papier

Rouwen, ieder doet het op zijn eigen manier.

door bertjens

Rouwenden hebben tijd nodig.
Hoewel een triest gegeven is het boeiend de verchillende gedragingen van nabij te zien. Je hoopt maar dat ze helpen bij de verwerking, veelal doet het dat ook.
Dit zijn een paar voorbeelden die wij zagen. De meeste mensen zijn ongetwijfeld  bekend met vergelijkbare situaties.
–
Koppig kookte hij ‘haar’ appelmoes met vanillesuiker. Voor hem weerzinwekkend maar zo hield hij haar levend.
–
Duiven waren er altijd al. Pas na zijn dood herkende ze haar man in een van hen en begreep ze waarom hij dagelijks tegenover haar huis kwam koeren.
–
Bijzonder droevig was de vrouw die, pas weduwe geworden, zondags Studio Sport aanzette, een programma dat ze voordien verfoeide.  Ze zag het als een soort ode aan hem en hoopte dat hij er blij mee was.
–
Een onleesbaar vodje papier dat ze in zijn nagelaten portemonnee vond , dat was volgens de helderziende een boodschap van gene zijde: ‘ik maak het goed’. Het maakte haar bijna gelukkig.
–
Na een uitgesproken slecht huwelijk verhaalde ze na zijn dood doorlopend van die prachtige echtgenoot, zijn goedheid, zijn liefde en meer. Toen uiteindelijk niemand meer luisterde hield ze er pas mee op.
–
Een vrouw had na echtgenoots overlijden een paar filmpjes van hem aan elkaar laten plakken en er zijn lievelingsliedjes bij laten plaatsen.
Elke dag keek en luisterde ze, huilend. Ik weet niet wanneer het ophield.
–

Advertenties

Lezen en schrijven

door bertjens
Het was een lange dag met veel (winkel-)bezoek en geblader in tijdschriften. Daarbij kwam de volgende herinnering bij me op.
–
In het huis van mijn jeugd zwierf altijd lees- en schrijfwerk.
Van krant tot kladblok, van tijdschrift tot postpapier en van alles daartussenin.
We vonden dit heel gewoon, bij familie zagen we het ook.
Ook in mijn eigen gezin tierden de papierhopen welig.
Toen, op een dag, kwamen man en ik bij nieuwe kennissen te logeren.
Hartelijke ontvangst, prima bed, brood en bad; toch was ik te vroeg wakker (als gewoonlijk) en ging op zoek naar iets te lezen, desnoods een oude krant.
Niets.
Helemaal niets vond ik behalve een bijna lege krantenbak. Daar lag een haakwerkje in.
Omdat we de avond tevoren gekaart hadden keek ik of het spel er nog lag, ik hoopte op een bijbehorend blokje met potlood of iets dergelijks. No way.
Ik was er beduusd van.
Natuurlijk begrijp ik dat niet iedereen van lezen houd of geen krant heeft maar de meeste huishoudens hebben iets van papier, zelfs degenen die altijd alles opruimen, al is het een kalender voor afspraken en verjaardagen.
Ik zou niet weten hoe ik de overtollige tijd moest doorkomen, ook toen ik voor de kinderen zorgde en sportte en een echtgenoot zoet hield was er tijd teveel.  Misschien was handwerken nuttiger geweest. Of wat dan ook.
Dit speelde me door het hoofd.
–
De kennissen waren eenmalig, kerstkaarten kwamen niet meer.
Ze hadden zeker geen pen.
—