Kerstverhaal 3

Mismoedig hingen de astronauten in de raket, onmetelijk diep in de ruimte.

Ze dwarrelden een beetje heen en weer en duwden zich af van het ene venster naar het andere.

‘Als ik geweten dat dat ik de kerstdagen zo erg zou missen…’ zei de een

‘…was ik ook thuisgebleven,’ maakte de ander de zin af.

Voorlopig geen bereik, wachtend op return, het viel ze bitter tegen.

Ze zaten in een vertrekje dat ze hadden opgetuigd met een kleine plastic kerstboom, versierd met lichtjes.

‘Muziek?’ kwam de derde binnenvallen. Hij reikte al naar de knoppen maar de een hield hem tegen. ‘Nee joh, dan huil ik mijn ruimtepak vol.’

Ze zwegen.

‘Alles onder controle?’

‘Uiteraard, deze avond hebben we vrij.’

‘Nou dan, waarom geen liedje?’

‘Nee echt niet, ik …
…wat is dat?’

Er klonk een geluid, van ver, vaag, brokstukken van een oud aards lied, met tussenpozen doorkomend.

Ze keken op en zagen iets bij een van de ramen.

‘Kijk nou,’ fluisterden ze, ‘kijk nou toch, Houston vond ons, verrassing…’

Geëmotioneerd luisterden ze en keken naar het beeld in de ruimte, onvolledig maar onmiskenbaar.

Stokkend neurieden ze mee.

Stille Nacht….
===

Zodra de verbinding weer volledig was zonden ze enthousiaste bedankjes, ‘een waardevolle surprise, thank you very very much!’

In Houston keken ze elkaar verbaasd aan.

‘What? What are they talking??’
==

Als familie…

Een ufo doorkruist het luchtruim, langs de ene wereld na de andere.
De bemanningsleden zijn diep onder de indruk van de onmetelijkheid, en de ontelbare sterren, aan en uit.
Rondom de aarde blijven ze hangen, de kleurigheid boeit evenals de merkwaardige vormen van continenten.
Ze vragen bij hun Ruimtechef de coördinaten op en toestemming om te landen.

Het antwoord laat op zich wachten.

Dan ‘De Interruimtelijk Adviesraad verzoekt U dringend deze planeet NIET te betreden. Verlaat deze sector.’

Verbaasd reageren ze: ‘Verklaring graag’.

Opnieuw overleg aan de andere kant.

Na enige tijd volgt het antwoord,  deze keer in minder formele stijl

‘Het is nu nog rustig in het heelal, laten we dat zo houden.’
==

Van ruimte naar rug

Interessant doen over het heelal, prima hoor maar Rug eist nu meer aandacht.
Uiteindelijk is die heel wat belangrijker dan de ruimte,  het zal de sterren worst wezen hoe Rug in elkaar zit.
Voor mezelf ligt dat anders.

Kennelijk heb ik met de schoffel, hark, schop, bezem, pootschepje  enzovoorts meteen een stukje van Rug bewerkt.
Wanneer ik rechtop sta is bukken lastig.
Lukt het eindelijk, dan moet ik weer recht zien te komen.

Als een strakke robot beweeg ik door het huis,  heb de ingezaaide potten en bedjes  opvoedkundig toegesproken en uitgelegd dat ze nog even moeten doorbijten: vandaag geen water, misschien morgen.

Ze antwoordden niet.

Wat weten ze ook van mensenruggen.
=

Heelal dijt uit

Het kost me moeite dat te geloven maar als volslagen leek kan ik er natuurlijk niets tegenin brengen.
Toch waag ik een poging omdat het indruist tegen het besef van de onmeetbare ruimte.

Iedereen mag me uitlachen (daar voel ik achter het toetsenbord niets van😏).
–

De uitleg in dit artikel zegt ook niet alles, niemand weet hoe groot de ruimte werkelijk is, ook Einstein kon dat niet weten. Er zijn aannames waarvan men niet weet of ze redelijk zijn.

