijk, een vreselijke ervaring.
Nooit eerder had hij zich zo geschaamd.
En nu dit, een kind van zijn eigen bot en merg, hoe diep kan een geraamte zakken, vroeg hij zich af.
Hij verbeende zich en googlede een psychiater. Uitgebreid beschreef hij de situatie van een zoon die aardse kleding droeg en DIE VOLLEDIG OPVULDE, zich weigerachtig gedroeg tegenover zijn vader.
‘Laat hem,‘ luidde het advies, ‘hij wordt vanzelf ouder en zal zich met graagte ontdoen van het vlees. Hoe meer U  nu toegeeft, hoe eerder dat tijdstip zal aanbreken. Voer hem zoveel mogelijk vet en bier, biedt hem sigaretten en laat hem  luieren wanneer hij maar wil.’
Met grijnzend begrip las Hein de boodschap, als deskundige kende hij de symptomen en zijn zoon zou het ook leren. Met praktijklessen, een kostelijk vooruitzicht.
Zo geschiedde.
Zoon genoot een paar verrukkelijke jaren tot hij de trap naar de vliering niet haalde, misselijk en amechtig beklom hij twee treden en viel neer, grijpend naar zijn nietbestaande hart.
Vader Hein zag het aan. Hij gaf geen commentaar, verbeet slechts een grijns.
En inderdaad, met graagte liet de jongen zijn vlees vergaan.
—
Het is al duizenden jaren geleden maar ze hebben het er nog vaak over.
Zoon en zijn vader.
=

 

Twee dingen

Ten eerste de XXL-mepper met een fraai kartelrandje.  Het moet voor vliegen en ander gespuis een eer zijn hiermee te worden doodgeslagen, ik verwacht dan ook een applausje bij elke voltreffer, reden waarom ik de achterdeur open zette teneinde er een stuk of wat binnen te halen.
Geen vlieg die het aandurfde.
Tweedes…..
…ontdekte ik dat de voordeur op een kiertje stond. Misschien al uren, wie weet wat er allemaal naar binnen geslopen was en zich krulde in mijn bed, kleren en handdoeken.
Nu kwam de XXL van pas.
Sluipend kroop ik de trap op met de mepper voor me uit, dreigend, zachtjes verdoemenis prevelend, keek onder bedden, in kasten, op de douche en in de plooien van het gordijn, waagde me op de vliering.
Gelukkig of helaas, geen ongedierte te bekennen, zelfs geen minimugje.
Zo zie je hoe goed de mepper is: ongedierte is al verdwenen voordat je ermee zwaait.
==

Altijd bereikbaar, hoe het begon.

Lang geleden was er een wandtelefoon.
Later een los toestel in de huiskamer. Die zette je bij de luie stoel en met een haspel bracht hij het zelfs tot het zonnebed in de tuin. Dat was nog eens handig, vonden we
Er kwam een tweede toestel op het nachtkastje. Met antwoordapparaat, je zou maar iets missen!
Een jaar of wat later kwam er een handheld toestel op de markt, van Siemens, waarvan het oplaadstation gewoon in de kamer bleef staan. Dat was nog handiger. Tot achterin de garage (ca 20 m vanaf de achterdeur) en tot in de nok op de vliering was je bereikbaar. Great!
Toen de gsm-metjes, het summum van telefoonluxe, dachten we.
Blackberry. Enzovoorts.
En nu?
Nu lopen we met minicomputers waarmee je ook kan bellen.
In polshorloges. In ringen. Een navelpiercing of uitgeholde kies zal de volgende plek zijn of is er misschien al, een soort 007-idee.
Wordt het een plug in de hersenen,of elders?
Lijkt me enorm bruikbaar voor eventuele operaties,  knijpt de chirurg in je buik en wacht tot hij ‘au’ hoort.Dan weet ‘ie waar hij moet snijden zonder de antenne te mollen.
Zelf zal ik niet verder gaan dan mijn samsonnetje en tablet, voor noodgevallen de ouwe Siemens die al vaak uit elkaar gevallen is maar zich telkens weer laat oplappen.
En altijd bereikbaar blijft.

