Nacht (herzien)

Bangelijk luister ik naar de wind,  in stormen als deze kan van alles gebeuren. Niet hier, mompel ik mezelf gerust, die ritsel is een loshangende tak, het schijnsel een manestraal en…..
–Oh ja?‘
Verstijfd staar ik in onbekende ogen.
‘Had je niet gedacht hè?‘
‘Ga weg,’ piep ik.
Zijn adem blaast vreemde geuren en beroert  mijn arm. Panisch stomp ik in het wilde weg, en weer.
Hij verdwijnt, ik blijf achter, bevend.
–
Het tocht, stond het raam open?
Bibberig sta ik op en sluit het, veeg wat zand weg… zand?
Dan val ik flauw.
=

Krachtige storm

Moet je zien hoever onze provincie al is weggeblazen.
En ik wou niet eens naar Duitsland.

Orkney-eilanden

Over stormen gesproken.
In een van mijn laatst gelezen boeken speelt het verslag van een afkickende alcoholiste. Ze gaat daartoe terug naar haar roots,  de Orkney-eilanden of Orcaden. Het noordste noorden van Schotland. Amy Liptrot is de schrijfster.
visitorkney                 wikipedia-Orkney-eilanden
Het begin gaat over de groei van haar verslaving, in Londen. Daarna speelt de ontwenning een rol, ingebed in de beschrijving van het harde leven op de eilanden. Dit voert de boventoon.  Een bijna wreed klimaat, zoals de winden op de hogere en kleinere eilandjes waar de kleuters alleen vastgebonden de straat op mochten tijdens de stormen, kleine dieren wegwaaiden, geen glazen kassen  konden bestaan en alles vastgespijkerd  werd. Geweldige beschrijving die nergens saai wordt. Interessant is ook de herkomst van de bewoners.
Toch leest het als een roman door de verhouding tot haar psychotische vader en, in mindere mate, haar overgodsdienstige moeder. En door de knappe verteltrant.
De titel slaat op de hogerliggende weiden waar het klimaat op zijn strengst is.
Hier lees je een uitgebreider review.
Een mooi boek, het kopen of lenen waard.
—

Wind wordt Storm

–

De wind trekt aan. Hij blaast en jaagt en vergroot zichzelf tot een superego en heet dan Storm.
Vluchtig kijkt hij rond in ons achtertuintje, ziet slechts een paar bejaarde bloemen.

Hier en daar blaast hij met een lauw gebaar een stokroos de kop af, jaagt een Spaans Margrietje de vijver in en begeeft zich  tenslotte, onbevredigd, naar de kust.

Daar hoort hij thuis.
Ahh, golven en krachten die hij onbeheerst kan sturen, great! Helemaal wous  stuwt hij het water op, laat  kades en stranden overspoelen, kwijlt bij de vuurtorens. Hij geniet!

Dan, na een paar uitgelaten dagen, houdt Storm zich in, noodgedwongen. Ook aan hem gaan de jaren niet zonder gebreken voorbij.

Langzaam trekt hij zich terug, de windvlagen strak regisserend naar het einde tot hij zich, tevreden maar uitgeteld,  ter ruste legt in de cloud.  Fade away…..
–