Begonnen in 2010.
1 Een pittige start. Helaas…
2 ..beoogde hoofdpersoon stierf.
3 Invaller was niet interessant.
4 Hond schudde van ‘nee’. ..
5. ..hij liet niets los…
6. ..over het blauwtje dat hij liep…
7 .. bij de verwaande teef van hiernaast.
8 Toen keek ik de schildpad aan,
9 een bijzonder traag beest…
Zoals de pan groente die ik vandaag bakte en extra lekker wilde maken en door de overdaad aan kruiden/specerijen smaakte als hondenpoep of erger. En dat ik die evengoed opat, kokhalzend en met te grote afkeer, zo keek ik naar het bord, inwendig denkend: gadverdamme wat een smerig spul, hoe krijg je het voor elkaar, kon je niet effe nadenken enzovoorts. Stug door etend want het was zonde om weg te gooien.
Dat dan weer wel, Hollands krentenbloed verloochent zich nooit.
Overdrijven dus.
Niet iedereen houdt daar van. Hoeft ook niet, niemand moet zich verplicht voelen.
Zolang ik maar wat te verzinnen heb.
Er staat al iets op stapel.
==
…behalve het verhaal.
Nu weet ik hoe te linken maar is de tekst nog niet op orde.
Nogmaals lezende verbeterde ik hier een woord, daar een zin, ieder die wel eens wat schrijft zal het misschien herkennen: het duurt even voor je tevreden bent en soms lukt dat nooit.
Enfin, het is geen wedstrijd dus een dezer dagen plaats ik het.
–
Intussen denk ik aan de Maas, die morgen of overmorgen de hoogste stand bereikt in Mook-Cuijk en waar we gaan kijken, niet om ellende te zien maar een breed water dat met veel kracht stroomt en stroomt, het was en is nog steeds iets bijzonders voor ons die het niet kenden.
In mijn geboortegrond (N-H) stond het water stil. Nou ja, bijna. Een molentje meer of minder maakte geen verschil.
–
Tot morgen iedereen en droom niet van natte voeten.
==
‘Angst en fascinatie raken elkaar.’
‘Het kan ook bewondering zijn.’
‘Geboeid door haar angst herhaalde hij …’
Zijn fascinatie raakte haar.’
Enzovoorts.
Het gaat om een verhaal waaraan ik ploeter.
Ik zoek een andere insteek. Iets met boeien, bloedstollend of juist betoverend.
Telkens naak ik nieuwe zinnen en gooi ze weg, de waardeloosheid betreurend.
Dan schrik ik op van een raar geluid, vlieg op, kijk uit voor- en achterraam, zie iets bewegen bij de schuur, het kruipt naar de lamp…
Pffff, een onbekende donkere kat. Alleen maar een kat.
Slap zak ik ineen aan de laptop en bekijk mijn tekst..
Wat nou angst en fascinatie.
Moet je hier eens komen, de sluipende katten vliegen je om de oren.
==
– Je zet een bevroren product in de koelkast. En dan wordt het schap aan de onderkant nat. Verbaast me altijd weer want ik was slecht in natuurkunde.
– Het is laat op de avond en stil op straat, buren slapen. Dan hoor je leidingen suizen. Wanneer het overdag stil is, er geen verkeer is, televisie of burengerucht, hoor je het nooit.
– Buurtje komt om een stukje worst. Ik leg het voor hem neer bij de achterdeur. Hij blieft het niet. Half geërgerd gooi ik het naar buiten, hij vliegt er achteraan en vreet het in twee happen op.
—
Slechts een paar van de dingen die ik niet begrijp, het leven lijkt vol moeilijkheden te zitten voor een simpele ziel.
Toegegeven, het zijn geen vraagstukken waar wereldleiders over piekeren (al verdenk ik Trump) maar ik zie Poetin of Xi elkaar nog niet bellen over zoiets.
–
Morgen ga ik weer aan de achtertuin, of verder met Arago (boek Lieske), nieuw verhaal, coronatoestand op tv.
Daarna denk ik opnieuw aan de vragen zonder antwoord.
Nou ja, nog altijd beter dan ziek worden.
Dan zou ik pas ècht wakker liggen.
==
Er is een onderwerp.
En er zijn afgebakende omstandigheden.
Ook een plot en zelfs een kloppend einde.
Nu er nog een verhaal van zien te maken.
Misschien lukt het en wordt het wat.
Misschien ook niet. In dat geval maken we er een lenteversje van, de winter heeft toch al afgedaan. De slome, hij heeft teveel geluisterd naar het klimaat.
Enfin, dat ziet U morgen.
==
Het is stil in de kamer. De laptop suist zacht, in duet met gespetter van de kaars die bij tochtvlagen flakkert. Aardig beginnetje, beetje tè?
De tocht is vervelend en ik trek een vest aan.
Ik zit aan de toetsen en tik. Mijn brein doet zijn best, de combinatie van suizel en vlam stuurt me richting romantiek.
Hm. Hoe valt dat te rijmen met een rillerige rug en kriebelkeel, voor romantiek helpt warmte beter. Ik zoek sokken.
Enkele vernieuwende ideeën dienen zich aan.
Het zijn er niet veel en ze laten zich met moeite vangen.
Verdorie, ik had me verheugd op een nieuw verhaal, dacht dat ik er van zou opknappen.
Eerder krijg ik het kouder en ga op zoek. Alle ramen zijn dicht, themostaat staat op 22 graden, te hoog maar ik ril nog steeds. Het is duidelijk dat ik niet in orde ben, zelfs mijn voeten worden niet warm.
Enfin, nog even doorbijten.
Het vest rits ik op tot de kin, trek de sokken hoog op en ga weer aan het bureau.
Geen goed idee. Ik zit en kijk en denk en weet niets.
Ook het kaarsengeflakker stoort me. Hoe kan dat eigenlijk? Met gesloten ramen?
Nogmaals de ronde doen en dan zie ik overgordijnen waaien. Nu weet ik waar de trek vandaan komt.
De tuindeuren erachter staan op een forse kier.
Had ik zelf gedaan, na het lappen niet goed afgesloten.
Ik vloek, door het gebibber niet zo hartgrondig als ik zou willen.
Er rest niets anders dan de laptop te sluiten.
Eerst warm worden.
==
Tragikomisch verhaal dat zich afspeelt eind jaren dertig vorige eeuw. ‘De vlag halfstok’ van Ab Visser.
Bij deze↓ scène weet je niet of je moet lachen of huilen.
Afgestudeerde middelbare scholier met dichtersaspiraties ontmoet oude bekende van de ambachtsschool.
De laatste ‘zit ook in de kunst’.
zelf.Er zit maar één ding op. Nieuwe vangen en ze nieuwe drama’s te laten beleven.
Maar welke? Kruisspinnen biddend in kerken? Geniepige fobieën veroorzakend? Schaatsend over Friese webben? Een houten poot? Wol?
Ideeën zijn welkom.
BERTJENS 