Afstanden tussen ruimtelichamen worden weliswaar groter maar wie kent de werkelijke oorzaak?
Misschien is het een verschijnsel dat zich om de zoveel eeuwen voltrekt.
Misschien is er verderop een superzon ontstaan -of te dichtbij gekomen-  die aan de sterren en planeten trekt.

Misschien hebben de objecten meer plek nodig om een onnaspeurlijke reden die we nog niet kennen.

In astronomens ogen is dit kletskoek maar ik vraag me deze dingen af.

Van naar ?
==

Iemand die alles heeft

Iets vers’ of nieuws,  daar heb ik zin in.
Vers ei? Voedsel? Echtgenoot? Gedicht?
Nee…
Wat dan wel?
Een andere wereld, zou dat kunnen?
Hm, volgens mij niet.  Nieuwe aarde dan?
Het valt te proberen.
Gooi alles en iedereen eraf en wacht tot er iets ontstaat.
Waarschijnlijk hetzelfde als wat we nu hebben, maar we kunnen van te voren toch dingen inzaaien?
Op alle denkbare plekken strooien we zaden van eetbare plantensoorten. Van graan tot kokosnoten en alles daartussenin.
Daarna duiken we de ruimte in, in hyperslaap met de wekker op tien eeuwen en dan een ritje terug, kijken hoe het uitgepakt heeft.
Gunstig? Dat gaan we niet verstoren en blijven weg.
Hetzelfde als heden? Dan gaan we ook weg.
Goed plan maar –
wat heb je er dan aan?
Ehm….
wie weet verdrijft het de verveling,  misschien?
===

De aart(d)spessimist

Is het zoeken naar leven in de ruimte wel wenselijk?
Stel dat er een planeet gevonden wordt (bijna ondenkbaar maar je weet het nooit)  dan heb ik op voorhand medelijden met de nieuwelingen.
Zolang de mensen zelf nog van alles moeten uitvechten zullen ze alleen maar narigheden brengen.
–
Ze beginnen met een gemengde delegatie, kleurrijk, van alle gezindten, gewoonten enzovoorts, prediken eenheid terwijl de leden stuk voor stuk een dubbele agenda hebben. Naar aardse gewoonte.
Die groep gaat op expeditie in het nieuwe land om te kijken welk gedeelte het meest winstgevend is. Alle leden dragen vooral de eigen bedoelingen uit,  te weten die van hun president.
Grootheidswaan en wantrouwen reizen mee evenals hebzucht en jaloers racisme en dan de relifreaks nog.
Er ontstaat bedekte onenigheid, daarna bekvechten ze openlijk en tenslotte stationeren diverse aardse landen een defensie-eenheid op de nieuwe planeet en noemen het consulaten, dat maken ze de nieuwelingen wijs.
Het kan niet uitblijven: de ontvangers raken besmet met de menselijk geest en weigeren handel te drijven met de overheersers, ze belazeren elkaar over en weer.
Zo slepen de verhoudingen zich voort.
Met wat goede wil moorden ze elkaar uit en ontploft de planeet.
–
Gezien deze mogelijkheid is het te hopen dat het, bij eventuele ontdekking, een planeet betreft met een hoog virusgehalte of andere kwaadaardige eigenschappen.  Die waarschuwingssatellieten uitstuurt met teksten als: ‘blijf weg als je leven je lief is’  ‘opzouten’  ‘wij eten mensen’  ‘we hebben geen IC’s’.
==
Vraag: hoe zou een optimist dit zien?
==

Enkele koppen

Trump  oppert de presidentsverkiezingen uit te stellen.
Ik wacht op zijn voorstel ze over te slaan en automatisch het volgende termijn president te blijven.
–
China, VAE, VS sturen raket.  Supertrio  naar Mars.
Het is te hopen dat er geen voorrangskruisingen zijn in de ruimte.
–
Geestelijke gezondheid in gevaar door constante corona-angst.
Ook dat nog.
Was ik al bang voor griep, loslopende wielrenners,  muizen, inbrekers, vampiers…
–
Drukke plekken in Amsterdam en Rotterdam wacht een mondkapjesplicht.
Demonstranten slijpen reeds de messen.
–
Ik mis de boeren op het nieuws.
Op reces?
–
Verder niets als narigheid.
Dat is geen nieuws.
===

Gezwam in de ruimte?

