De nieuwe sandalen

Ze kraken.
‘Nog niet betaald zeker?’ kreeg je vroeger prompt te horen.
Nu zegt niemand wat,  ik draag ze alleen thuis. Voorlopig. Tot ze uitgekraakt zijn, en dat voor een echt leren paar, tistogwat.
De meest voorkomende antikraaktip is het strooien van een poedertje, talk- bak- of maïzena, onder de binnenzool.  Het helpt bar weinig, ze kraken nog steeds als de schutting bij stormweer. Die is ook niet geholpen met maïzena.
Nu ik eraan terugdenk: de stemmen van een paar oude ooms kraakten ook. Als kind viel het me al op, dat typische geluid van harde Hollandse mannenstemmen. Misschien dat ze daarom zo gretig de smerende verjaarsborreltjes dronken. Ze spraken daarna ook platter. Ook zij zouden niets hebben aan een handje maïzena, ze hadden geen binnenzool.
–
Hoe dan ook, de sandalen trek ik nog niet aan,  ze liggen in de diepvries want dat schijnt een goede tweede tip te zijn. Ver van de krokante patatjes die misschien aanstekelijk zijn.
Morgenochtend ga ik ze uitproberen en wanneer de herrie blijvend is doop ik ze in een bak olie.
Dat zal ze leren!
==

Nog een maandje…

…en de schutting is weer zo goed als dichtgegroeid.
Na regen schiet er van alles de grond uit, vaste planten lijken zich te verdubbelen.
Het is een pracht.
Deze wisteria kan ik zowat dagelijks bijknippen, zijn lange tentakels zwiepen alle kanten op.
Je kan hem beter Hysterica noemen.
De bui van vandaag was langdurig en een echte zomerregen, loodrecht, rustig, niet koud en met weinig wind. Het ging maar door en door, onder het afdak zittend viel ik in slaap bij het geluid.
Kalm gedrupdrup op de golfplaten, dat klinkt als een zoet slaapliedje.
Toen het eindelijk stopte kon ik een bosje boom maken.
Eens wat anders dan bloemen.
Morgen droog, ik zou het bijna jammer vinden.
—
ps
het regent weer, slaap lekker..
==

Ik hoorde een baby huilen

Luid en doordringend, even was het stil, kwam met meer kracht terug.
Je raadt het natuurlijk.
Wind wringt zich door kieren en hoe smaller de opening, hoe hoger hij giert.
Hier was het de brievenbus waarvan de buitenste klep telkens open waaide. Geen plakband hield hem dicht en de ducttape was op, zul je altijd zien.
Het ging best hard. Ik hoorde het in de keuken, wist niet meteen wat het was en kwam  na enig zoekwerk bij de voordeur terecht (de hoorapparaatjes geven geen geluidslocatie door). Ik heb het stil gekregen met een prop krantenpapier en een paar repen hechtpleister.
Het scheelde voor mijn gevoel
Sinds echtgenoot er niet meer is ben ik bangelijk, wat als… enzovoorts.
Maar goed.
De schutting staat er nog zij het wiebelig.
De koepel is er nog.
Zonnepanelen liggen er nog.
Zelf ben ik er ook  nog.
Tot de volgende storm.
===

Regen, en regen, en…

Zomer 2008  2018  2019  2021  enzovoorts.
Dit zijn nog maar een paar van de fotootjes, terugkijkend zou je denken dat het nooit anders deed dan regenen.
Waarom de camera juist dan gebruiken?
Het is het beeld dat je ziet door ramen waarover water sliert, dat beelden vervormt. Ook de lelijke tegels horen erbij, de schutting, en soms je spiegelbeeld. Een platgeslagen bloemetje.
Bij aanhoudende regen blijf ik kijken naar het platdak, het neervallen en opspatten gaat maar door, soms veranderend in snelheid en geluid, dan wacht ik tot het water opwaait in harde wind en weer terugvalt in een rustiger ritme.
Fotograferen is niet mijn fort, ik zei het al eerder maar dat maakt niets uit, de foto’s  spreken me voldoende aan.
Het is niet anders: ik ben een regenramenfreak.
==

Spieren kweken

Tuinieren is mooi werk maar ook krachtpatserij. Zo voelde ik het vandaag en gisteren en morgen ook nog.

Ik hakte en groef en schepte.

Het was de wortelkluit van het  Koninginnekruid die eruit moest, ze duwde de schutting omhoog.

Ik had het kunnen weten, in vroeger jaren werd de oude schutting ook opgetild en ontdekten we dat deze bloem wortels had als een mangrovebos. En dat niet alleen, ze waren knoerhard, alleen met de schop kwam je er niet door.
Dat was ik vergeten.

Dacht ik me een uurtje uit te leven, moest er al gauw de riek bijkomen. Ik stak zoveel mogelijk kapot en kreeg beetje bij beetje uit de grond.

Dat schoot niet op. Toen de bijl gezocht en in het wilde weg aan het hakken, dat hielp, spaanders vlogen op en zodoende kwam er meer los. Dikke knollen met grote bossen dunne slierten die aan de aardas  leken  vastgegroeid.
Broer en zus die me ooit  als Sterke Bertus plaagden zijn er niet meer maar ik dacht aan ze.

En weet je wat?

