De geur van regen

Vanmiddag, staande in de open achterdeur, kwam er een uitgesproken geur in mijn neus. Iets verfijnds en groeizaams. Het regende.
Zoetjes, net genoeg om de achtertuin alert te maken.

Alle planten sprongen in de houding, ik hoorde ze snuiven, deed zelf ook mee en dacht aan het plastic gewas in de voortuin.
Dat zou het niet begrijpen,  kunstgras heeft geen gevoel.
==

‘Ze praatte en praatte..’

Ze was niet te stoppen, het meisje dat ik trof in de bibliotheek.

Eindeloos was de uitleg over haar tijdelijke afwezigheid en dat het haar speet,  maar door dit en dat en blabla en nog meer bla.

Na vijf minuten viel ik in. ‘Wat vervelend meid maar ik moet nu echt weg.’ Hierdoor aangemoedigd begon ze een nieuw draadje. En toen en toen en toen en daarna.
Opnieuw onderbrak ik haar. ‘Ik heb werkelijk geen tijd meer, volgende week ...’ en opnieuw begreep ze me verkeerd.
Wat nu. Zonder meer weglopen was te bot. Van de andere kant, ik had nog maar tien minuten.
Ik sloeg heel hard met een vuist op tafel. Boeken sprongen op en de biebmevrouw snelde toe. Het kind praatte door, haar boeken bijeen leggend.
In wanhoop keek ik de mevrouw aan, ze knikte. ‘We kennen haar,’ mimede ze.
We overlegden woordeloos.
Na een laatste blik op de klok begreep ik: wat moet dat moet en drukte op de neus van het meisje waarna het geluid wegstierf. De biebmevrouw trok aan de haren, de mond klapte dicht.
En zo, zonder dat ik op een lompe manier weg hoefde te gaan kon ik op een beleefde manier afscheid nemen.
Ik lachte het meisje vriendelijk toe, legde uit dat ik haast had en vertrok.
Ze snapte er niets van en gelooft het nog steeds niet.
–

Kerstvoorbereidingen

Met de kerst doe ik iets meer moeite voor het uiterlijk, gasten moeten tenslotte een hele maaltijd tegen je aankijken.

Daartoe is oefening nodig.

Kleurtje hier, lakje daar, misschien gooi ik er nog een paar nieuwe sokken tegenaan.
Een extra bloem in het haar telt niet meer mee. Ik probeerde het met de tak van een kerstster maar de gelijkenis met een jeugdige oma  was te treffend.
De juiste haarkleur is gauw gevonden want maar een klein beetje nodig, in geval van nood kan ik altijd nog een langharige  puppy  op het hoofd binden.
Nagellak blijft achterwege, ik vind het een vreemd gezicht bij het opdienen en afruimen, bij al het keukenwerk. Misschien kan er een huishoudkleurtje op, biogroen met rodekoolpaars of zo.
Ook denk ik aan een carnavalsbril met voorgedrukte ogen maar dan in het serieuze, met de eigen kleur, wimpers aangezet, lijkt me ideaal.
Lippenstift is nog niet aan de beurt en van een kunstneus is geen sprake, er zijn alleen maar ‘lollige’ feest- en clownsneuzen. Als ik nou eens met wat gesmolten was of kaarsevet zèlf een mooi modelletje vorm en roze verf?  Handje sproeten erop? De juiste lijm gebruik?  Heb ik eindelijk dat begeerde eigenwijze neusje.
Hoewel…
…kan ik niet beter een nieuw hoofd kopen?
–