Hoe kan dit

– Je zet een bevroren product in de koelkast. En dan wordt het schap aan de onderkant nat. Verbaast me altijd weer want ik was slecht in natuurkunde.
– Het is laat op de avond en stil op straat, buren slapen. Dan hoor je leidingen suizen. Wanneer het overdag stil is, er geen verkeer is, televisie of burengerucht, hoor je het nooit.
– Buurtje komt om een stukje worst. Ik leg het voor hem neer bij de achterdeur. Hij blieft het niet. Half geërgerd gooi ik het naar buiten, hij vliegt er achteraan en vreet het in twee happen op.
—
Slechts een paar van de dingen die ik niet begrijp, het leven lijkt vol moeilijkheden te zitten voor een simpele ziel.
Toegegeven, het zijn geen vraagstukken waar wereldleiders over piekeren (al verdenk ik Trump) maar ik zie Poetin of Xi elkaar nog niet bellen over zoiets.
–
Morgen ga ik weer aan de achtertuin, of verder met  Arago (boek Lieske), nieuw verhaal, coronatoestand op tv.
Daarna denk ik opnieuw aan de vragen zonder antwoord.
Nou ja, nog altijd beter dan ziek worden.
Dan zou ik pas ècht wakker liggen.
==

Dat was het weekend

Het weekend is voorbij. Spijtig maar terecht, mooie dingen langer rekken is niet juist, daar  gaan ze maar van rafelen.
Praten, eten (tv en internet uit het zicht), een tijdverdrijf waar ik dol op ben en de bezoekers graag aan meedoen ondanks het generatieverschil.
Over onderwerpen die we juist van deze media vandaan halen zodat we stevig tegen elkaar  opbieden in de trant van  jij zegt dit wel maar weet je dat….  waar haal je dat vandaan?….  zal ik je laten zien… enzovoorts. Deskundigheid of het gebrek eraan speelt geen rol.
Na dergelijke sessies koester ik mijn schorgekletste stem -wetend dat die de volgende dag weer helder is- maar vooral de gezelligheid van puntige gesprekken, elkaars mening toetsen, weerspreken, argumenteren,  zonder dat er bijzondere belangen meespelen.
En dat laatste maakt ze juist zo speciaal.
Die gesprekken met (schoon-)kinderen.
–

We kochten een supertelevisie

_
Hij herkent mijn stem.
‘Op één graag,’ verzocht ik beleefd want tegenover een televiesietoestel hoor je je fatsoen te bewaren.
‘Waarom, dat is toch niks…’
‘Voor mij wel, ik wil het Journaal zien’.
‘Pffft, flut is het, allemaal voorgekookte items, dat je daarnaar kijkt.’
Verdorie, een dwarse tv.
‘Doe alsjeblieft wat je gevraagd wordt,’ drong ik aan.
‘En als ik het niet doe?’ drensde hij.
‘Dan schiet ik je aan barrels,’
‘Hahaha…’
Ik nam mijn revolver uit de breimand en schoot een scherf van zijn bovenkant.
‘Au…’
‘Nou?’
…
Het Journaal begon.
Nu kent hij ook zijn plaats.
–

Pauw cs

–
Momenteel is Pauw op de tv; ik zal er geen blik op werpen al moet ik zeggen dat hij een goede presentator is.

Om 19 uur was DWDD;  van dat programma zie ik alleen  De TV DRAAIT DOOR. Duurt ongeveer vijf minuten en vertoont grappen, bloopers, humoristische stukjes uit shows en dergelijke, ongeveer 19.30.

Verder houd ik het voor gezien en zap verder.

Kijk, in hun soort zijn ze best goed (hangt mede af van je politieke voorkeur) maar door de almaar terugkerende gasten gaat het meer en meer lijken op onderonsjes. Wéér dezelfde gezichten met obligate lachjes en opvattingen. Maakten ze clips van huisfeestjes? denk je dan.

Pauw en Witteman deed ik om die reden in de ban ook al hadden ze er steevast een gast bij die uit de toon viel; nieuwe schrijver, zanger, you name it, het was een mager zoethoudertje om de zogenaamde diversiteit van de gasten te benadrukken.
Het TV-aanbod valt niet altijd mee;  of het zou moeten zijn dat nijdig worden goed is voor de bloedsomloop.  Blijven kijken dus want het houdt ons hart aan het pompen. Hopen we.
ps
‘Down met Johnny’ wel eens bekeken? Grandioos.

Is natuurlijk niet te vergelijken met politiek-getinte en praatprogramma’s maar jongens, wat een goeie!
–