Dag, droom.

Er volgen alsnog een paar warme dagen. Daar verheug ik me op, in september blijft de hitte ’s avonds niet hangen, zo zou ik het de hele herfst wel willen.
–
Het was ideaal als de natuur persoonlijke verzoeken kon inwilligen, die bestuurt tenslotte het weer. Ik snap dat ieder zijn eigen klimaatje teveel gevraagd is maar een meteorologische loterij lijkt me wel wat. Als probeersel.
Elk seizoen één winnaar per provincie, beter nog: per gemeente. Daar profiteren alle bewoners van.
Stel je de feestelijke loting voor, Chantal doet de trekking, kust de stralende gelukkige, iedereen is blij. KNMI biedt een extra prijsje, een zonnebril of zo.
–
Maar het zou niet in vrede verlopen, vrees ik.
Protesten, complotten en halvegaren verstoorden waarschijnlijk de gang van zaken met heibel over de uitslag.
Het zonnetje zou de winnaar niet gegund dus verduisterd worden.
En het weer?
Dat hield het voor gezien en  liet de mensen aan hun lot over.
De natuur eigen.
==

Insecten van nabij bekijken?

Nou nee,  ik ben zuinig op een goede nachtrust.
Bovendien herinner ik me beelden van een vlieg, vlo, luis en nog wat van dat gespuis. Sterk uitvergroot,  de bloeddorst droop zowat van de foto’s. Likkebaardend keken ze de kijkers aan en het  ìs dat het schoolboeken waren, ik had ze morsdood gescheurd.
Vooral de luis was huiveringwekkend. Jaren van wakker gelegen.
Tja, insecten zijn nodig, leerden we.
Ik begreep dat ze nuttig zijn en hun plaats hebben in biotopen (welke dan?) al zie je dat de natuur zich aldoor aanpast bij een teveel of teweinig van wat dan ook. Het zou me niet verbazen als de wereld bleef bestaan wanneer bijv. alle muggen uitstierven
HIER  lees je er een artikel over, voornamelijk mooi door de bloemfoto, de tekst is voer voor entomologen.
Misschien ook voor de lezer.
ps
ik heb er een klein vergrotinkje bij geplaatst.  Is nog net acceptabel.
==

Het imperialisme van vaste planten

Een paar oudere foto’s maar in de tuin elk jaar nieuw, de tekenen zijn al zichtbaar.
In de basis veranderen ze niet, ze vernieuwen zich door uit te breidden en meer plaats in beslag te nemen, hier en daar een kind te deponeren.
Soms teveel, dan spreek ik ze streng toe over bescheidenheid en samenheid. Ze luisteren nooit, keihard gaan ze door.
Medeleven met buurplanten is in de natuur onbekend.
Dan wordt het de botte bijl, wortelen scheuren en de keuze: overdadige groei weggooien of elders neerzetten? Meestal  is het de kliko ivm gebrek aan grond.
Keihard kan ik ook zijn.
–
We kunnen ons beter niet aan de natuur spiegelen.
==

exit zonnebloem

Verslapt hangt Heliant haar kroon
vermoeid en wars van vlagvertoon
ze is niet meer het zon-icoon
alleen nog maar een ondertoon
van wat ze was in’t landschapsschoon.
De rest zou volgen, het patroon
van droogte is nu dood-gewoon
natuur betaalt slechts hongerloon.
–

Laatste woorden

Ze ligt en wacht.
Mijmerend over wat komen gaat.
Hemelse heerlijkheden?
Daar gelooft ze niets van.
Heet hellevuur? Dat gelooft ze evenmin.
Is er überhaupt nog een bewustzijn? Nee, niet menselijk voelbaar.
Wat met het lijf?
Ze denkt aan de natuurlijke weg, vergaan tot een paar botten. Letterlijk terug in aarde. Het idee van wriemelend ongedierte doet haar huiveren.
Crematie overweegt ze, ashes to ashes.
Dood is dood.
Waarom zou je een reeds ontbindend lichaam bewaren? Er zijn liefdevoller aandenkens om je een overledene te herinneren.
Er valt haar iets in, ze glimlacht en tast naar pen en kladblok.
‘Doe er knoflook bij, ik hield van de geur.’
–

Haar

Kijk eens wat een boel krulletjes ik toen had.
En helemaal echt.
De kapper hoefde er niets aan te doen.

Zeg nou zelf, daar kan toch geen permanent tegenop?
Geef mij maar de natuur.

