Verslapt hangt Heliant haar kroon
vermoeid en wars van vlagvertoon
ze is niet meer het zon-icoon
alleen nog maar een ondertoon
van wat ze was in’t landschapsschoon.
De rest zou volgen, het patroon
van droogte is nu dood-gewoon
natuur betaalt slechts hongerloon.
–
Tagarchief: natuur
Laatste woorden
Ze ligt en wacht.
Mijmerend over wat komen gaat.
Hemelse heerlijkheden?
Daar gelooft ze niets van.
Heet hellevuur? Dat gelooft ze evenmin.
Is er überhaupt nog een bewustzijn? Nee, niet menselijk voelbaar.
Wat met het lijf?
Ze denkt aan de natuurlijke weg, vergaan tot een paar botten. Letterlijk terug in aarde. Het idee van wriemelend ongedierte doet haar huiveren.
Crematie overweegt ze, ashes to ashes.
Dood is dood.
Waarom zou je een reeds ontbindend lichaam bewaren? Er zijn liefdevoller aandenkens om je een overledene te herinneren.
Er valt haar iets in, ze glimlacht en tast naar pen en kladblok.
‘Doe er knoflook bij, ik hield van de geur.’
–
Haar
Kijk eens wat een boel krulletjes ik toen had.
En helemaal echt.
De kapper hoefde er niets aan te doen.
Zeg nou zelf, daar kan toch geen permanent tegenop?
Geef mij maar de natuur.
Foto’s uit prille jeugd
Je ziet dat de vrijers toen al achter me aan liepen,
dat ik in de natuur woonde,
dat Poes ook meedeed,
en dat ik groeide als kool.
Het was een gelukkige tijd.
Ik zou hem graag nog eens overdoen.
Maar dat huisje bestaat niet meer.
–
Oostvaarderplassen
Bijvoeren heeft geen zin aldus Staatsbosbeheer.
Een dier uit de oerwouden zou zich schamen in zo’n veldje te wonen.
https://nos.nl/artikel/2215552-bijna-700-grote-grazers-oostvaardersplassen-afgeschoten.html
–
Plaatje
Geen foto, wel dit bloemenmeisje dat ik bijna vergeten was maar terugvond in een verloren hoekje waar ze zat te sippen, bang dat haar uiterlijk verwelkte. Ze begreep niet dat de natuur in documenten altijd fris blijft, frisser dan we zelf zijn.
Misschien herinnert iemand zich haar nog, van facebook of een vorige weblog.
Ze is gemaakt van dingetjes en bloemblaadjes uit de tuin, fleurig genoeg om als gravatar te gebruiken en nu ik dit zie: wat stonden er leuke planten in dat tuintje, nooit bij stilgestaan.☺
–
Dit is het laatste logje voorlopig, morgenavond vertrekken we.
Ik weet nog niet wanneer ik me weer meld.
Groeten iedereen en tot later.
–
ps voor wie boze plannen heeft, ik laat een oppas achter.☻
Korte picknick

We vulden een mand en namen een plaid.
Eenmaal op de hei spreidden we de spullen uit en daar zaten we, klessebessend en etend, genietend van de zon. Althans, ik.
Zij bleef maar rondkijken en op de plaid kloppen en na een uurtje gaf ze het op. We blijven niet lang, zei ze, zullen we koffie drinken in het dorp?
Huh? Met voldoende drinken bij ons?
Toen gaf ze toe: er leven hier adders.
Ik vloog minstens een meter op, panisch. Dat lieg je toch?
Nee, zei ze, echt. Het leek me een leuk uitje voor jou maar eerlijk gezegd griezel ik me dood.
Anders ik wel. Het idee.
Gehaast propten we de boel in de mand en met hoog optrekkende knieën beenden we weg, zorgvuldig om ons heen speurend.
Later, bij haar thuis, was ik nog steeds niet gerustgesteld. Ze woonde buiten de kom, er was een flinke tuin met veel groen. Wie zegt dat daar ook niet van alles rond sloop? Zo ver was het niet vanaf de hei.
