Leren en onthouden

Hoeveel onthouden we van alles wat we leerden?
Dat zal van persoon tot persoon verschillen, afhankelijk van schoolsoort, opleiding, leerplan, evt. studierichting, beroep, en nog veel meer.
Zelf ben ik het meeste meeste vergeten maar van wiskunde onthield ik een richting die ik nog steeds uit mijn hoofd ken.

==

Summerschool

←Foto uit tvgids

Gisteravond zag ik dit programma, gepresenteerd door Francis van Broekhoven met als onderwerp Maria Callas.

Dat Francis het goed doet voor de camera wist ik al.

Deze presentatie slaat alles.
Ik heb genoten van haar vlotte manier van doen en humor.
Je hoeft niet van opera te houden, toch luister je.

Ik ben nog steeds onder de indruk.
Kon ik op deze manier les krijgen ging ik direct weer naar school.

—

Terugkijken kan hier https://www.gemistvoornmt.nl/aflevering/1890990-summerschool-francis-van-broekhuizen
==

Stukje autobio

Het leven dromen.

Dat deed ze als kind, als puber, als halfvolwassene.

Veel obstakels gleden langs haar heen, ze incasseerde zowel straffen als complimenten, haalde de schouders op en droomde verder.

Waarover?

Dat kon ze niet precies benoemen. De meeste gedachten gingen vanzelf over naar de volgende, ze vloeiden ineen als tweekleurenvla.
–

Tot zover een mini-impressie.

Je begrijpt dat het niet zó erg met me was,  hoogstens droomde ik een ietsepietsie meer dan een gemiddelde puber.  Niets bijzonders.

Pas in de vierde klas van de MULO hoorde ik een opmerking waardoor ik besefte  bij de les te moeten blijven.

Een lerares vroeg naar onze plannen na het eindexamen, mij vroeg ze niets, ze zei alleen: ‘Jij laat gods water over gods akker lopen en ziet wel waar het terecht komt.‘

Dat hakte erin.

Uiteraard hield ik me groot en deed of het me niet interesseerde,  grijnsde wat.

Maar het hielp me bij het leren van de laatste loodjes.

Ik slaagde. Onverdiend, volgens een andere lerares maar dat jeukte me niet, het was een akelig mens.
–

Achteraf ga je pas nadenken.

Mijn vader en moeder deden hun best voor ons, als de meeste ouders.

Leerkrachten ook.

Het raakte me niet tot één goed geplaatste opmerking doel trof.

Dat snap je dan weer niet.
==

Lef?

Wanneer ik een koekje pikte of een andere misdaad beging verzon ik geen smoesjes, ik durfde niet te liegen. Zoveel lef had ik niet.
Eender ging het bij te laat komen op school, kantoor en andere baantjes.
Het lukte me nooit, waar moest je dat leren?
In de politiek misschien?
=

Vetplantgezin

Twee of drie jaar geleden gekregen als miniplantje en nu? Een heel gezin.
Hoe doet ze dat toch?
In de verste verten geen partner gezien en het jongt maar aan.
Daar moeten mens en dier heel wat meer moeite voor doen. Uiterlijk bijwerken, gedrag aanpassen om een aanstaande te lokken, eventueel verliefd worden.
Of, en dat lukte soms ook, jezelf blijven en hopen op een gelijkgestemde.
Van planten hoor je daar nooit iets over.
Mensenlessen gaan aan ze voorbij of ze trekken er zich niets van aan.
Ooit leerden we iets van biologie.
Toegegeven, van die lessen ben ik veel vergeten.
==

Twijfelaarster

Ze aarzelde al toen ze in de wieg lag, rammelaar of popje?
Als peuter ging het door, driewieler of stepje, laarsje aan of laarsje uit.
De kordate juf wachtte er niet op, ze zette het kind resoluut aan een spelletje.
Op de basisschool viel niets te kiezen maar de leerstof bood hulp: met -dt of alleen een -t, moet die som zus of hoort het zo. Vriendin met Anna of toch maar met Jenny.
Als puber werd de twijfel heviger.
Elke morgen dacht ze: naar school of spijbelen, leraar Engels knapper dan de Franse,
is zoenen lekker of juist niet, broodje eten of Bossche bol.
Eindeloos redeneerde ze zonder passende besluiten te kunnen nemen, geen therapie, psycholoog, neuroloog, psychiater kon haar genezen, ook niet de aanpak van een strenge tante om over coaches maar te zwijgen.
Zo aarzelde ze voort tot ze oud was en ongehuwd op haar sterfbed lag waar de pastoor haar bijstond. Hij vroeg niets want kende haar, ze was in staat te twijfelen of ze naar de hel of de hemel zou reizen.
God was genadig en liet haar geen keus: rechtstreeks naar de hemel.
Maar hij ergerde zich wel een beetje toen hij zag dat ze zich doorlopend afvroeg: op welk wolkje zal ik gaan zitten.

==

Notities.

