Wijnbloemen

Er stonden bloemzaadjes te weken in een glas, dan krijgen we over een poosje  mooie Oostindische kers in de tuin, was de gedachte. Ik had ze midden op de aanrecht gezet zodat ik ze niet zou vergeten.
Heel slim, vond ik zelf.
Halverwege de avond liep ik er langs en zag het glas met lichtgekleurd water. ‘Verrek, ‘dacht ik, ‘wat moet dat glas wijn daar midden op de aanrecht?  Wat raar. Ik  zal er wat bij doen en mee naar binnen nemen.’
Dus.
Een forse guts wijn er bij en toen herinnerde ik me de zaadjes weer, ze kwamen boven drijven. Was ik ze alsnog vergeten.
Nou ja.
Ik heb ze laten staan en hoop er het beste van.
Morgen zal ik ze in de grond stoppen en zien wat eruit komt. Misschien gaan ze wiebelig  groeien. En erbij zingen. Willen ze alleen met wijn besproeid.
Mag ik nog van geluk spreken dat het geen dure cognac was.
===

Leren en onthouden

Hoeveel onthouden we van alles wat we leerden?
Dat zal van persoon tot persoon verschillen, afhankelijk van schoolsoort, opleiding, leerplan, evt. studierichting, beroep, en nog veel meer.
Zelf ben ik het meeste meeste vergeten maar van wiskunde onthield ik een richting die ik nog steeds uit mijn hoofd ken.

==

Sausies

Bij pinda’s denk ik wel eens terug aan die naam, sausies

Zo noemde mijn moeder ze.  Iets met indië, zei ze.

De tweede verklaring had betrekking op de West.
De naam heb ik nooit meer ergens gehoord en gelezen.

Wie ik het vraag, kijkt me vreemd aan, een enkel oudje herinnert zich nog iets van de VOC.

Het is niet belangrijk, het verbaasde me alleen, als kind zal ik gedacht hebben dat iedereen dit wist. Zoals je bijna alles aannam wat je thuis hoorde.

Nog een geluk dat je niet alle sprookjes voor waar aannam maar dat is een ander onderwerp.

Pinda’s of sausies,  het was een traktatie. Kranten op tafel en pellen maar. Alles knarste en kraakte oorverdovend, we smulden ervan.

Niet iedereen. Ik ken mensen die ze niet aten vanwege het ongedierte wat zich zou bevinden in dit gewas en misschien was dat ook wel zo. Het zei ons niets, tegen de tijd dat ze op onze tafel kwamen was elk roofinsect morsdood en vergaan want we zagen er nooit een. Niemand weet hoeveel we er ongeweten binnen kregen.

Net zoiets als de weerzin tegen laaggroeiend fruit en rabarber, daarop plasten alle honden. Zeiden ze.
Maar ook dat is een ander verhaal.

Ik wilde alleen maar vertellen over pinda’s die we sausies noemden
==
ps
Achteraf herinner ik me dat ik hierover eerder blogde. Heel lang geleden.
Hindert niet, we vergeten bijna alles.
=

Praten over eh…

Hoe later op de avond hoe schoner… hoe was het ook alweer…
Flauw voorbeeld maar het geeft aan hoe makkelijk je onderwerpen vergeet wanneer ze niet meer of weinig aan bod komen.
Hoe zou het zijn wanneer je als enige mens over blijft?
Dan vergeet je alles.

==

Vergeten…

Geen moment gedacht aan goede voornemens. Aan slechte ook niet.
Eigenlijk dacht ik nergens aan.
Na een babbeluurtje elders zat ik weer thuis in de luie stoel en voor ik aan denken toe was werd ik wakker van vuurwerk, was het nieuwe jaar al begonnen zonder inspraak mijnerzijds..
Nou ja, dacht ik, ik verzin morgenochtend wel een paar voornementjes.
Maar toen vergat ik het ook en nu hoeft het niet meer, het is al bijna drie dagen te laat.
Trouwens, welk plan zou ik moeten maken?
Waar ik ook over lees en wat ik ook hoor vertellen:  ik zou niet weten hoe en wat.
Liefhebbers die  meedoen bewonder ik, mijn zegen hebben ze.
Ik deed altijd al mijn best me braaf te gedragen.
Vaak loopt het anders maar ik ga stug door.
Ooit lukt het.
==

Lezen en vergeten

Voor me ligt  De_donkere_kamer_van_Damokles  een boek dat ik ooit las en waarvan ik me niets herinner. Geen woord. Zelfs als ik het open op een willekeurige pagina  roept geen enkele zin iets op van herkenning. En ik houd nog wel van zijn romans.
Het is een bekend boek van Willem Frederik Hermans, werd onlangs vernoemd in een of ander programma dus zocht  ik  het op want dat wist ik wel: er stond ergens een oudje van Hermans.
Hetzelfde had ik met Mulisch’  Voer_voor_psychologen , een oude uitgave. Ik heb het in handen gehad, het staat in de kast maar waarover het gaat? Geen idee.
Hoe kan zoiets nou, kunnen boeken  een gat slaan in het geheugen?
Was ik te jong, ongeïnteresseerd, te druk met vrijers en patat, lag het boek me niet?
Zola’s   Nana   las ik ook en dat herinner ik me wel. De woorden Parijs en liefde en het leesverbod zullen interessant geweest zijn.
Je vraagt je af wat je nog meer vergeten bent en waarom.
Dat is voer voor echte psychologen.
Daar heb ik geen verstand van, ik huiver voor hervonden herinneringen waarvan je niet weet of ze op waarheid berusten.
Er zit maar één ding op: de boeken herlezen. Met aandacht.
Zodat ik ze onthoud.
==

Overtollig water.

