Na de pauze

Het zijn alweer warme en droge tijden.  Ach wat, stelde een groepje  vanmiddag, dat hadden we vroeger ook.
Tja, hoewel we ons allemaal een paar hete zomers herinneren  is het duidelijk dat de uitzonderingen elkaar steeds sneller opvolgen. Blijkbaar ontgaat klimaatontkenners zelfs dit simpele feit.

Liever vraag ik me af waarom ik me moet haasten met het vullen van de spouwmuren, het is immers duidelijk dat we minder en minder kou lijden. Bovendien waren de zonnepanelen en dubbel glas al duur genoeg, nieuwe ketel  volgt nog.

Enzovoorts.
—

Wat de tuin betreft laat ik de boel maar gaan, er is niet tegenop te sproeien.  De volgende lente neem ik het idee van (sub-)tropische planten serieuzer.

Het moeten natuurlijk wel de juiste maten zijn, ik zie mezelf niet ronddwalen tussen manshoge cactussen of met een helm op onder kokosnotenpalmen.

De gewone bloemen aanpassen, zou dat niet kunnen? Dan voer je ze een antizonnebrandmiddel in het dna,  of een asbestcoating op de blaadjes, eventueel brede parasolvormige bloemen met ingebouwde  koelgenen en/of zonwering.

Er zal toch toch wel eens een goed idee opkomen bij de kwekers?

_

Zelf stop ik met denken, nu meteen. Er komt geen goeds uit voort en ik krijg alweer slaap.

Het zal de warmte zijn.
==

‘De erpels bluie…’

..een jaarlijks terugkerende opmerking van wijlen schoonmoeder.
Er bloeiden ook bonen of bloemkool of andere groente maar piepers waren het belangrijkst. Meestal moest je dan meelopen en bewonderen wat we natuurlijk graag deden, gegarandeerd dat we later een kooksel mee naar huis kregen.
Ze had een grote  goedverzorgde groentetuin, aan de straatkant alleen bloemen.
Geen tegels (‘da’s bessems verslieten’), geen gras (teveel onderhoud) overal paadjes tussendoor. Heerlijk om er te lopen.
Zoals ze zelf al zei:  de hof is belangrijker dan het poetsen van de kamer.
–
Hoe kom ik hier op?
Wel, ook hier bloeien de aardappelen. Eigenlijk maar één, die in de pot op de foto.  Hij oogt verwilderd, omringd als hij wordt door doornappels, laurier, ooievaarsbek, geraniums, waarvan de meeste hem boven het hoofd groeien.  Daar maalt de aardappel niet om.
Verderop in de volle grond staan er nog een paar, zodra die bloeien zal ik weer aan schoonmoeder denken en in gedachte zeggen: ook hier bluie de piepers.
—
Het idee om een aardappel in een grote pot te stoppen deed ik op bij  vlierbloesem   waarvoor hartelijk dank.
Leuk werkje om uit te proberen.
===

Bijna nacht

Kwart over elf en nog steeds geen donkere lucht. Niet zozeer door zomertijd,  lichte nachten zijn  typerend voor de langste dagen.

Ik houd er wel van. Waar een zus klaagde van ‘het wil maar niet donker worden’ mogen van mij alle nachten  zo blijven.

In die bleke stilte is elk landschap spannend, zijn alle smalle straatjes en stegen enger dan in het echte donker. De tuin ziet er wonderlijk uit met vreemde planten, een schielijke kat verdwijnt, flauw geritsel klinkt op. Aan de straatkant is het stil, de kat kruipt nu onder een auto.
Als ik niet zo’n bangerd was zou ik mijn matras buiten neerleggen en luisteren en rondkijken, wie weet wat ik dan zag. In slaap vallen tussen de bloemen, een kinderwens bijna.

Maar dan zou een beest met vleeshonger mij ontdekken en besluipen terwijl ik daar lig te dromen. In gedachte zie ik mezelf oprichten met nog anderhalf been en hem wegschieten met een voet waarvan de tenen uit zijn bek hangen.

Rillend stap ik het bed in.
—

Echt, prachtig, die lichte nachten.

Dat ze nog lang mogen blijven om ervan te genieten.

Slapen doe ik binnen.
==

Weblogblock?

Blogblock? Bloggersblock? Writersblock is een te groot woord maar kletsblock of bertjensblock mag gezegd worden. Er is niets wat ik zou willen of kunnen beschrijven, niet weer de ontluikende voortuin en de klimopknoppen en de aankomende lente . Andere bloggers doen dat beter.
Ik wil in de zon zitten.
Een boek lezen en koffiedrinken met de buurvrouw.
Een nieuw tablet.
Leukere onderwerpen voor Bertjens.
En als we toch bezig zijn, een beter mens worden want het schijnt dat men op zekere leeftijd verlangt naar  een herziening van karakter opdat Petrus de hemelpoort makkelijker opent.  Daarvan hoorde ik gisteren, voor wat het waard is.
Dat ik daar niet in geloof doet niet ter zake, het klinkt op zijn minst bespottelijk.
Maakt niet uit, het zal de eindewintertijd zijn.
Over een paar dagen verzin ik zelf wel weer wat.
We zien wel.
==