Zwager lachte me uit en begon de bekende uitleg. Ze gaan de mensen uit de weg, hoeft niet bang te zijn enzovoorts, tenslotte beweerde hij dat hij elke avond controleerde. Nou, dat hielp…
De logeerpartij eindigde zonder incidenten.
Fobisch ben ik niet maar in een buitengebied zal ik nooit op de grond of een boomstronk of iets dergelijks gaan zitten, ook niet in de bossen rondom ons dorp.
–
Van niet-inenten tot verval. Een spinsel.
‘de eindtoestand die bereikt wordt in de ontaarding van de materie en
energie in het universum.’
De meest begrijpelijke omschrijving die ik kon vinden maar voor wie het moeilijker mag: lees entropie Aanvullende vragen in de-tweede-hoofdwet
Wat vanzelf vergaat kan nooit meer vanzelf teruggaan naar de originele staat. Gooi je hebben en houden in een onbewoond gebied en kijk er tien jaar niet naar om. Het is voor een groot deel verroest, gezandstraald, kapot, verminkt, vergaan en de natuur kan het niet meer repareren.
Bij een praatje over inenten herinnerde ik het me door de volgende vraag en antwoord:
‘laat de natuur zijn gang gaan’
Een vergelijking met entropie, een wereld waar ziektes ongehinderd de kop opsteken en de mens afbreken. Die raakt verzwakt en kan niet meer geheeld worden, vegeteert langzaam tot de dood.
Het zal de warmte zijn.
Zodra je langer dan een half uur in beweging bent voel je je al gebroken.
–
Illegale stort
Het is onuitroeibaar.
We fietsten en wandelden voorheen talloze malen door de bossen, langs de Maas, over de hei en keer op keer kwamen we iets dergelijks tegen. Niet alleen bouwafval en zolderopruimingen, ook meubilair, verroest tuingereedschap en volle vuilniszakken. De laatste waren van het oude soort, die zijn veel goedkoper dan de blauwe. En slechter want ze waren meestal kapot. Er huist nogal wat gedierte in de natuur en die roken waarschijnlijk iets eetbaars.
Ook zagen we een paar keer zakken met pampers, niet eens verborgen, gewoon tussen de bomen gedumpt. Propvol en maar half dichtgemaakt.
Dat de troep in de mooiste gebieden gesmeten wordt is logisch: door bomen en struiken zijn de vuilakken onzichtbaar vanaf de weg.
Op één plek lagen wekelijks vier of vijf gescheurde zakken met huisvuil, maanden lang. Uiteraard ruimde de gemeente – of wie dan ook- het telkens op, de dader zal gedacht hebben dat het een ophaaldienst was en bracht nieuwe zooi. Onbegrijpelijk, in het vullis lagen geopende brieven en enveloppes verspreid, namen en adressen waren dus bij de hand. Toch zeker geen gezeur over privacy en briefgeheim??
Waarom doet iemand dat. Geloven ze echt dat het groen vanzelf alles verteert? Voor het geld?
Dicht bij huis? Niet naar de legale stort willen?
Dat laatste is nog te begrijpen. Lange wachtrijen, afval moet specifiek verdeeld, personeel doet zijn best maar weet het niet altijd precies.
Maar dan nog.
De natuur opzadelen met rotzooi is crimineel.
–
Over cliché’s
Maar soms word ik zo narrig bij het zoveelste loze zinnetje dat ik moeite moet doen om niet te reageren.
Een greep.
–
‘Politici zijn allemaal zakkenvullers.’
‘Er lopen meer gekken rond dan er in een tehuis zitten.’
‘Kunstschilder? Dan is mijn kleine broertje het ook.’
‘Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus.’ Treurig: het boekje werd nog gekocht ook.
‘Dit gevecht kon hij niet winnen’, een intrieste conclusie die me altijd pijn doet bij het lezen ervan.
‘Laat de natuur zijn gang gaan.’
Enzovoorts.
Ik houd het netjes; ongefundeerde politieke meningen laat ik achterwege.
Waarom het nu bij me opkomt?
Door een ronkend gezegde dat graag gebezigd wordt door napraters die indruk willen maken:
‘Als je de mensen leert kennen ga je van dieren houden.’
Tistogwat, een interessantdoener moest weer zo nodig.
–