Nachtgedachten

Natuurlijk, over Iran vs Trump en Irak in spagaat.
Australië. Vuurwerk. Djakarta.
Vreselijk.
Maar ook over de keukenkraan die vernieuwd moet worden en wat een rotklus dat is voor de vaste helpbuurman. Nieuwe kraan bestellen en laten plaatsen? Kosten?
Hypotheekperikelen. Wat te doen? En wat met de spaarrekening?
Meedoen met glasvezel en wat baat me dat?
De vliering moet nog afgetimmerd…
Eindeloos gepieker.
Tot ik me afvraag: wat zal ik morgen koken?
Dan is het bedtijd.
==

Gluren op Internet.

In een vroegere weblog stelde ik:
‘Internet heeft iets gluurderigs, je kunt bijna alles anoniem bekijken. Weblogs, fora, sm, ontelbare hobbysites, van braaf tot grof en het verplicht je tot niets.‘
Het werd veelvuldig gedaan.
Ook bestond er nog een beetje fatsoen (ong. 2000-2005). Iemand die ik kende werd herhaaldelijk van een forum afgesloten wegens onbehoorlijk gedrag. Ik stel me zo voor dat hij intussen twittert.
Het was de tijd dat in sommige gezinnen de computer in een hobbykamer werd geplaatst of op een vliering/zolder. Dan stoorde de gebruiker niemand.
Er waren grappen over. Geheime liefdes, seks, bloederig geweld, het zou daar worden bekeken.
–
Het maakt nu niets meer uit, de genoemde zaken worden over het algemeen aanvaard en meer van hetzelfde.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt getoond waarbij sensatie vaak voorop lijkt te staan.
–
Op diverse sites is men de schaamte voorbij.
Zie de nieuwsartikelen over ongevraagd filmen, op scholen, bij ongelukken.
De vuiligheid over bekende figuren, de ‘grappen’.
Ik hoef de lijst niet aan te vullen, iedereen zal er mee bekend zijn.
–
Er blijven echter onderwerpen die we allemaal afwijzen.
Pedofilie is er een van, en dierenmishandeling, bijvoorbeeld.
Te gruwelijk om over door te denken, toch zijn de pedo-netwerken onveranderlijk groot en internationaal. Niet uit te roeien.
Dan denk je niet meer aan gluurders maar aan hele grote smeerlappen.
==

Dag dekbed

Wat deed u met die hitte? Kon U slapen? Raam open, dicht, ventilator te hard, dorstige muggen?
Ik had het gauw opgelost.
Zette de ventilator naast mijn bed op de laagste stand en lag prinsesheerlijk onder een zachtjes wapperend katoenen laken. Weldadig verkoelend. En ik sliep lekker.
Toen de warmte afzwakte, verdwenen is hij niet helemaal, was het dekbed nog steeds te veel. Ik zocht en vond een dunne deken om over het laken te spreiden, een fleece-ding van het Kruidvat, spotgoedkoop en precies goed.
En nu wil ik niets anders, niet de oude dekens die verpakt op de vliering liggen, niet het badstoffen sprei dat vroeger dienst deed als extraatje voor koude voeten.
Het dekbed al zeker niet, dat bewaar ik voor de winter. Tenminste, als hij komt want dat is nog maar de vraag.
Tot diens komst doe ik het met dat laken en fleece-dekentje.
Misschien, héél misschien, gooi ik er een paar sokken tegenaan.
En zet de ventilator uit.
–