Begin  jaren 1960 hoorden we de eerste geruchten over verdwaalde mensen in ruimteschepen. Men scheen signalen te hebben opgevangen van vage en wanhopige stemmen, al of niet met veel ruis maar duidelijk verstaanbaar, in de trant van ‘…help me alstublieft help ik ga dood…’   of  ‘…haal me terug..’, de een nog ellendiger dan de andere.
Ze spraken Engels maar dat zei natuurlijk niets.
Men ging uit van landen die het niet zo nauw namen met de moraal, die doodleuk mensen de lucht inschoten zonder voldoende kennis van zaken, het zouden trainingen zijn, uitprobeersels, een soort raketje-spelen. Dat mensen stierven deed er niet toe.
We hoorden dat met name een paar oosters landen waaronder China hier debet aan waren.
–
Het werd geloofd door een paar mensen die ik kende. Niet zo gek als je weet dat ruimtevaart volop in de belangstelling stond en er sprake was van de eerste maanvlucht.
Zelf wist ik niet wat ervan te denken.
De sf-romans en verhalen die ik over dit onderwerp verslond waren veel spannender dan de geruchten.
Iemand zei eens: Maak je geen illusies, in het geniep gebeuren zulke dingen overal, in het westen net zo goed.
Tja, ik las natuurlijk ook boeken over geheime diensten en zo, dus het zou wel eens waar kunnen zijn.
Later hoorde je er nooit meer wat van, wie weet is dit  een echte  ?
==

Positief fantasietje

Het zijn harde tijden, appt een moeder naar haar vriendin. De kinderen zijn me lief maar ik ben ’n beetje moe.
Ik word zo stijf, jammert het meisje van de gesloten sportschool.
Mijn beste klaverjasmaatje is nu ook al dood, zucht opa, zijn verdriet spat van het scherm.
Veel mensen hebben het moeilijk, er zijn overleden familieleden, gemis van ouders en grootouders, baan- en inkomensverlies. Het ongemak van isolatie is groot.
En toch.
Na ongeveer een halfjaar wordt een kentering zichtbaar.
Er treedt gewenning op, langzaam, langzaam.
Kinderen lopen hand in hand, ouders erachteraan, samen, intiem, zonder de behoefte aan buren en groepjes.
Deze trend zet zich voort en breidt uit, meer en meer raakt men gesteld op persoonlijke ruimte, ja, zelfs jongeren krijgen het mee. Ook zij lijken de privacy te waarderen.
In ouderenkringen maakt men grappen en wordt de uitgestoken wandelstok als maat gebruikt: tot hier.
In de bus, winkels, kerken, op campings, in scholen, overal waar regels verzacht worden ziet men dit patroon in alle landen. Mensen leven op in een nieuw bewustzijn en aangepaste banen. Banken jammeren nutteloos.
Men herwaardeert de aarde.
–
De vreselijkste griep die geen kansen meer maakt, wijkt, verschuilt zich in duistere hoeken maar de angst is verdwenen. ‘We kunnen dit aan,’ verzekert men elkaar.
Natuurlijk, het is te verwachten dat er psychologisch geprutteld wordt: we zijn kuddedieren, gaan psychoses krijgen en wat al niet meer.
Mensen luisteren slechts zachtjes en gaan hun eigen gang. Zij en de overheden en zorgverleners en alles en iedereen, ze hebben gewonnen.
Eén vraag blijft:
waar zitten die presidenten toch, je weet wel, Poetje en Erdje.
En waarvoor slaat die oranje Amerikaan zich nou op zijn borst?
==

Arme zon

Ik ben zo moe
vol oeroud zweet
en niemand weet
van het taboe
dat me verbied
te stoppen met
dat schijnballet
zo hypocriet.
.
De ruimte is
een vat vol dwang
je leven lang
bemoeienis
je doet wat moet
en je begroet
de erfenis
van plichtsgevoel.
De ruimte is een dooie boel.
==