Typisch, dacht hij…

Gorilla liep door de stad. Hij had het koud en dook dieper in zijn vacht.
Rondkijkend wandelde hij door de drukke straten, op zoek naar een bos. Hier en daar zag hij wel iets wat er op leek maar het was ook daar te druk, bovendien stonk het er naar wiet.
Zonder jas viel hij nogal op. Mensen keken hem na, hoofdschuddend om zoveel domheid en dat in oktober. Een klein jochie bood hem een vest. Dat wees hij af  evenals de muts van een oude vrouw,  het mens zag er zelf al zo koud uit.
Toen het donker werd en de de meeste mensen oplosten zag hij een huis zonder licht en met een grote tuin. Stilletjes klom hij over het hek, snoof  -geen hond-  en zocht zich een dikbebladerde boom. Opgelucht klom hij op een precies passende brede tak, strekte zich uit en sloot de ogen.
Dan porde iets in zijn zij: ‘goeie boom hé?’
‘Huh? Wie ben jij?’
‘Een andere aap.’
‘Aha. Nou, welterusten.’
‘Truste.’
Typisch, dacht hij toen hij bijna sliep, hoe ver je ook gaat, je komt altijd een bekende tegen.

Tuinieren

De tuin ligt klaar voor struiken, planten, bloemen, knollen en bollen en wat maar groeien wil, ik stop het er allemaal in.
Natuurlijk ga ik eerst een plan maken.
Slootje graven voor de sfeer.
Champignons zaaien.
Het lijkt me wel aardig een bergje fruitpitten bij elkaar te doen. Paar rietscheutjes eromheen, komt er een kant-en-klare fruitmand boven de grond.
Een ander goed plan is het plaatsen van een parasolboom of dakboom, dagelijks een flinke portie groeimiddel dan heb ik er hopelijk deze zomer al wat aan. Ben ik eindelijk verlost van het gedonder met parasols of te koude schaduwplekken waar je bijna bevriest.
Uiteraard mag een hoekje graan niet ontbreken. Hoewel, nu ik er over nadenk, roombroodjes zijn lekkerder, misschien een koe?
–

Je ziet:  tuinplannen maken is een aangenaam tijdverdrijf.  Uitdagend en het prikkelt de fantasie.

Ik kan het iedereen aanbevelen.

Tenzij je geen tuin hebt.

Dan kun je er altijd nog over bloggen.
==

Hoe kan ik een weblog bijhouden…

… als ik niets  snap van de nieuwe aanwijzingen en telkens de foto kwijt ben?
Zal het ooit lukken? Morgen?  Volgend jaar? Ik bid.
Eerst nog even in oude stijl deze foto van de restjes in de achtertuin, de struiken komen hopelijk wat bij als er zon komt.
Dit is alvast iets fleurig.
Iedereen weet: er gaat niks boven eiges.

 

 

 

 

 

 

 

 

De geur van regen

Vanmiddag, staande in de open achterdeur, kwam er een uitgesproken geur in mijn neus. Iets verfijnds en groeizaams. Het regende.
Zoetjes, net genoeg om de achtertuin alert te maken.

Alle planten sprongen in de houding, ik hoorde ze snuiven, deed zelf ook mee en dacht aan het plastic gewas in de voortuin.
Dat zou het niet begrijpen,  kunstgras heeft geen gevoel.
==

Aardpeer of topinamboer.

Eens wat anders dan gebakken aardappelen.
Hoewel ik geen voorstander ben van vergeten groenten heb ik deze uitgeprobeerd omdat ik ze kreeg van een enthousiasteling.
Ik moet zeggen, het was best smakelijk.
Dun geschild en in schijfjes gesneden, niet te lang bakken (±5-8 minuten), ietsepietsie zout en tijm en serveren met sla en appelmoes.
Dat was niet gek maar op Internet zijn meer recepten te vinden.
–
Leuker is dat hij een paar uitgedroogde hoeken in de tuin opvult. Het is een snelle groeier, deze staat nog maar een paar maanden is ongeveer 3 meter hoog!
Na het poten kwam binnen een week een plantje opzetten, het is een rappe jongen.
Hij staat in halfzon, verderop staat er een in volle zon die het ook goed doet.
In tegenstelling tot wat het artikel zegt, woekert hij niet maar dat kan natuurlijk nog komen.
Dat zien we dan wel weer, zo blijf ik in beweging.
Met een serieus doel.
Is hij nog nuttig ook.
==

ps
Ik vergat het artikel te plaatsen.
Bij deze.  https://www.tuinen.nl/zelf-aardpeer-kweken/

Misselijk mens

Dat was ik gister al en vanmorgen nog.
Mijn reactie op kwaaltjes is meestal: net doen of er niets aan de hand is dan vergeet je het vanzelf.
Of afleiding zoeken.
Dus vandaag een raam gelapt, een stukje tuin bijgewerkt, boodschap gedaan, kletspraatje gehouden, vloertje gedweild, van die dingen.
En toen ik tegen de avond buiten uitrustte viel ik in slaap. Na een uurtje werd ik wakker met een boek in de handen en een kop nes naast me.
Verdwaasd keek ik rond, er stond een bezem en een emmer, een berg dooie planten ernaast. De slaap was zeker diep geweest.
Opstaan viel tegen.
Ik had de voeten op tafel gelegd en dan zakken je benen zo raar door, alsof je ingewikkelde gymnastiek doet. Ze zaten in de knoop, ik kreeg ze uiteindelijk aan de praat en was daarmee definitief wakker.
En zag dat het, huishoudelijk gezien, een productieve dag was geweest.
Sjonge, dacht ik, waar kwam die ijver vandaan?
Een niet-gelezen boek maar wèl gepoetst?  Dat is niet des Bertjens.
Toen herinnerde ik me dat ik me niet lekker had gevoeld.
Misschien moet ik vaker misselijk worden.
==