Ondanks de spierpijn ben ik tevreden: ik kan het nog steeds.
Alleen jammer dat niemand me zag, daarom vertel ik het zelf maar.
==

groeizaam weer

Het is wat, die herfstige buien.
Ideaal voor de tuin, dat wel.  Het groen kruipt naar elkaar toe en doordat het dicht op elkaar staat wordt het hoog.
Ik voorzie een jungle, het wakkert oerwoudfantasieën aan, kom weer bij Tarzan uit en ga aan lianen slingeren, hopend niet tegen de schutting te knallen.
Zie je nou, het begint al. Goed dat er een koudwatervijvertje is om bij zinnen te komen.
De planten staan er weelderig op, ook de bloemen trotseren wind en regen, ze varen we wel bij. Bijna letterlijk.
Vanmiddag ontsnapte ik aan een keiharde ministorm van hagel en slagregens en daar ik niet meer hoef te groeien dook ik een portiek in.
Er stond al een andere vrouw. 
Ook gevlucht voor de regen, ze was nog langer dan ikzelf.
==

Stokrozen – onweer

Dit zijn een paar van de stokreuzen, ik kon de camera niet laten liggen.
In de ochtendzon tegen achten, als het nog fris en fleurig is, is het een vriendelijke aanblik.
Ze worden elk jaar ’n beetje groter, alleen de kleuren filteren zich uit. Rood en donkerrood zijn verdwenen,  behalve 1 witte is de rest allemaal roze. Is dat bij rozen ook niet zo? Ik las zoiets, ergens.
Verder geen nieuws behalve dat de barometer terugloopt, het nadert VERANDERLIJK. Nu hoop ik dat we niet in onweer terechtkomen, als ik érgens bang voor ben…
Bang voor de koepel, de schutting, het platdak en dan die bliksem en het geratel.
Schietgebedjes helpen nooit, voor  een ongelovige komt de jezusmariajozefhelp  niet in het geweer.
Ik zal zien of het KNMI iets kan doen om eventueel onheil af te wenden  maar ik zie het pessimistisch in.
Trouwens, bloemen houden er ook niet van.
==

‘The garden my friend, is blauwing in the wind..’

Niet zo uitbundig als andere jaren, de droogte lijkt droger te zijn.
Ik weet dat het idioot klinkt maar zo voelt het aan, de bloemen ogen ook zo.
Je ziet het, de dorheid, alleen de lobelia is helder.
Het wordt langzamerhand tijd voor een ander soort tuinbeplanting. Dit is niet vol te houden en het vele sproeien is niet sociaal met deze lage waterstanden.
Ik ga op zoek naar bloemen die tegen droogte en zon kunnen, subtropisch of tropisch.
Een zandtuin vol cactussen is misschien een idee, een grote yucca heb ik al. Paar rotsblokken ertussen, een zgn verdwaalde sombrero erop spijkeren, gestreepte matten over de waslijn.  Schilderachtige hete zon aan de schutting, ondersteund door de Zangeres zonder Naam-op-repeat ,  ‘Mèhèxiiiiiicohooooo…’
Vurrukkulluk bij een ijskoud biertje, Klein-Mexico in Oost-Brabant.
En jullie mogen allemaal gratis op bezoek komen.
Ik groei er al helemaal in, tot volgende zomer. Olé!
Dit is echt Zuid-Amerikaanse muziek , aanklikken is NIET verplicht.

Opleving

Precies in het laatste strijklicht dat langs de planken scheert bloeit de roos op, je ziet hem de moedeloosheid van zich afschudden en hoort zijn verheerlijkte zuchten: zalige zon..

Zo’n zalige opleving lijkt mij ook wel wat.
Alleen, om voor één zonnestraaltje naast die roos te gaan liggen is me te gortig.
Voor je het weet sta je in het sufferdje:
‘Gisteravond hing onze plaatsgenote Bertjens bijna Naakt_over_de_schutting
teneinde de laatste zonnestraal te vangen. Ze wilde een opleving. Of de film naspelen?
Wie zal het zeggen.
Voor zover bekend heeft ze er niets aan overgehouden maar kreeg in ieder geval aandacht.’
–
Stel je de commotie voor.
Iemand stuurt een foto de wereld in.
Hollywood wordt wakker, Hilversum, de bladen, paparazzi loerend aan voor- en achterdeur, op zijn minst belt MAX voor een passende rol naast, eh, dat weet ik niet zo gauw.
Toch doe ik het niet.
Pa en moe draaien zich om in hun graf.
Buren lachen me uit.  (ik kom ze dagelijks tegen)
–
Ik neem genoegen met een foto en schenk  een bak koffie in.
Niet dat ik daar van opleef maar het is beter dan dat gehang.
Trouwens, het regent.
==

Tuin en worm

De wind en regen gingen langzaam over in briesje en zon. Daar krijg je buitenkriebels van, stoepen vegen en zo.
Ik schrobde, ruimde blad, knipte dode takken, het enthousiasme was groot.
Tot ik aan een duister hoekje kwam waar een potplant in de weg stond.
Ik schoof hem opzij en wat zag ik?
Een regenworm.
En wat voor een.
Hij was vettig en ringelig en had een smerige bleek-roze-grijze kleur en blonk.
Het beest bewoog, traag, segment voor segment krimpend en rekkend met die griezelige typisch-pootloze gang.
Lang was hij ook en bijna een vinger dik,  meer een reuzenboa in tuinformaat.
Daar had ik niet op gerekend, ik dacht dat ze na de zomer de diepte in gingen.
Haastig liep ik weg van het ondier en ging op andere plekken verder maar het enthousiasme was verdwenen. Ongeïnspireerd ruimde ik nog wat,  aldoor het monsterlijke schepsel voor me ziend.
Een uur later liep ik op mijn tenen naar de donkere hoek, de pier lag twee tegels verderop.
Ik slikte.
Toen heb ik hem voorzichtig onder de schutting geveegd, met een heel lange bezemsteel.
–