Schatgraven in eigen woning

Ontspullen.
Het is in de mode sinds een jaar of tien. Ik deed het altijd al en vond in de loop der jaren minstens een huis vol overbodigheden. Wat kun je daar mee doen behalve opruimen?
Nog steeds kom ik nieuwe oude dingen tegen, dat is spannend hoor, je weet nooit wat je nu weer vindt.
Dacht ik de vliering leeg te hebben, kwamen er bejaarde kerstspullen voor de dag. Zo ontzettend lelijk, ik kan niet geloven ze ooit te hebben gekocht.
Achterin de kelder, in de allerverste hoek, stond een vergeten tas waar ik een soepterrientje uit opdiepte. Of een groenteschaal, weet ik veel. Je kunt nu eenmaal niet alles onthouden.
Gezien de overige troep in de tas heeft het gediend als verzamelbak voor dat-komt-nog-wel-van-pas-rommel:
Een kaart elastiek. Enkele verfomfaaide speelkaarten. Tube velpon, voor de helft leeggeknepen met een knoedel stiekjes, schroeven, leeggelopen sigaret, dobbelsteen, pionnetjes, paperclips, lucifers, alles trouw aaneengeklonken. Een soort partnership van spullen.
De hele bende verzonken in een mengsel van stof, gruis, zand, tabaksdraadjes, nog meer stof en het lijk van een zilvervisje dat waarschijnlijk verdwaald was en verhongerde. Arm diertje, ik heb een weesgegroetje voor hem gedaan.
–
Het was een enerverende middag. Een dood beest gaat je niet in de koude kleren zitten.
Enfin, de tas met inhoud ligt in de vuilnisbak.
Het terrientje heb ik gered.
Dat kwam toch nog van pas in al zijn overbodigheid.

–

Vermoeiende herinnering

Vergeten hoeken heb ik gesopt, garage en schuur moesten leeg om te schrobben.
De serre kreeg een sopbeurt.
En de vliering, die had al jaren geen dweil gezien.
Het kwam door de groene zeepwoede die me in de greep had.
Ik had een pot in huis gehaald om een paar vette dingen op te knappen.
Daardoor herinnerde ik me de verheerlijking van dat spul, vroeger.
Groene zeep, god wat stonk die troep, we waren blij dat moe het niet vaak gebruikte.  Ik weet ook nog dat het goede diensten deed, complete woningen werden ermee gereinigd en blonken minstens twee dagen.
–
En toen kreeg ik de geest. Dat hoopte ik al al weet ik niet waarom.
Ik leegde en veegde, werkte als een bezetene.
Enorme stofwolken wierp ik op, de KNMI kwam op werkbezoek na telefoontjes van nerveuze buren die meenden een plaatselijke klimaatverandering te aanschouwen.  Daarna belde de vuilnisophaaldienst wanneer ze de afvalhopen konden ophalen, ze belemmerden het uitzicht van het blok achter ons. Enfin, zeikerds heb je overal.  Éven bedacht ik de hele straat te laten onderlopen  maar dat idee liet ik varen.
Zo wraakzuchtig.
Na de commotie kon het echte werk beginnen met emmers heet water en vette klonten Driehoek (bestaat nog steeds).
Daar had niemand last van,  dat schoot lekker op.
–
Mijn aanval is voorbij.
De pot is leeg.
Nu het verfwerk nog, oud tafeltje en kastje  worden vernieuwd.
Ja, ik heb genoten van het mooie weer.☼
–

Een hectische dag

Er kwam hulp voor allerlei dingetjes.
Vliering opgeruimd. (In ieder geval een begin gemaakt)
Wasmachine gerepareerd. (doet het bijna)
Achtertuintje geschoffeld.(in ieder geval…)
Maaltijd gekookt (alles opgegeten)
Nagepraat. (lang)
Uitgezwaaid.(kort, te koud in de voordeur)
We hadden teveel plannen, niet verstandig maar wel een onwijs leuke dag.
Dat heb je soms met getrouwde/uitwonende kinderen die een dagje over hebben.
–
ps
Reageren lukt niet overal, de verbinding stottert.
Hopelijk morgen beter.
Intussen zal ik hier en daar in de spamlijst staan. Sorry.
–