De bijna-laatste dag van het jaar en..

…er is al een begin van dat bijzondere sfeertje.
Het uitzien naar de feestelijke avond, allemaal thuis met vrijers/verloofden, iets lekkers en limonade, kaartspelletjes, gelach en radio aan .
Maar bovenal: opblijven! Niet naar bed hoeven terwijl je beneden de groten hoort lachen en murmelen, hoe mooi wil je het hebben?
Intussen bouwt  de spanning zich op, straks zoent iedereen door elkaar,  dan in het donker naar buiten voor het vuurwerk met sissende knallen en buren die nog meer zoenen.
Prachtig en spooky tegelijk.
Voor een kind in ieder geval.
–
Het is dit jaar buitengewoon rustig in de buurt, een enkel verdwaald rotje tot nog toe.
Misschien niet te geloven  maar ik mis de vroege knallers ’n beetje ondanks de ergernis van andere jaren. Ze hoorden bij de sfeer.
Maar ja, kleine plaats, geen grootse protesten.
Laten we het maar zo houden.
Dat is verstandiger.
==

toetsen

Radio zacht, wind en regen tikken, ik zit aan de toetsen en suf.
Thee, heet en ’n beetje sterk zal me wakker maken.
Het softe radiodecor kan uit.
Ik slurp de hete thee, zit aan de toetsen en suf.
Televisie zal me wakker maken, dichte gordijnen, paar kaarsen erbij.
Ze suizen, zachtjes, begeleiden een monotoon tv-gebabbel
en meer, en
Ik zat aan de toetsen en sliep.
==

Matigen?

Tja, het klimaat sparen. Eco-doen, co²,  soberder leven. Dat juich ik van harte toe.
Maar ik vind het wel een beetje zielig voor mijn generatie en ouder. Als arbeiderskind van eind ’40 – 50 leden we geen honger, het was niet vreselijk slecht, maar royaal was het leven allerminst.

Volgens mij hebben we voldoende water uitgespaard voor de rest van ons leven.
Er was een douche die stond voor één stortbadje per week, we mopperden dat we beter weer in de teil konden gaan. Radio mocht aan maar overtollige lampen moesten uit.
Een auto was er niet. Kolen werden mondjesmaat besteld want Pa stak zelf turf.
We hadden een geit voor de melk (armeluiskoe noemde men dat) en met de kerst werd een van de eigen konijnen geslacht. Daarnaast een kip voor de soep.
Eigen groente en fruit, dat laatste bevatte zelfs gratis vers vlees, niet altijd maar toch.
Eindeloos was de lijst van soberheid, van kleding tot vervoer, van eten tot lichaamsonderhoud tot goedkope vakanties in Castricum, ik denk dat we in latere jaren niet voor niets zo gretig van het betere leven genoten
–
We hebben al zo verstandig geleefd, daar begin ik niet meer aan.
Echt niet.
Ik maak alles op.
==

Oud geluk-nog ouder geluk→→→Adam+Eva begonnen er mee.

Van de week hoorde ik dit liedje.
Toen was geluk heel gewoon
En weer werd ik bevangen door een negatief gevoel.
Het zelfde heb ik met vergelijkbare nummers als Het Dorp
Waarom? Ik weet het niet maar ik vermoed dat het de vroeger-verheerlijking is die me tegenstaat.
Begrijp me niet verkeerd, we hadden het goed, beginjaren vijftig
De zaterdagavond leek enigszins op die van het liedje, eerst in de grote teil, er was iets lekkers bij de koffie, broer luisterde naar ‘Sprong in het Heelal’ en ik mocht meeluisteren al was ik jonger, terwijl de groten andere dingen deden, er werd gelachen. (Toen nog) zonder borrels. Het was knus.
Waarom dan die hekel? Misschien het kneuterige woordje ‘knus’?
Het stoort me ook als de tijd erna afgekraakt wordt.
Alsof we later allemaal plastic rozen hadden, onze kinderen nooit gelukkig waren, ze alleen maar in modderplassen zouden moeten zwemmen, op doorgegeven fietsen rijden.
En wat zeggen die weemoedigen als hùn vader opschept over zìjn jeugd?
‘Ja hoor, daar gaan we weer…’
‘Dat was vroeger…’
‘Je leeft in het verleden, opa…’
en…
Dat is het! Nu snap ik het.
Het moeten sprookjes zijn die doorgegeven worden zolang er mensen zijn.
En er zijn mensen die er in willen geloven en het op hùn beurt doorgeven.
Dat ik het niet eerder begreep.
—
ps Ik geloof niet in sprookjes.

