https://platoonline.wordpress.com/2023/04/05/we-300-april-2023/
De aarde zuchtte.
Heel voorzichtig, haar inwendige organen mochten de bewoners geen schade toebrengen. Wat hen te wachten stond was al erg genoeg.
Mensen, flora en fauna, alles zou vergaan, als een trage wolk in de lucht, fffft, opgelost in het niets.
Voor haarzelf was het niet erg, als ruimtelichaam wist ze als geen ander dat haar bestaan niets voor de toekomst verzekerde, niet wat een menselijk wezen zich daarbij voorstelde.
Maar ze voelde medeleven, als enige in haar stelsel gezegend met wonderlijke maar boeiende levensvormen, juist die, die haar dit gevoel hadden geleerd.
Ze moesten verdwijnen. Totaal. De ruimte kon of wilde de aarde niet meer onderhouden.
Ze moesten verhuizen.
–
Zij wist werkelijk niet hoe dit nieuws door te geven.
Het heelal steunde haar niet, mensen zouden het niet geloven, niet willen of kunnen accepteren, hoe moest ze hen duidelijk maken dat er haast geboden was met de ruimtevaart, dat er dringend nieuwe werelden nodig waren?
Ze had al een paar forse hints gegeven door onverwachte wentelingen, versneld en vertraagd, men was er ondersteboven van en zocht naar oorzaken, denkend aan nieuwe opwarmingsproblemen.
Ze zuchtte nogmaals, beseffend dat het niet zou lukken tijdig te waarschuwen, ze spraken niet dezelfde taal ondanks eeuwenlange ervaring.
Het vooruitzicht van een leven dat uitwaaierde in het niets, traag, de lichamen uiteenvallend, oplosten, wie weet met pijn… het beeld was niet te verdragen.
Tenslotte besloot ze tot een zachte dood.
Ze verzamelde stilletjes een enorm reservoir aan gifgas, ver buiten aards gezichtsveld, tot ze voldoende had en liet het over de oppervlakte stromen, over alle zeeën, landen, wouden, en pas toen definitief alles en iedereen rustig leek te slapen stopte ze.
Meer kon ze niet bieden.
Ze gaf zich over.
De ruimte nam hen als een trage wolk die oploste in het niets.
=
ps
Straks komen er logé’s.
Ik wens iedereen alvast smakelijke paasdagen.
Tot morgenavond of later.
–