Allemaal de maanbril klaar?

vijf-vragen-over-de-maansverduistering

Zelf houd ik het bij een leesbril. Als ik daarmee medicijnbijsluiters kan lezen krijg ik de maan ook wel in het vizier.
Beetje lang opblijven of de wekker zetten: ongeveer kwart voor één is hij op zijn donkerst, al zal het deze keer om een andere kleur gaan.  Dat komt door een planeet en sneeuw, het halve luchtruim schijnt er aan mee te doen.
Misschien een idee om er een duister verhaal bij te schrijven? Met een lichtgevend potlood?
Je kunt ook een speciale dans doen,  een donkerrode tango lijkt me wel wat. Natuurlijk in het zicht van die vreemde maan, voor de romantiek. Of rimmetiek als je pech hebt.
Huilende honden binnenhouden is aan te raden.

Tip:
bak er een paar kroketten bij om in de stemming te komen en warm te blijven.
En wie dit allemaal niets vindt? Die blijft binnen. Gewoon.
–

Ook goedemorgen

–
Vanochtend vlug de fiets op, linksaf en bòns.  Bij de eerste bocht kwam ik op straat terecht.
Buurjongen en verderopse buurvrouw waren toevallig vlakbij, zetten fiets en mij rechtop en zo waardig mogelijk liep ik terug naar huis.
Daar keek ik verbaasd naar de vele bloedspatten op jas en fiets,  zag toen pas dat een vingertop geschaafd was met vlees en al, even later later voelde ik het ook. Tegelijk meldde een knie zich met nog meer bloed. Zie je die vlek? Dat was minstens drie liter, als Vlad in de buurt was geweest had hij zich ongans gegeten.
Achteraf viel het mee.
Ik kon lopen, knie buigen, typen met negen vingers, met pleisters overweg, was ophangen.
Alleen wat stijfjes, een tango zit er voorlopig niet in.
—

Tango

–
Het liet me niet met rust.

1, 2, 3, 4, – voet opgooien, of juist naar achteren? Hoe was het ook alweer. Ik zette de pan neer en begon opnieuw. Pom pom pom pom, tarara-rara pom pom pom pom. Ritmisch kokend op meer ge-pompom  maakte ik  de maaltijd.
Het begon vanochtend na het horen van een Malando-liedje. Brave dansmuziek maar die Argentijnse dans beet zich vast in mijn hoofd. Dat heb je soms met muziek.
Etend, afwassend en stoffend pompomde ik de middag door, traplopend met vier treden op en twee terug.  Achter- en voortuintje geharkt, almaar op de maat tot de hele buurt meedeinde en iedereen de straattango deed en meeblèrde: ADIÒÒÒÒS., PAMPA MIA.  Buurhonden huilden mee, Maxima zong haar eigen lied,  het was een feestelijke bedoening.
Ook trok het veel bekijks en  camera’s, er werd gebeld en gefilmd en als de NOS-ploeg zich niet had laten verlokken om mee te dansen was het op het Journaal gekomen.
–
–
Voor liefhebers veel oude dansfragmenten in
http://www.amsterdamclubdetango.nl/historia-del-tango-tangoschool-amsterdam-club-de-tango.html
–

Pretmuziek

–
Dorps, stads, kosmopolitisch, SjanghaiBamisch, wat dan ook, zoetelijke melodieën zijn van overal en alle tijden en ook voor mij. Omdat ik weinig verstand heb van  muziek kan ik onbekommerd genieten van de gladde soort zonder me te hoeven verantwoorden. Wel zo prettig.
Musettes, Anton Karas, Strauss.  En dergelijke. Allen aanbevelingswaard voor simpele muziekzielen die hier gelukzalig bij inslapen.
Deze tango bijvoorbeeld, niet voor het eerst dat ik hem plaats maar ik vind hem mooi.

https://www.youtube.com/watch?v=-jfpD3xnVU0
Over het ontstaan van de tango valt veel te lezen maar luisteren is beter. Of dansen.
–