Foto’s uit prille jeugd

Je ziet dat de vrijers toen al achter me aan liepen,
dat ik in de natuur woonde,
dat Poes ook meedeed,
en dat ik groeide als kool.

Het was een gelukkige tijd.
Ik zou hem graag nog eens overdoen.
Maar dat huisje bestaat niet meer.
–

Oostvaarderplassen

En weer schijnen dieren in de Oostvaarderplassen ondervoed te raken..
Bijvoeren heeft   geen zin   aldus Staatsbosbeheer.

In een van oudsher wild gebied waar dieren  op elkaar en de natuur zijn aangewezen heeft bijvoeren inderdaad geen zin. Maar dat zijn de Oostvaarderplassen niet. Ze zijn aangelegd medio vorige eeuw, alsof je zomaar een stukje ‘wild’ kunt creëren.

Wat was eigenlijk de bedoeling?

Een stukje land gebruiken dat geschikt leek voor natuurlijk begrazing? Met hoop op een nieuw te vormen biotoop, zichzelf bedruipend? Interessant ?

Daar is Nederland absoluut te klein voor, alleen al de inkijk van omwonenden breekt een project als dit af. Bijna niemand van onze samenleving kan zich inleven in een situatie als deze, mensen die een bejaarde koe sparen zullen nooit een hongerend dier accepteren .Natuurliefhebbers hadden dit zich moeten realiseren,

En dan nog iets.

Natuur verandert doorlopend en is dientengevolge niet na te maken als blijvende bezienswaardigheid. Een natuurlijk verloop van hongerende dieren zou zijn  dat ze  zich verspreidden, op zoek naar voedsel. Dat kan in dit geval niet.  Overpopulatie, te weinig land.
Een dier uit de oerwouden zou zich schamen in zo’n veldje te wonen.

Lees dit ↓. Was dit de opzet van de bedenkers?
https://nos.nl/artikel/2215552-bijna-700-grote-grazers-oostvaardersplassen-afgeschoten.html
–

Plaatje

Geen foto, wel dit bloemenmeisje dat ik bijna vergeten was maar terugvond in een verloren hoekje waar ze zat te sippen, bang dat haar uiterlijk verwelkte. Ze begreep niet dat de natuur in documenten altijd fris blijft, frisser dan we zelf zijn.
Misschien herinnert iemand zich haar nog, van facebook of een vorige weblog.
Ze is gemaakt van dingetjes en bloemblaadjes uit de tuin, fleurig genoeg om als gravatar te gebruiken en nu ik dit zie: wat stonden er leuke planten in dat tuintje, nooit bij stilgestaan.☺
–
Dit is het laatste logje voorlopig, morgenavond vertrekken we.
Ik weet nog niet wanneer ik me weer meld.
Groeten iedereen en tot later.
–
ps voor wie boze plannen heeft, ik laat een oppas achter.☻

Korte picknick

Dit plaatje (een echte is me te eng) bracht me terug naar een zomervakantie in het Gooi waar ik bij een zus logeerde.  Op een dag stelde ze een picknick voor, op de hei.
We vulden een mand en namen een plaid.
Eenmaal op de hei spreidden we de spullen uit en daar zaten we, klessebessend en etend, genietend van de zon. Althans, ik.
Zij bleef maar rondkijken en op de plaid kloppen en na een uurtje gaf ze het op. We blijven niet lang, zei ze, zullen we koffie drinken in het dorp?
Huh?  Met voldoende drinken bij ons?
Toen gaf ze toe: er leven hier adders.
Ik vloog minstens een meter op, panisch. Dat lieg je toch?
Nee, zei ze, echt. Het leek me een leuk uitje voor jou maar eerlijk gezegd griezel ik me dood.
Anders ik wel.  Het idee.
Gehaast propten we de boel in de mand en met hoog optrekkende knieën beenden we weg, zorgvuldig om ons heen speurend.
Later, bij haar thuis, was ik nog steeds niet gerustgesteld. Ze woonde buiten de kom, er was een flinke tuin met veel groen. Wie zegt dat daar ook niet van alles rond sloop?  Zo ver was het niet vanaf de hei.
Zwager lachte me uit en begon de bekende uitleg. Ze gaan de mensen uit de weg, hoeft niet bang te zijn enzovoorts, tenslotte beweerde hij dat hij elke avond controleerde. Nou, dat hielp…
De logeerpartij eindigde zonder incidenten.
Fobisch ben ik niet maar in een buitengebied zal ik nooit op de grond of een boomstronk of iets dergelijks gaan zitten, ook niet in de bossen rondom ons dorp.
–