I was always one step behind

…wij tien stappen, minstens
–
‘Leed is leed.’
O ja?  verlies huisdier is erg, een kind lijkt me van een andere orde.
–
ben niet gemakkelijk, ik geef het toe.
–
WOZ-beschikking, weer hoger aangeslagen
–
recept rica-rica zoeken – ajvar
–
boek in dialect moeilijk te lezen
–
teveel dingen waar ik me druk om maak
–
hekel aan school, zelfs bij de herinnering gruw ik
–
en meer en meer en… enzovoorts.
Prullenbak vol, bureau leeg, blocnotes half op, conceptenrij eindeloos, hoofd is hol.
Het wachten is op een serieuze inval. Volgend jaar of zo.
==

Over godsdienst

In een oud (katholiek) kerkboek las ik een vermaning van Paulus:
U bent nu bekeerd,  laat U zich niet meer leiden door de stomme afgoden, met een uitleg over het verschil tussen deze en de ware god.  Inwendig lachte ik erom, het leek op neringnijd en misschien was het dat ook.

Voorheen hadden we het vaker over deze en andere geloofszaken, al of niet serieus.

Over waarden en invloeden van religie. De grens die haast niet te trekken viel tussen kerkfatsoen en gewoon burgermansnetheid.

Opgegroeid zijnde tussen diverse kerken zagen we overeenkomsten en verschillen. En de dominante aanwezigheid van het geloof op onze eigen katholieke school.

Maar wat we ook opnoemden, we ontkwamen niet aan herinneringen, om de voorgeschreven handelingen kun je nog met ironie spreken maar bijbelse opvattingen raak je niet kwijt.  Geboden bijvoorbeeld. De symboliek van het vasten, in meerdere kringen gebruikelijk.  En meer.

Over atheïsme en agnosticisme spraken we natuurlijk en de redenen hiervoor, maar ook het aanhangen van die gedachten kon niet uitwissen: we waren katholiek. Of gereformeerd. Of wat dan ook.

Je raakt het geloof gewoon niet kwijt.

Soms vrees ik daarvoor.
Dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering een heilig leven wil leiden in een klooster. Zo’n strenge orde waarbij je niet mag praten achter een voordeur met tralies.

Grote lappen wasgoed uitwringen. En ik daar maar heilig wezen op mijn oude dag.

God bewaar me!
=

Lange woorden

Het langste Nederlandse woord

 vind je in https://moeilijkewoorden.org/langste-nederlandse-woord/

Lang geleden dachten we aan locomokipkachelfantje maar dat werd niet geaccepteerd door de juf, zal een uitgeverij het waarschijnlijk ook niet doen.

De voorbeelden in het boek zijn geschikt voor Galgje, kent iemand het spel? Daar kreeg  je  ook van  die samengestelde woorden die je net zo lang kon maken als je wilde.  Dat ligt aan de spelregels die je kunt aanpassen.
Vermakelijk was een serieuze broer die prompt protesteerde:  ‘er bestaat geen tafelpotenzaagmachineassistente. In de werkplaats van N hebben ze dat ook niet….’

Uiteraard weerspraken we het met vuur en plakten er nog een stukje aan, -bureau, bijvoorbeeld.
Echt een spel dat je moet doen met iemand die het te ernstig neemt.

Voor de discussies alleen al, net als bij scrabble maar dan spannender. En het leerzame boek erbij. ☻
=

Over complimenten

Een van de beste dingen die iemand kan geven en krijgen, mooier dan een echt cadeautje.
Hoe kon je als kleintje stralen als iemand jouw jasje mooi vond, liep je niet rond als een pauw?
Met het groter worden bekeek je het anders.
De complimenten van Moe waren goedbedoeld maar hadden weinig waarde, ze vond al haar kinderen artistiek, knap en pienter. Haar woorden zeiden ons niet veel.
Over die van vrijers kan ik kort zijn: liefde maakt blind. Een amusant gedoe omdat het de lachlust opwekte in huiselijke kring. Het was niet aardig van me maar sommige dingen móést ik kwijt: ‘Weet je wat hij zei? Hij vond me een engeltje….’
Lieve woordjes van de kinderen waren ontroerend, daar genoot ik van. Die hoorde ik graag, wie niet? En van echtgenoot, uiteraard.
Eens kreeg ik een onhandig maar schattig compliment van een man in een mailgroepje.
Het onderwerp was een gerecht waarover we ieder een eigen idee inbrachten. Tijdens het schrijven liep het water me in de mond, misschien te duidelijk.
Zijn reactie:
‘Potverdomme, wat kun jij me lekker schrijven.’
–
Op school scoorde ik er niet veel. En mòcht iemand me iets vriendelijks zeggen dan gebeurde het geen tweede maal. Mijn stuurse gezicht hielp ook niet mee.
Ik kon er niet mee omgaan, geloofde ze niet altijd en werd er onzeker van.
Misschien was het de puberteit, een gemankeerde karaktertrek, ik weet het niet.
Maar opeens was ik volwassen.
Toen deed het er minder toe.
==