Het was een warme nacht

Naar bed gaan is niets bijzonders, beetje rommelen op badkamer, prutsen met hor en raam, frunniken in boek en schrijfblok.
Zoals gewoonlijk.

Dan hoor ik gepraat,  een zacht gebabbel op de achtergrond.

Wat nou? Hoor ik buren of wandelaars? Tot in de slaapkamer? Nee toch?

Ik kijk naar de radio naast bed en controleer. Hij staat uit. Misschien de uitknop kapot? Ik trek de stekker eruit.

Het gebabbel gaat door.

Verwezen kijk ik rond. In geesten en sprookjes geloof ik niet, tinnitus is het niet (dat klinkt heel anders), logé’s zijn er niet, inbrekers zullen zo stom niet zijn.
Verborgen ruimtes in de muur?

Bangig check ik de andere kamers en vliering. Niemand. Naar beneden durf ik niet meer.

Tablet staat uit.

Telefoons ook.

Voorzichtig, zwetend van nog meer angst, je weet nooit wat of wie je opmerkt,  glijdt ik geruisloos onder het laken.

Kijk op en…

…zie de televisie aanstaan. Was me niet opgevallen.
Pfffff.
Heb ik waarschijnlijk zelf aangezet met het boekengefrunnik, de ab ligt tussen potlood en papier.
Ik dweil mijn gezicht droog. Nu kan ik rustig slapen.
O ja?
Wie zegt dat ik het zelf deed? Ik kijk immers nooit als ik in bed lig? En nu zou ik plotseling het toestel aanzetten? Ongeloofwaardig, absoluut.
Nogmaals met de spiegel onder bed loeren. en…
–
De rest kunt U zich zelf wel voorstellen, het gedraai in zweterige lakens.  Opschrikken, licht aan, licht uit.
Maar ik heb de ochtend gehaald. Levend en wel.
–

Carnavalsrust

De radio liet hoempamuziek horen. Terwijl het over vijf weken pas carnaval is.

Geschrokken zocht ik een ander station.
Begrijp me goed, ik gun iedereen een feestje, ook wij genoten er vroeger van maar na een paar jaar was de zin op.
En als je er niets voor voelt wil je de muziek ook niet horen, die is alleen te pruimen voor de carnavalist himself.
–

Eens, op de openingszondag, dachten we de de boel te ontlopen door een fietstocht te maken. We zochten ons heil in de Staatsbossen.

Het duurde even voor we er waren; niet alleen was het dorp zelf in feeststemming, ook de wegen rondom waren druk. Carnavalsverenigingen uit alle plaatsen vereren elkaar met een passend bezoek: de hofkapel met grote trom voorop naar de optocht. Het was lachen, dat wel. Niettemin waren we blij het bos te bereiken.

Maar ook daar hoorden we ritmisch gebonk tot in de verste paden. Begrijpelijk natuurlijk; windstil, grotendeels kale bomen en struiken, nog weinig vogels, ijle lucht die alle geluiden doorliet.
Enfin, het scheelde.

Ineens zag ik een van de dieren die daar rondstruinen, Schotse Hooglanders en andere gevaartes.  Ook dat nog, ik ben vreselijk bang van wilde beesten en vroeg me af ‘of ze niet extra woest zouden worden door de muziek, straks doen ze de polonaise met ons. Ik wil terug…‘

Man lachte me uit maar ging mee, we besloten koffie te drinken in een achteraf  cafeetje en daar was het stil,  er stond zelfs geen radio aan.  Geen personeel in boerenkielen.
Lampen suisden, de kastelein en een klant praatten wat.
Beetje warm, beetje rook,  een paar mensen aan het biljart.  Sfeertje!
De beste carnavalsmiddag ooit.
–