Corona-carnaval

Valentijn.

Belgische kappers.

IJsdikte en doorgezakten.

Dooi.
Onderwerpen die dit weekeinde veelvuldig genoemd zijn.  Over cor-car en ijsdikte las ik niet verder.

Alleen Kappers, Dooi en Valentijn  hadden mijn aandacht, de laatste omdat een van de broers zo heette, Valentinus. Erfenis van een Russische voorvader die waarschijnlijk Valentin als naam had, denken wij, maar broer had geen Russische trekken: hij dronk niet en ouwehoerde niet.
Hij was juist  heel on-russisch.

Hoe de omgeving eruit gaat zien morgen? Ik ben benieuwd, zo gauw wen je aan omstandigheden dat ik vanavond het water wilde afsluiten, na één week blijk je al een gewoontedier.

Ook vraag ik me af of de Nederlandse vrouwen echt massaal de Belgische kappers bestoken ondanks een tegenverzoek.  En hoe zou het koningsgezin dit oplossen? Opsteken met een kroontjespen? Appje naar Mathilde?

Enfin, mijn zorg niet maar ik zou het begrijpen als ze de boel lieten woekeren. Net mensen, zou ik dan denken.

Alleen nog bekijken hoe het overtollige water op te maken. Met het afsluiten van de hoofdkraan had ik een  speciekuip gevuld en onder het afdak klaargezet.
En een paar emmers.

En, naar me vanmiddag pas opviel, de kuip vergeten. Die staat nog vol te wezen. Zonde om weg te gooien en te koud om in te baden.

Bewaren tot een droge zomer? Dan is het verdampt.

Gewoon leegkiepen dan maar?

Gaat me aan het hart, eenmaal Hollands…  🙄
==

Vergeven en vergeten

Dat werd wel gezegd na het uitpraten van ruzies.
Het leverde gemengde gevoelens op.
Naar wat ik zie is het:  vergeven maar half en vergeten nooit.
Niet dat ik vaak ruzie had, heel weinig.
Maar ik hoorde natuurlijk wel de praat achteraf van anderen, op school, kantoor, in families en buurt.  Ondanks  goedmaking bemerkte je blijvende rancune waardoor je dacht, één verkeerd woord en de ruzie brandt opnieuw los.  Denk aan  Het Familiediner.
Ook bij goedwillende mensen die met de beste bedoelingen de onmin uitpraten zie je het.
Vergeven is  mogelijk, het komt in veel gezinnen en andere groepen voor. Ook huisdieren vergeef je.
Vergeten daarentegen is een andere zaak. Bij de eerste de beste woordenwisseling laait het oud zeer weer op.
Wonderlijk, hoe wispelturig het geheugen ook is, dat oude zeer onthoudt men.
==

Boodschappen verkeerd

Vanmorgen vroeg boodschappen gedaan zodat ik de rest van de week zonder wroeging op apegapen  kan liggen.
Het ging me voornamelijk om tomaten en kaas, misschien een paar ijsjes.
Onderweg maalde het mantra in mijn hoof: kaastomatenijsjes, kaastomatenijsjes, kaastomatenijsjes.
–
En waarmee denk je dat ik thuiskwam? Met van alles maar zonder k-t-ij. Zoals me al honderden keren overkwam, verdorie.
Terug gaan wilde ik niet.
Bij koelkastinspectie vond ik nog een hompje kaas en anderhalve tomaat. En een paar miniroomtoetjes met maracuja. Die kan ik een kwartiertje invriezen, dan lijkt het ook op ijs.
Met de kaas en tomaten ga ik op rantsoen, dan maar een beetje opletten, dacht ik flink.
Ik neem drie dagen één dunne plak, langzaam eten met kleine  hapjes, voorzichtig doorslikken…
Ach gut 😫.
Morgenochtend nogmaals naar de winkel.
=

Een bucketlist?

Alsjeblieft zeg, die houd ik er niet op na.
Vroeger niet, nog steeds niet en het zal tot mijn laatste snik niet veranderen.
De oorspronkelijke  betekenis (Wikipedia) luidt anders dan die de mensen er nu aan geven.
Een bucketlist of loodjeslijst is een lijst met dingen die iemand nog gedaan wil hebben voordat hij sterft. Het woord komt misschien van kick the bucket, wat overeenkomt met de pijp uitgaan of het loodje leggen. Terminaal zieke mensen stellen soms nog een bucketlist op.
Van die laatsten kan ik me voorstellen dat er nog iets gedaan moet worden, rechtgezet of uitgesproken.

In de gezinsjaren had ik lijstjes, elke morgen zat er een in mijn hoofd, noodgedwongen.
Je zou maar vergeten de baby te voeden, peuter in bad te doen, poepluiers te spoelen, schoentjes te poetsen. echtgenoot wakker te maken (vroeger moest zo iemand ook verzorgd worden), boodschappen te doen, was op te hangen, buurvrouw te feliciteren, aardappelen te schillen, te koken, keukenvloer te dweilen, hond uit te laten, band van autoped te plakken, over de kat te struikelen voor je hem opzij had geschopt, en ik was nog niet eens terminaal.
Logisch toch dat ik nooit, absoluut nooit meer lijstjes maak.
===

.